Włodzimierz Hellmann (profesor)

Włodzimierz Feliks Hellmann (ur. 20 czerwca 1911 w Zakopanem, zm. 27 października 1987 w Gdańsku) – polski inżynier elektryk, specjalista w zakresie elektroenergetyki, profesor nauk technicznych.

Włodzimierz Feliks Hellmann
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1911
Zakopane

Data i miejsce śmierci

27 października 1987
Gdańsk

Profesor nauk technicznych
Alma Mater

Politechnika Warszawska

Profesura

1967

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Grób profesora Włodzimierza Hellmanna na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Włodzimierza, pułkownika Wojska Polskiego, uczestnika akcji pod Bezdanami, i Zenobii z Dąbrowskich (1880–1965). W latach 1922–1935 działał w ZHP, był drużynowym 16. Drużyny im. Zawiszy Czarnego[1]. W 1929 uzyskał maturę w VII Państwowym Gimnazjum Męskim im. Stanisława Staszica.[2] Studia wyższe ukończył w 1935 na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1935 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W latach 1936–1938 pracował w firmie English Electric przy elektryfikacji warszawskiego węzła kolejowego, 1938–1939 w Biurze Projektów Śląskich Zakładów Elektrycznych „Ślązel” w Katowicach przy projektowaniu stacji transformatorowych 150 kV na linii PKP Górny Śląsk – Warszawa[1].

W szeregach 46. Dywizji Artylerii w Modlinie brał udział w obronie Warszawy we wrześniu 1939, trafił wtedy do niemieckiej niewoli, z której uciekł. Od 1 grudnia 1939 do 30 lipca 1944 pracował jako inżynier ruchu w Elektrowni Okręgowej Maurycego Potockiego w Jabłonnie. Od 1942 uczestniczył w działaniach Armii Krajowej, w stopniu porucznika ps. Bill walczył w powstaniu warszawskim[3]. Po upadku powstania w Zakopanem kierował elektrownią wodną na Olczy.

Od 1945 pracował w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego w Bydgoszczy, kierował odbudową i rozbudową elektrowni oraz sieci elektrycznych Pomorza i Kujaw. W 1953 został zwolniony z pracy za członkostwo w Armii Krajowej.

Pracę naukowo-dydaktyczną na Politechnice Gdańskiej rozpoczął w 1954 w Katedrze Elektroenergetyki jako zastępca profesora, w 1957 otrzymał tytuł naukowy docenta, a w 1968 tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych. Równocześnie w roku 1954 zorganizował w Gdańsku oddział resortowego Instytutu Energetyki, którym kierował przez 18 lat. Wraz z zespołem opracował i wdrożył w polskiej energetyce oryginalne rozwiązania konstrukcyjne regulatorów napięcia dla generatorów wielkiej mocy, transformatorów i elektrofiltrów. Laureat zespołowej Nagrody Państwowej II stopnia w 1968 i 1972[1].

Od 8 października 1939 był żonaty z Haliną z Ładzińskich (1914–2019). Ojciec profesora Andrzeja, specjalisty w zakresie hematologii, i Hanny po mężu Swinarskiej (ur. 1940)[1].

Zmarł w Gdańsku, pochowany na cmentarzu Srebrzysko (rejon V, taras II, grób 44)[4].

Ordery i odznaczenia[1]

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e HELLMANN WŁODZIMIERZ FELIKS, profesor Politechniki Gdańskiej – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2023-10-06].
  2. Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-06].
  3. Powstańcze Biogramy - Włodzimierz Hellmann [online], www.1944.pl [dostęp 2023-10-06] (pol.).
  4. Włodzimierz Hellmann. cmentarze-gdanskie.pl. [dostęp 2019-01-20].
  5. M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 193 „za zasługi w pracy zawodowej”.

Bibliografia

edytuj