Włodzimierz Trzebiatowski
Włodzimierz Trzebiatowski (ur. 25 lutego 1906 w Grodzisku Wielkopolskim, zm. 13 listopada 1982) – polski chemik, profesor uniwersytetów we Lwowie i Wrocławiu, autor szeregu prac monograficznych oraz podręczników, w tym obszernego, wielokrotnie wznawianego i uzupełnianego podręcznika akademickiego do chemii nieorganicznej, zwanego potocznie Chemią Trzebiatowskiego.
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 25 lutego 1906 Grodzisk Wielkopolski | |
| Data śmierci | 13 listopada 1982 | |
| profesor nauk chemicznych | ||
| Alma Mater | Politechnika Lwowska | |
| Doktorat | 1930 | |
| Habilitacja | 1935 | |
| Profesura | 1938 | |
| Polska Akademia Nauk | ||
| Status | członek rzeczywisty | |
| Doktor honoris causa (Politechnika Wrocławska – 1976) (Uniwersytet Śląski w Katowicach – 1 października 1977) (Uniwersytet Warszawski – 19 grudnia 1977) | ||
| Uczelnia | Politechnika Lwowska Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Wrocławski Politechnika Wrocławska | |
| Odznaczenia | ||
     
| ||
ŻyciorysEdytuj
Był synem lekarza okulisty Kazimierza i Wandy z Grossmanów. W 1924 ukończył Gimnazjum Humanistyczne im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu i rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. Po studiach, które ukończył w 1929, został asystentem profesora Wiktora Jakóba, kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej. W 1930 na Politechnice Lwowskiej uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie pracy Potencjometryczne oznaczenie i rozdzielenie chromu, wanadu i molibdenu z zastosowaniem do analizy stali, w 1935 habilitował się w zakresie chemii fizycznej (metalurgia proszkowa) na podstawie pracy O otrzymywaniu i własnościach drobnokrystalicznych faz metalicznych.
W latach 1935–1938 przebywał na stypendiach w Charlottenburgu, Zurychu, Fryburgu, Sztokholmie. W sierpniu 1938 został mianowany profesorem nadzwyczajnym chemii nieorganicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[1]. Na tej uczelni był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej.
W czasie wojny był nauczycielem chemii w średniej chemicznej szkole zawodowej i brał czynny udział w tajnym nauczaniu na poziomie uniwersyteckim. W 1944 wrócił na krótko do poprzedniej funkcji na Uniwersytecie Jana Kazimierza.
We wrześniu 1945 wyjechał ze Lwowa do Wrocławia. W latach 1945–1952 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, a także od 1950 do 1952 roku dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii.
W 1948 zorganizował pierwszy powojenny Walny Zjazd Polskiego Towarzystwa Chemicznego we Wrocławiu. W 1952 został wybrany na członka-korespondenta Polskiej Akademii Nauk, w 1956 – członka rzeczywistego, w 1963 na członka Prezydium PAN, od 1968 do 1971 był wiceprezesem, a w latach 1972–1977 prezesem Polskiej Akademii Nauk.
W latach 1963–1968 był dyrektorem Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej.
Wspólnie z profesorem Romanem S. Ingardenem zorganizował we Wrocławiu w latach 1966–1967 Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN a dwa lata później Międzynarodowe Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur PAN i był dyrektorem tej placówki aż do śmierci.
W 1976 uzyskał tytuł doktora honoris causa Politechniki Wrocławskiej[2]. W 1978 uzyskał w dowód uznania wrocławskiego środowiska naukowego nagrodę Kolegium Rektorów za rozwój i integrację tego środowiska. Rok później, w 1979 w uznaniu zasług wręczono mu na 26 zjeździe Polskiego Towarzystwa Fizycznego Medal im. Mariana Smoluchowskiego.
W roku 1953 (tom 1) i 1954 (tom 2) wydany został jego podręcznik Chemia organiczna (Warszawa, PWN), następnie wielokrotnie wznawiany w uzupełnianych i poprawianych wersjach; od wydania 7 (1977) ukazywał się jako Chemia nieorganiczna. Podręcznik chemii ogólnej i nieorganicznej dla wydziałów chemicznych politechnik i uniwersytetów. Ostatnie, 9. wydanie, opublikowane zostało w 1979[3]. W latach 70. był członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”[4].
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1950)[5], Krzyżem Kawalerskim (1952, za zasługi położone w pracy naukowej i dydaktyczno-wychowawczej)[6] i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1954, „za wybitne zasługi w dziedzinie nauki”)[7]. Od 1972 roku był członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu[8]. 21 lipca 1974 został odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej[9]. Dwukrotnie odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz Order Przyjaźni Narodów ZSRR. Z okazji 35-lecia Polski Ludowej otrzymał specjalną nagrodę państwową w 1979[10][11].
13 listopada 1982 w trakcie jazdy samochodem dostał zawału i zginął w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu; obok, 9 lat później, spoczęła jego żona, prof. Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska.
PrzypisyEdytuj
- ↑
Nominacja na Uniwersytecie J. K.. „Gazeta Lwowska”. 195, s. 2, 30 sierpnia 1938.
- ↑ Tytuły doktora honoris causa nadane przez Politechnikę Wrocławską. portal.pwr.wroc.pl. [dostęp 23 lutego 2011].
- ↑ wyszukiwanie „Trzebiatowski, Włodzimierz (1906–1982)”. W: katalog NUKAT [on-line]. [dostęp 9 sierpnia 2015].
- ↑ „Nowe Drogi” nr 3/1978, s. 2.
- ↑ Postanowienie o odznaczeniu z dnia 22 lipca 1950 r. (M.P. z 1950 r. nr 85, poz. 1021).
- ↑ M.P. z 1952 r. nr 86, poz. 1353.
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 16 lipca 1954 r. o nadaniu odznaczeń państwowych. (M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1566).
- ↑ „Trybuna Robotnicza”. 25 (8701), s. 1, 31 stycznia 1972.
- ↑ „Nowiny Rzeszowskie”, nr 199 (8047), 23 lipca 1974, s. 4.
- ↑ Społeczeństwo polskie godnie czci jubileusz 35-lecia Ludowj Ojczyzny. Wręczenie specjalnych nagród państwowych – wyraz uznania dla wybitnych uczonych. „Dziennik Polski”. XXXV (161 (10925)), s. 1–2, 1979-07-19.
- ↑ Jerzy Paprocki Włodzimierz Trzebiatowski (1906–1982) w: Kalendarium Chemików – Polskich i Europejskich.
