Włodzimierz Hellmann (profesor)
Włodzimierz Feliks Hellmann (ur. 20 czerwca 1911 w Zakopanem, zm. 27 października 1987 w Gdańsku) – polski inżynier elektryk, specjalista w zakresie elektroenergetyki, profesor nauk technicznych.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
20 czerwca 1911 |
Data i miejsce śmierci |
27 października 1987 |
Profesor nauk technicznych | |
Alma Mater | |
Profesura |
1967 |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Włodzimierza, pułkownika Wojska Polskiego, uczestnika akcji pod Bezdanami, i Zenobii z Dąbrowskich (1880–1965). W latach 1922–1935 działał w ZHP, był drużynowym 16. Drużyny im. Zawiszy Czarnego[1]. W 1929 uzyskał maturę w VII Państwowym Gimnazjum Męskim im. Stanisława Staszica.[2] Studia wyższe ukończył w 1935 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1935 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1936–1938 pracował w firmie English Electric przy elektryfikacji warszawskiego węzła kolejowego, 1938–1939 w Biurze Projektów Śląskich Zakładów Elektrycznych „Ślązel” w Katowicach przy projektowaniu stacji transformatorowych 150 kV na linii PKP Górny Śląsk – Warszawa[1].
W szeregach 46. Dywizji Artylerii w Modlinie brał udział w obronie Warszawy we wrześniu 1939, trafił wtedy do niemieckiej niewoli, z której uciekł. Od 1 grudnia 1939 do 30 lipca 1944 pracował jako inżynier ruchu w Elektrowni Okręgowej Maurycego Potockiego w Jabłonnie. Od 1942 uczestniczył w działaniach Armii Krajowej, w stopniu porucznika ps. Bill walczył w powstaniu warszawskim[3]. Po upadku powstania w Zakopanem kierował elektrownią wodną na Olczy.
Od 1945 pracował w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego w Bydgoszczy, kierował odbudową i rozbudową elektrowni oraz sieci elektrycznych Pomorza i Kujaw. W 1953 został zwolniony z pracy za członkostwo w Armii Krajowej.
Pracę naukowo-dydaktyczną na Politechnice Gdańskiej rozpoczął w 1954 w Katedrze Elektroenergetyki jako zastępca profesora, w 1957 otrzymał tytuł naukowy docenta, a w 1968 tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Równocześnie w roku 1954 zorganizował w Gdańsku oddział resortowego Instytutu Energetyki, którym kierował przez 18 lat. Wraz z zespołem opracował i wdrożył w polskiej energetyce oryginalne rozwiązania konstrukcyjne regulatorów napięcia dla generatorów wielkiej mocy, transformatorów i elektrofiltrów. Laureat zespołowej Nagrody Państwowej II stopnia w 1968 i 1972[1].
Od 8 października 1939 był żonaty z Haliną z Ładzińskich (1914–2019). Ojciec profesora Andrzeja, specjalisty w zakresie hematologii, i Hanny po mężu Swinarskiej (ur. 1940)[1].
Zmarł w Gdańsku, pochowany na cmentarzu Srebrzysko (rejon V, taras II, grób 44)[4].
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
- Krzyż Walecznych (1939)
- Złoty Krzyż Zasługi (1983)
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 lipca 1947)[5]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e HELLMANN WŁODZIMIERZ FELIKS, profesor Politechniki Gdańskiej – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2023-10-06] .
- ↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-06].
- ↑ Powstańcze Biogramy - Włodzimierz Hellmann [online], www.1944.pl [dostęp 2023-10-06] (pol.).
- ↑ Włodzimierz Hellmann. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-01-20].
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 193 „za zasługi w pracy zawodowej”.