Władysław Drelicharz

polski oficer

Władysław Drelicharz (ur. 16 września 1913 w Tuchowie, zm. 21 listopada 1944 na południe od Faenzy) – kapitan Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.

Władysław Drelicharz
Ilustracja
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

16 września 1913
Tuchów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

21 listopada 1944
na południe od Faenzy, Włochy

Przebieg służby
Lata służby

1933–1944

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

51 Pułk Piechoty,
4 Pułk Pancerny „Skorpion”

Stanowiska

oficer informacyjny,
dowódca szwadronu czołgów

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie Gwiazda Afryki (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)

Życiorys edytuj

Urodził się w 1913 r. w małopolskim Tuchowie[1]. Należał do Związku Strzeleckiego. Uczył się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowie-Komorowie. Po jej ukończeniu w roku 1936 jako podporucznik przydzielony został do 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach[1].

Podczas kampanii wrześniowej walczył jako oficer informacyjny 51 pułku piechoty Strzelców Kresowych[2]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej i rozwiązaniu jednostki udał się do Brzeżan. W grudniu 1939 roku przekroczył granicę węgierską[3].

W 1940 zgłosił się do punktu zbornego Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Bejrucie[3]. Po opuszczeniu strefy francuskiej i dołączeniu do Brytyjczyków, został dowódcą plutonu w stopniu porucznika. Walczył w obronie Tobruku i bitwie pod Gazalą. W nocy z 20 na 21 listopada 1941 roku został ranny w czasie wypadu z twierdzy tobruckiej[4].

Z chwilą utworzenia 2 Korpusu Polskiego, jako kapitan, został dowódcą 2 szwadronu 4 pułku pancernego „Skorpion”[1]. Uczestniczył w bitwie o Monte Cassino, gdzie został ranny. Za bitwę pod Monte Cassino został odznaczony orderem Virtuti Militari[3]. Następnie uczestniczył w bitwie o Ankonę oraz bojach o Cesano i Vicinato.

Poległ wraz z załogą swojego czołgu 21 listopada 1944 w czasie natarcia w górach na południe od Faenzy, między szosą FlorencjaForli a rzeką Samoggia[3]. Pierwotnie został pochowany w Dovadola, a następnie jego prochy przeniesiono na polski cmentarz wojskowy w Bolonii[1].

W rodzinnym Tuchowie znajduje się ulica nazwana jego imieniem oraz symboliczna mogiła. Pośmiertnie awansowany do stopnia majora.

Ordery i odznaczenia edytuj

Lista według opracowania[1]:

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Barbara Zagórska. Major Władysław Drelicharz. „Tuchowskie Wieści”, s. 11, lipiec-sierpień 1991. 
  2. Zachuta 1992 ↓, s. 34.
  3. a b c d Władysław Drelicharz – pancerny skorpion spod Monte Cassino. histmag.org. [dostęp 2016-09-21].
  4. Kopański 1990 ↓, s. 200-201.
  5. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 368.
  6. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 402.

Bibliografia edytuj

  • Stanisław Kopański: Wspomnienia wojenne 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1990. ISBN 83-11-07819-X.
  • Barbara Zagórska: Major Władysław Drelicharz, [w:] "Tuchowskie Wieści", nr 7-8/1991.
  • Tomasz Basarabowicz, Przemysław Mrówka (red.): Władysław Drelicharz – pancerny skorpion spod Monte Cassino
  • Melchior Wańkowicz: Bitwa o Monte Cassino, wyd. Prószyński i S-ka, 2009
  • Leszek Zachuta: 51 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych im. Giuseppe Garibaldiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1992, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-10-5.
  • Maria Radożycka-Paoletti: Wciąż szukamy Ojczyzny zagubionej w wrześniowych chmurach... Wojennym szlakiem majora Władysława Drelicharza (1913-1944). Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-427-9.

Linki zewnętrzne edytuj