Włodzimierz Wróbel
Włodzimierz Piotr Wróbel (ur. 7 września 1963 w Krakowie) — polski prawnik, profesor nauk społecznych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 2011 sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego RP[1][2], od 2012 p.o. kierownika Katedry Prawa Karnego UJ[1].
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 września 1963 |
| Zawód, zajęcie |
sędzia Izby Karnej Sądu Najwyższego |
| Profesor doktor habilitowany nauk społecznych | |
| Specjalność: prawo karne materialne, teoria prawa karnego | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1992 – prawo |
| Habilitacja |
26 kwietnia 2003 – prawo |
| Profesura |
1 października 2019 |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status |
członek czynny |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Jagielloński |
| Okres zatrudn. |
od 1987 |
| Pełniący obowiązki kierownika Katedry Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego | |
| Okres spraw. |
od 2012 |
Życiorys edytuj
W 1987 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji UJ i w tym samym roku rozpoczął pracę w Katedrze Prawa Karnego UJ. W latach 1987–1989 odbył aplikację sądową zakończoną pozytywnie zdanym egzaminem sędziowskim[1]. W okresie 1989–1994 pełnił funkcję sekretarza Zespołu Prawa Karnego Materialnego Komisji Kodyfikacyjnej przy Ministrze Sprawiedliwości. W 1992 na podstawie napisanej pod kierunkiem Andrzeja Zolla rozprawy pt. Znamiona normy sankcjonowanej i sankcjonującej w przepisie prawa karnego uzyskał stopień naukowy doktora nauk prawnych[3]. W 2003 przedstawił rozprawę pt. Zmiana normatywna i zasady intertemporalne w prawie karnym i uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego[1]. W 2019 prezydent Andrzej Duda nadał mu tytuł profesora nauk społecznych[3].
W latach 1991–2003 był asystentem sędziego w Trybunale Konstytucyjnym, a później dyrektorem Zespołu Obsługi Skargi Konstytucyjnej Trybunału Konstytucyjnego[1].
W okresie od 2003 do 2011 był pracownikiem Biura Studiów i Analiz Sądu Najwyższego, w latach 2004–2006 członkiem Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości, a w 2008 członkiem zespołu do spraw Konwencji o ochronie praw człowieka i godności istoty ludzkiej w odniesieniu do zastosowań biologii i medycyny przy Prezesie Rady Ministrów RP. W latach 2005–2008 kierował Uniwersytecką Poradnią Prawną UJ[1].
Był nauczycielem akademickim na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW[3].
W 2020 został wyróżniony przez Fundację Court Watch Polska tytułem „Obywatelskiego Sędziego Roku”[4].
Pełnione funkcje edytuj
12 września 2011 został powołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego na sędziego Sądu Najwyższego orzekającego w Izbie Karnej[2]. Był ekspertem parlamentarnych komisji, członkiem komisji egzaminacyjnych na aplikację adwokacką i radcowską, a także wykładowcą z zakresu prawa karnego materialnego dla sędziów i prokuratorów[1]. W kadencji 2013–2016 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Karnego przy Ministrze Sprawiedliwości[5]. 23 maja 2020 r. był jednym z pięciu kandydatów Zgromadzenia Ogólnego Sądu Najwyższego na stanowisko Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego, uzyskując najwyższe poparcie wśród sędziów uczestniczących w Zgromadzeniu Ogólnym sędziów SN (50 głosów na 95)[6].
Do 2017 był członkiem rady programowej „Zeszytów Prawniczych Biura Analiz Sejmowych”, z której ustąpił powołując się na okoliczność utraty przez Biuro Analiz Sejmowych statusu niezależnej instytucji eksperckiej[7].
Został członkiem Komisji Prawniczej Polskiej Akademii Umiejętności[8], kierownikiem Zakładu Bioetyki i Prawa Medycznego, kierownikiem Studiów Podyplomowych Prawa Karnego Materialnego i Studiów Podyplomowych, Prawa Medycznego i Bioetyki UJ[1][9].
Publikacje edytuj
Opublikował ponad 100 prac naukowych i popularnonaukowych z zakresu prawa karnego, prawa konstytucyjnego i teorii prawa. Jest współautorem „Komentarza do Kodeksu Karnego” (część ogólna i szczególna — red. Andrzej Zoll) i współautorem (wspólnie z Andrzejem Zollem) wydanego w 2010 podręcznika akademickiego „Polskie prawo karne. Część ogólna”[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i prof. dr hab. Włodzimierz Wróbel. Katedra Prawa Karnego Uniwersytet Jagielloński. [dostęp 2015-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-17)]. (pol.).
- ↑ a b Prezydent powołał 11 sędziów. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 2011-09-12. [dostęp 2015-02-21]. (pol.).
- ↑ a b c Dr hab. Włodzimierz Piotr Wróbel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2020-03-19].[martwy link]
- ↑ Patrycja Rojek-Socha, Prof. Włodzimierz Wróbel obywatelskim Sędzią Roku 2020 [online], Prawo.pl, 25 września 2020 [dostęp 2020-09-26].
- ↑ Andrzej Niedziałek, Komisja Kodyfikacyjna Prawa Karnego - Ministerstwo Sprawiedliwości - Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Sprawiedliwości, 5 października 2018 [dostęp 2022-01-04] (pol.).
- ↑ Kandydaci na I prezesa SN wybrani. Włodzimierz Wróbel otrzymał najwięcej głosów [online], prawo.gazetaprawna.pl [dostęp 2020-12-06].
- ↑ Czystka w Kancelarii Sejmu. oko.press, 1 lipca 2017. [dostęp 2017-07-02].
- ↑ Wydział II Historyczno-Filozoficzny PAU: Komisja Prawnicza PAU. Polska Akademia Umiejętności. [dostęp 2015-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-28)]. (pol.).
- ↑ Zakład Bioetyki Prawa Medycznego. Uniwersytet Jagielloński. [dostęp 2015-02-21]. (pol.).