Wacław Drojowski
Wacław Drojowski (ur. 24 września 1886 w Zgierzu, zm. 14 sierpnia[1] 1920 pod Dubienką) – żołnierz armii rosyjskiej, Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| major piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
24 września 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Wacław Drojowski[2] (Drojewski[3]) urodził się w rodzinie Franciszka i Rozalii z Kozłowskich. Absolwent gimnazjum w Petersburgu, Uniwersytetu Moskiewskiego i szkoły wojskowej w Moskwie. W latach 1911- 1912 służył w armii rosyjskiej, gdzie uzyskał stopień chorążego[3].
W lipcu 1914 nie stawił się na wezwanie do armii rosyjskiej, a wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. Początkowo służył w V batalionie, potem w 5 pułku piechoty i w końcu w 6 pułku piechoty Legionów Polskich[3]. W 1915 został ranny w bitwie pod Wielkim Miedwieżem. Za bohaterstwo, męstwo, odwagę i poświęcenie w czasie walk o Polską Górę odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2].
Po kryzysie przysięgowym internowany w Forcie Beniaminów. W kwietniu 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Pracował w Komisji Wojskowej Departamentu Naukowego. W listopadzie 1918 mianowany podporucznikiem i przydzielony do Oddziału VII Sztabu Generalnego. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[4]. W tym samym miesiącu zgłosił się do służby frontowej i wyznaczony został na stanowisko dowódcy 207 kresowego pułku piechoty[5].
Poległ, broniąc przeprawy przez Bug. Pochowany został w Dubience. W październiku 1920 ciało ciało zostało ekshumowane i złożone na cmentarzu ewangelicko–reformowanym w Warszawie[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 154, tu 13 sierpnia.
- ↑ a b Skarbek 1929 ↓, s. 39.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 48.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 599.
- ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 154, tu 208 pp.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Edward Skarbek: Zarys historji wojennej 6-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.