Władysław Królikowski
Władysław Królikowski (ur. 11 czerwca 1892 w Osjakowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 Władysław Królikowski (przed 1934) | |
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 czerwca 1892 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
3 Pułku Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w Osjakowie, w powiecie wieluńskim, w rodzinie Ludwika i Berty z domu Sejdel. Był młodszym bratem Henryka Królikowskiego[1]. Przed wybuchem I wojny światowej był członkiem Strzelca. Podczas wojny służył w Legionach, w 3 pułku piechoty. Brał udział w szlaku bojowym II Brygady Legionów Polskich, walczył pod Rokitną, Rarańczą nad Stochodem. 1 maja 1916 roku został awansowany na stopień chorążego[2].
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1923 roku pełnił służbę w Centralnej Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1 w Chełmnie na stanowisku dowódca I baonu szkolnego, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku piechoty Legionów[3]. W 1924 roku pełnił służbę w 71 pułku piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[4]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 144. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Od 1 kwietnia do 1 lipca 1925 roku był odkomenderowany z 71 pp do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na okres próby[6]. 31 lipca 1926 roku został przeniesiony z Departamentu Piechoty MSWojsk. do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 7 batalionu granicznego[7][8]. 28 stycznia 1931 roku otrzymał przeniesienie do 62 pułku piechoty w Bydgoszczy na stanowisko kwatermistrza[9][10]. W czerwcu 1935 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu[11]. 31 sierpnia tego roku ogłoszono jego przeniesienie do 65 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy II batalionu detaszowanego w Gniewie[12]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W 1939 roku mieszkał w Siedlcach[14]. Pełnił służbę na stanowisku komendanta Kadry Zapasowej Piechoty Piotrków[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Figuruje w wykazie, poz. 1854. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7371
- Krzyż Niepodległości (17 września 1932)[16]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (14 września 1929)[17]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 264.
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 29.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 131, 408, 1515.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 290, 351.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 23 kwietnia 1925 roku, s. 218.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 31 lipca 1926 roku, s. 237.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 122, 176.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 31.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 27, 590.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 55.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 97.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 14.
- ↑ Zaginieni 1939–45 - Władysław KRÓLIKOWSKI, Osajków, Siedlce [online], zaginieni1939-45.pl [dostęp 2019-10-27] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05].
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 216, poz. 507 „za zasługi w służbie granicznej”.
Bibliografia edytuj
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Władysław Królikowski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-03)].