Włodzimierz Nowakowski (działacz społeczny)

Włodzimierz Nowakowski (ur. 12 listopada 1907 w Poznaniu, zm. 26 czerwca 1965 tamże[1]) – polski działacz społeczny i śpiewaczy, księgarz oraz organizator placówek kulturalnych.

Włodzimierz Nowakowski
Data i miejsce urodzenia

12 listopada 1907
Poznań

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1965
Poznań

Zawód, zajęcie

działacz społeczny

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego

Życiorys

edytuj

W Poznaniu zdobył zawód księgarza i prowadził własna księgarnię na Świętym Marcinie pod nazwą Książnica Poznańska. W 1938 został zmobilizowany i brał udział w odzyskaniu Zaolzia. Ostatnie miesiące przedwojenne spędził na Górnym Śląsku, gdzie był właścicielem huty Silesia. Zmobilizowano go ponownie tuż przed 1 września 1939. Po udziale w kampanii wrześniowej dostał się do niewoli niemieckiej, w której pozostawał do 1942. Po opuszczeniu niewoli powrócił do Poznania, gdzie z nakazu niemieckich władz okupacyjnych pracował jako robotnik w magazynach portowych nad Wartą[1].

Po zakończeniu okupacji niemieckiej podjął zatrudnienie w Wydziale Kultury poznańskiego Urzędu Wojewódzkiego, a później pełnił obowiązki dyrektora administracyjnego Muzeum Narodowego w Poznaniu. Był współtwórcą Poznańskiego Towarzystwa Fotograficznego oraz współinicjatorem utworzenia Muzeum Instrumentów Muzycznych w Poznaniu, Muzeum Wojska Polskiego w Poznaniu, Muzeum Uzbrojenia na Cytadeli i muzeów w Rogalinie oraz Gołuchowie[1].

Działał w amatorskim ruchu muzycznym. W 1948 został prezesem zarządu Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego. 15 lutego 1952 ustąpił z tego stanowiska. Od 22 maja 1949 do 18 maja 1952 był wiceprezesem Wielkopolskiego Związku Śpiewaczego. 26 sierpnia 1954 został ponownie prezesem zarządu Poznańskiego Towarzystwa Muzycznego i funkcję tę pełnił do czerwca 1956. Po raz trzeci piastował to stanowisko od 1957 do 17 lutego 1961. Do śmierci był skarbnikiem tego towarzystwa. Zasiadał w sekretariacie Międzynarodowych Konkursów Skrzypcowych im. Henryka Wieniawskiego[1].

Zmarł podczas pełnienia obowiązków służbowych w poznańskim Muzeum Narodowym[1]. Został pochowany na Cmentarzu Junikowo (pole 11-B-4-7)[2].

Odznaczenia

edytuj

Otrzymał m.in. następujące odznaczenia:

Rodzina

edytuj

W 1934 ożenił się z Kazimierą Nowakowską (tłumaczką z języka niemieckiego i francuskiego), z którą miał dwóch synów: Leszka i Waldemara[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g Katarzyna Majewicz-Raźniewska, biogram, w: red. Jan Hellwig, Amatorski zorganizowany ruch śpiewaczy Wielkopolski w latach 1892-1992, Wielkopolski Związek Śpiewaczy, Poznań, 1990, s. 376-378
  2. Informacje na stronie um.poznan.pl