Władysław Stefanik
Władysław Stefanik (ur. 16 kwietnia 1922[1] w Żurawicy, zm. tamże 26 grudnia 2010) – czołgista Polskich Sił Zbrojnych, sybirak, działacz sportowy i społeczny. Honorowy Obywatel Gminy Żurawica.
 podporucznik w stanie spoczynku
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 grudnia 2010 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1942–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
kierowca Stuarta V, o nazwie własnej „Lucyper” |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
            
| |
Życiorys edytuj
Dzieciństwo i początek młodości spędził w rodzimej Żurawicy. Tutaj w 1939 r. zastał go wybuch wojny. Nie dostał przydziału w armii z powodu swojej niepełnoletności. Na przełomie 1939/1940 postanowił przedostać się do Rumunii, a następnie do Francji, do tworzącej się tam polskiej armii.
Podczas przekraczania rzeki San został zatrzymany przez wojska radzieckie. Oskarżony i skazany na pobyt na Syberii. Tam katorżniczą pracę przerwała informacja o tworzeniu polskiej armii w ZSRR.
Przez ZSRR, Irak, Palestynę i Egipt przeszedł wraz z polską armią gen. Andersa. Następnie walczył we Włoszech, w szeregach 6 Pułku Pancernego „Dzieci Lwowskich”[2]. Swój chrzest bojowy przeszedł pod Monte Cassino. W czasie walk pod Bolonią 19 kwietnia 1945 r., został ciężko ranny[3]. Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych[2].
Po wojnie stacjonował w Wielkiej Brytanii, skąd w 1947 powrócił do Żurawicy[4]. Zatrudnienie znalazł w Polskich Kolejach Państwowych.
Przez wiele lat był zawodnikiem Żurawianki Żurawica, jej trenerem i działaczem[1]. Odznaczony wieloma medalami i orderami. Honorowy obywatel gminy Żurawica[5].
Odznaczenia edytuj
Polskie edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 9 grudnia 1981 r.
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie 6 sierpnia 1944 i 13 czerwca 1945 r.
- Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino – 5 marca 1945 r.
- Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – 19 czerwca 1991 r.
- Medal Wojska – 28 października 1946 r.
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 – 6 listopada 1974 r.
- Medal 40-lecia Polski Ludowej – 1984 r.
- Odznaka za Rany i Kontuzje – 20 marca 1946 r.
- Odznaka Pamiątkowa 2 Korpusu – 18 grudnia 1946 r.
- Odznaka 6 Pułku Pancernego „Dzieci Lwowskich”[6]
- Złota Odznaka „Przodujący Kolejarz” – 11 września 1981 r.
- Srebrna Odznaka „Przodujący Kolejarz” – 8 września 1974 r.
- Odznaka „Za Zasługi Dla Województwa Przemyskiego” – 5 listopada 1986 r.
- Odznaka „Zasłużony Działacz LZS” – 6 grudnia 1998 r.
- Brązowa Odznaka Honorowa PZPN – 20 stycznia 1999 r.
- Złota Odznaka Podkarpackiego ZPN – 10 lutego 2004 r.
Zagraniczne edytuj
- Krzyż Zasługi Wojennej (Włochy) – 30 marca 1946 r.[7]
- Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) – 30 czerwca 1946 r.
- Gwiazda Italii (Wielka Brytania) – 30 czerwca 1946 r.
- Medal Obrony (Wielka Brytania)[7]
- Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) – 7 stycznia 1947 r.
Awanse edytuj
- kapral – 1944 r. (zdegradowany za rozbrojenie żandarmów; później awansowany na starszego szeregowca i ponownie kaprala)[8]
- starszy kapral – w PRL[9]
- podporucznik – 6 kwietnia 2000 r.[10]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kazimierz: 87 lat Pana Stefanika!!!. zurawianka.vt.pl, 2009-04-11. [dostęp 2011-04-13]. (pol.).
- ↑ a b P. 6. panc. 1945 ↓, s. VII.
- ↑ W. Stefanik, Białe noce i czarne dni, Żurawica 2020, s. 62.
- ↑ Norbert Ziętal: Władysław Stefanik z Żurawicy: pod Monte Cassino zdobywaliśmy niezdobywalne. nowiny24.pl, 2010-01-28. [dostęp 2011-04-13]. (pol.).
- ↑ Wioletta Sałdan: Ostatnie pożegnanie śp. Władysława Stefanika.. zurawica.pl, 2010-12-30. [dostęp 2011-04-13]. (pol.).
- ↑ W. Stefanik, Białe noce i czarne dni, Żurawica 2020, s. 96.
- ↑ a b W. Stefanik, Białe noce i czarne dni, Żurawica 2020, s. 95.
- ↑ W. Stefanik, Białe noce i czarne dni, Żurawica 2020, s. 50–66.
- ↑ W. Stefanik, Białe noce i czarne dni, Żurawica 2020, s. 83, 98.
- ↑ W. Stefanik, Białe noce i czarne dni, Żurawica 2020, s. 5.
Bibliografia edytuj
- Pułk 6 Pancerny Dzieci Lwowskich 1941 17 X 1945. Włochy: Komitet redakcyjny, 1945.