Władysław Niewiarowski (geograf)

polski geograf

Władysław Niewiarowski (ur. 24 czerwca 1924 w Ciukantowiczach (powiat baranowicki), zm. 26 marca 2015 w Toruniu[1]) – polski geograf, specjalizujący się w geografii fizycznej, geologii i paleogeografii czwartorzędu oraz geomorfologii.

Władysław Niewiarowski
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1924
Ciukantowicze

Data i miejsce śmierci

26 marca 2015
Toruń

profesor nauk o Ziemi
Specjalność: geografia fizyczna, geologia i paleogeografia czwartorzędu, geomorfologia
Alma Mater

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Gdańsku

Doktorat

1959

Habilitacja

1965

Profesura

1988

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu

Urodził i wychował się na terenie obecnej Białorusi, w 1941 roku podjął pracę ślusarza w warsztatach kolejowych w Baranowiczach, równocześnie uczęszczając do rosyjskiej szkoły wieczorowej. Edukację przerwało zajęciu tych terenów przez Niemcy, w latach 1942-1943 pracował jako robotnik w kopalni torfu w Stołowiczach. W 1944 roku został aresztowany przez Niemców i przebywał przez 6 miesięcy w obozie w Baranowiczach. Po wkroczeniu wojsk radzieckich wrócił do pracy ślusarza, a także do szkoły.

W 1945 roku wyjechał do Polski, zdał maturę w Sopocie i podjął studia w zakresie biologii i geografii, początkowo w Państwowym Pedagogium w Gdańsku, następnie w Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. W latach 1948-50 pracował jako nauczyciel w trójmiejskich szkołach, a od 1950 do 1952 roku na WSP. W 1952 roku uzyskał tytuł magistra geografii na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu pod kierunkiem Rajmunda Galona oraz został zatrudniony na stanowisku aspiranta w Katedrze Geografii Fizycznej tej uczelni. Stopień doktora uzyskał na UMK w 1959 roku. Tematem jego rozprawy doktorskiej były Formy polodowcowe i typy deglacjacji na Wysoczyźnie Chełmińskiej, a promotorem - Rajmund Galon. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1965 roku, na podstawie rozprawy Kemy i formy pokrewne w Danii oraz rozmieszczenie obszarów kemowych na terenie Peribalticum w obrębie ostatniego zlodowacenia. W 1972 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1988 profesora zwyczajnego nauk o ziemi.

W latach 1972-1975 pełnił funkcję dziekana Wydziału Biologii i Nauk o Ziemi UMK. Był dyrektorem (1975-1987) oraz wicedyrektorem (1970-1972) Instytutu Geografii. Kierował Zakładem Geomorfologii (1970-1976), Zakładem Geomorfologii i Geografii Fizycznej (1976-1990), a następnie Zakładem Geografii Fizycznej i Paleogeografii Czwartorzędu (1990-1994).

Wybrane publikacje edytuj

  • Formy polodowcowe i typy deglacjacji na Wysoczyźnie Chełmińskiej (1959)
  • Kemy okolic Leningradu i próba porównania ich z kemami polskimi (1961)
  • Kemy i formy pokrewne w Danii oraz rozmieszczenie obszarów kemowych na terenie Peribalticum w obrębie ostatniego zlodowacenia (1965)
  • Morfologia i rozwój pradoliny i doliny dolnej Drwęcy (1968)
  • Toruń i jego okolice : studia geograficzne i przyrodnicze (redakcja, 1969)
  • Zarys zmian środowiska geograficznego okolic Biskupina pod wpływem czynników naturalnych i antropogenicznych w późnym glacjale i holocenie (redakcja, ISBN 83-86781-02-5, 1995)
  • Rozwój denudacji antropogenicznej w środkowej części Polski Północnej (redakcja, ISBN 83-231-0904-4, 1998)

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Zmarł prof. Władysław Niewiarowski, Aktualności UMK, 30 marca 2015