Władysław Raczkowski (adwokat)
Władysław Raczkowski (ur. 24 marca 1902 w Lublinie, zm. 16 maja 1944 w Otwocku) – polski adwokat, działacz społeczny.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
choroba płucna |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Miejsce zamieszkania |
Lublin, Warszawa, Otwock |
| Narodowość |
polska |
| Alma Mater |
Życiorys edytuj
Będąc uczniem gimnazjum w Lublinie należał do wtedy tajnego harcerstwa i do Organizacji Młodzieży Narodowej Szkół Średnich. W latach 1917–1918 był przewodniczącym lubelskiego środowiska OMN SŚ. Był również członkiem konspiracyjnego Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość” – „Pet”. W 1918 roku wstąpił do Wojskowych Kadr Szkolnych, będących odpowiednikiem POW. Po uzyskaniu matury w czerwcu 1920 roku ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego. Po demobilizacji studiował prawo na KUL, a po roku przeniósł się na Wydział Prawa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Ukończył studia w 1926 roku. W czasie studiów w Warszawie należał do OMN Szkół Wyższych, z której wystąpił w 1922 roku, wstępując do nowo powstałej, konspiracyjnej organizacji „Alfa”, którą utworzyła grupa dawnych, w znacznej mierze lubelskich, członków Petu. Działał w tej organizacji do końca jej istnienia w 1930 roku. Grupa ta powołała do życia w 1924 roku Akademicki Związek Młodzieży Postępowej, którego pierwszym prezesem był Raczkowski (a jednym z liderów – Janusz Rakowski)[1][2].
Od 1923 roku pracował w redakcji „Przeglądu Księgarskiego” w Warszawie, od marca 1925 do 1 października 1927 roku jako sekretarz redakcji. Po odbyciu aplikacji sądowej i adwokackiej został wpisany w 1933 roku na listę adwokatów. Od jesieni 1934 roku pracował jako radca prawny w Zarządzie m.stoł. Warszawy. Jednocześnie prowadził własną praktykę cywilistyczną[1].
W okresie międzywojennym należał (do 1935, daty rozwiązania) do konspiracyjnej organizacji piłsudczyków o nazwie „Zakon Dobra i Honoru Polski”[1]. Był również członkiem Związku Patriotycznego[3].
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy. 17 września 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej pod Tarnowem. Został przewieziony do obozu jenieckiego w Starobielsku. W wyniku działań repatriacyjnych znalazł się w obozie przejściowym w Radomiu, skąd – będąc ciężko chorym – został przeniesiony do miejscowego szpitala. Po pewnym czasie został zwolniony, jednak zmarł na chorobę płucną[1].
Życie prywatne edytuj
Władysław Raczkowski był synem Franciszka, księgarza, kierownika filii Księgarni Gebethnera w Lublinie, i Marii z domu Szelążek, siostry Eustachego Szelążka. Miał brata Jerzego[2]. Ożenił się w 1931 roku z Wandą Kosmalską, doktorem medycyny. Nie mieli dzieci[1][4].
Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 148, rząd 4)[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Wacław Szyszkowski: Raczkowski Władysław. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 29. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk – Łódź: Polska Akademia Nauk – Instytut Historii – Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1986, s. 620–621., reprint wydany przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Warszawa, 1987, ISBN 83-04-02360-1
- ↑ a b Janusz Rakowski: ZET akademicki w latach 1918–1927. W: Tadeusz W. Nowacki (red.): ZET w walce o niepodległość i budowę państwa − szkice i wspomnienia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 342–343. ISBN 83-01-12142-4.
- ↑ Tomasz Piskorski, Pamiętniki, zeszyt 381 (1937), Warszawa: Archiwum Akt Nowych.
- ↑ Władysław Raczkiewicz w Wielkiej Genealogii Minakowskiego. [dostęp 2017-01-27].