Władysław Adamczyk (oficer)
Władysław Adamczyk[a] (ur. 29 stycznia 1894 w Straconce, zm. 24 września 1978 w Bielsku-Białej) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 stycznia 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 września 1978 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 Pułk Piechoty Legionów |
| Stanowiska |
kwatermistrz pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
pracownik umysłowy |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Władysław Adamczyk urodził się w Straconce, obecnie dzielnicy Bielska-Białej, w rodzinie Andrzeja i Anny z Procnerów. Ukończył gimnazjum w Białej w 1914 roku i otrzymał świadectwo dojrzałości. W trakcie nauki był członkiem drużyny „Sokoła”.
W dniu 15 sierpnia 1914 roku wstąpił na ochotnika do Legionów Polskich i został przydzielony do 3 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach w Karpatach. W 1915 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty i równocześnie awansowany do stopnia kaprala. W składzie pułku bierze udział w kampanii wołyńskiej w 1916 roku. W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany, a następnie wcielony do armii austriackiej, w której ukończył kurs podoficerski i kurs oficerski w Opawie uzyskując stopień chorążego. Następnie służył w jednostce stacjonującej w Radomsku. W 1918 roku awansowany do stopnia podporucznika.
W październiku 1918 roku zorganizował kompanię ochotniczą POW, która brała udział w rozbrajaniu Niemców.
Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Służył kolejno w 157 rezerwowym pułku piechoty i 7 pułku piechoty, uczestnicząc w obronie Lwowa od grudnia 1918 do marca 1919 roku, dowodząc kompanią piechoty. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.
W listopadzie 1924 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów[2][3]. W 1928 roku został kwatermistrzem pułku i funkcję tę pełnił do 1930 roku. W 1930 roku ukończył kurs dowódców batalionów i został komendantem Przysposobienia Wojskowego przy 6 pp Leg. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 65. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 65 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy batalionu[5]. W grudniu 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie do 63 pułku piechoty w Toruniu na stanowisko dowódcy batalionu[6][7]. W 1936 roku został przeniesiony do 67 pułku piechoty. W 1938 roku został przeniesiony na stanowisko I zastępcy dowódcy 73 pułku piechoty.
W sierpniu 1939 roku w czasie mobilizacji został dowódcą 201 rezerwowego pułku piechoty i dowodzi nim w trakcie kampanii wrześniowej. Od walk 1 września 1939 roku w rejonie Kobióru i Wyr do dnia 20 września 1939 roku w rejonie Ulowa i Narola, gdzie pułk zostaje ostatecznie rozbity. Następnie z grupą żołnierzy usiłował się przedostać się do Lwowa, lecz w dniu 25 września w rejonie Lubaczowa dostał się do niewoli niemieckiej.
Kolejno przebywał w obozach jenieckich: Oflagu IIB Arnswalde (1939 – maj 1942), Oflagu IID Gross-Born (maj 1942 – 1945) i Oflagu VIB Dössel, który został wyzwolony 1 kwietnia 1945 roku.
Po wyzwoleniu z obozu początkowo pozostał na Zachodzie, do Polski wrócił w maju 1946 roku i zamieszkał w Bielsku-Białej pracując jako pracownik umysłowy w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Górnośląskiego w Bielsku-Białej. W dniu 8 września 1950 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa na rzecz wywiadu brytyjskiego i w dniu 8 stycznia 1951 roku wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach został skazany na karę dożywotniego więzienia, wyrok w dniu 13 lipca 1951 roku złagodzono do 5 lat więzienia. Karę odbywał w Centralnym Więzieniu Karny we Wronkach.
13 lipca 1956 roku, po odbyciu kary, został zwolniony z więzienia i wrócił do Bielska-Białej, gdzie pracował w Zakładzie Energetycznym do czasu przejścia na emeryturę w 1959 roku. Zmarł w Bielsku-Białej i został pochowany na cmentarzu w Straconce.
Postanowieniem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 6 grudnia 1991 wyrok wydany przez były Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach został unieważniony.
Awanse edytuj
- chorąży – 1917
- podporucznik – 1918
- porucznik – 1920
- kapitan – zweryfikowany w 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- podpułkownik – 19 marca 1938
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[8]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[9]
- Krzyż Walecznych[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (25 maja 1929)[11][12]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1589.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 122 z 18 listopada 1924 roku, s. 682.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22, 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 101.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 430.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 591.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 22.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 303 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Informator o osobach skazanych za szpiegostwo w latach 1944–1984. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Biuro „C”.. Lublin: Wydawnictwo Retro, 1994. ISBN 83-902348-2-3.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w WP 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.