Władysław Krzaczyński
Władysław Krzaczyński, ps. „Władek” (ur. 15 sierpnia 1921 w Warszawie, zm. 25 września 1944 tamże) – podporucznik w powstaniu warszawskim, kawaler orderu Virtuti Militari.
 podporucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 sierpnia 1921 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Zgrupowanie Pułku „Baszta” |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Urodził się jako syn wysokiego urzędnika ministerstwa rolnictwa Henryka (zm. 1950) oraz jego żony Elżbiety (zm. 1971). Imię otrzymał po stryju, działaczu PSL „Piast”. Rodzina Krzaczyńskich pozostawała związana z Warszawą od czterech pokoleń – pradziadek powstańca Andrzej (pochodzący spod Piotrkowa Trybunalskiego) osiadł tu jako lokaj cesarza Aleksandra II w Łazienkach. Władysław był blisko spowinowacony z Marianem Kenigiem, ekonomistą związanym z PPS oraz dowódcą Robotniczej Brygady Obrony Warszawy w 1939 roku (siostra Henryka Krzaczyńskiego wyszła za brata Keniga).
W czasie wojny Krzaczyński uczęszczał na tajne kursy Politechniki Warszawskiej, reprezentował również swoją uczelnię w konspiracyjnych zawodach tenisowych.
W 1943 roku odbył kurs Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w pułku „Baszta”. Uzyskując stopień podporucznika został w trakcie powstania warszawskiego dowódcą II plutonu w kompanii B-3 baonu „Bałtyk” wchodzącego w skład tegoż pułku. Zginął w walce z Niemcami na Górnym Mokotowie, w czasie obrony domu na rogu ul. Naruszewicza i Tynieckiej.
Na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej Tadeusza Bora-Komorowskiego z 2 października 1944 r. został pośmiertnie odznaczony krzyżem Virtuti Militari V klasy (nr 12911).
Rodziny nie zdążył założyć. Pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze pułku „Baszta” (kwatera A26-2-11)[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
Bibliografia edytuj
- Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, t. 4, 2004, s. 67
- Cmentarz Komunalny Powązki – dawny Wojskowy w Warszawie, pod red. J. J. Malczewskiego, Warszawa 1989, s. 170.