Władysław Haller de Hallenburg
Władysław Haller de Hallenburg herbu własnego (ur. 1834 w Krakowie, zm. 17 lutego 1897 w Polance Hallera) – ziemianin, prezes Wydziału Powiatowego w Wadowicach, poseł do austriackiej Rady Państwa.
 herb Haller | |
| Rodzina |
Hallerowie herbu własnego |
|---|---|
| Ojciec | |
| Matka |
Elżbieta z Gorczyńskich (1800–1856) |
| Żona | |
| Dzieci |
Stanisław Haller de Hallenburg, Elżbieta Zakrzeńska (ur. 1880), Maria, Günther |
| Rodzeństwo |
Cezary Emil, Edmund Wiktor (1826–1853), Henryk, Maria (1836–1856) |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł do austriackiej Rady Państwa kadencja V i VI | |
| Okres |
od 13 września 1877 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Studiował prawo na uniwersytecie w Wiedniu oraz w latach 1852–1854 w Krakowie[1].
Ziemianin, po zdobyciu wykształcenia osiadł w rodzinnym majątku Polance Hallera. Prócz Polanki posiadał także Głuchowiec w powiecie wadowickim[2]. Był także współwłaścicielem Hotelu Saskiego w Krakowie[1] oraz kuratorem fundacji hallerowskiej i administratorem majątku Dwory z nią związanym (obecnie część Oświęcimia)[3]. Członek Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego oraz Rady Nadzorczej Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie[3]. Członek Rady Powiatu (1877–1896) i prezes Wydziału Powiatowego (1884–1896) w Wadowicach[1].
Poseł do austriackiej Rady Państwa V kadencji (13 września 1877 – 22 maja 1879) i VI kadencji (7 października 1879 – 13 sierpnia 1882). Wybierany w kurii I (wielkiej własności) z okręgu wyborczego nr 2 (Wadowice – Biała – Żywiec – Myślenice). Po raz pierwszy wybrany w wyborach uzupełniających po rezygnacji z mandatu swojego brata Cezarego Emila. W VI kadencji zrezygnował przed jej upływem z mandatu – w jego miejsce wybrano 5 grudnia 1882 Stanisława Kluckiego. W parlamencie należał do Koła Polskiego w Wiedniu.
Pochowany w rodzinnej kaplicy grobowej na cmentarzu parafialnym w Krzęcinie[3][4].
Rodzina edytuj
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, w 1795 uszlachconej przez cesarza Franciszka II. Był synem prezesa Senatu Rzeczypospolitej Krakowskiej Józefa Hallera (1783–1850) i Elżbiety z Gorczyńskich (1800–1856). Miał braci: Cezara Emila (1822–1915), Edmunda Wiktora (1826–1853), Henryka (1831–1888) i siostrę Marię (1836–1856). Ożenił się w 1870 z Lucyną z Urbańskich (1845–1926), siostrą Mieczysława Telesfora Urbańskiego (1852–1944). Mieli trzech synów w tym Stanisława (1872–1940, generał) i Mieczysława (1877-1917, oficer) oraz dwie córki, Elżbietę (ur. 1880, żona Juliana Zakrzeńskiego 1874–1939) i Marię (żona Antoniego Günthera)[5][6][7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Parlament Österreich Republik, Franz Adlgasser, Kurzbiografie Haller, Władysław Edler von Hallenburg – Parlamentarier 1848–1918 online [13.07.2020].
- ↑ Urbański herbu Nieczuja. W: Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 2. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1883, s. 715.
- ↑ a b c Kronika. Wspomnienie pośmiertne. Władysław Haller de Hallenburg, „Czas”. Nr 44, s. 2, 24 lutego 1897.
- ↑ cmentarz – Sołectwo Krzęcin – gmina Skawina.
- ↑ Zygmunt Jaślar: Haczów. Niezwykła osada szwedzko-niemiecka. Monografja. Jasło: 1936, s. 71.
- ↑ Maria Bruchnalska: Ciche bohaterki. Udział kobiet w powstaniu styczniowym. Miejsce Piastowe: 1934, s. 375–276.
- ↑ Władysław Haller de Hallenburg h. wł. – M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego – online [6.05.2018] [13.07.2020].