Wacław Przesmycki
Wacław Paprzyca-Przesmycki (ur. 15 czerwca 1891 w Kijowie, zm. 11 października 1973 w Sztokholmie) – polski dyplomata.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 czerwca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Poseł RP w Estonii | |
| Okres |
od 21 grudnia 1934 |
| Poprzednik |
Jan Starzewski (chargé d’affaires) |
| Następca |
likwidacja placówki |
| Odznaczenia | |
          
| |
Życiorys edytuj
Ukończył gimnazjum realne i akademię handlową w Kijowie. Do polskiej służby dyplomatycznej wszedł 8 listopada 1918 jako attaché przy przedstawicielstwie polskim w Kijowie (Hetmanat). 24 maja 1919 został sekretarzem Misji Polskiej w Kownie. Odwołany 1 lipca 1919, pracował w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym MSZ. 15 września 1921 mianowany na sekretarza legacyjnego w Rydze. W październiku 1923 odwołany do centrali MSZ w ramach czystki personalnej prowadzonej przez Mariana Seydę. 1 stycznia 1924 został sekretarzem w Poselstwie RP w Helsinkach. Od 31 stycznia 1927 do 15 maja 1929 pracował w centrali MSZ, po czym został przydzielony do Prezydium Rady Ministrów. Był zastępcą szefa Gabinetu Prezesa Rady Ministrów. Od 6 października 1931 do 20 grudnia 1934 był naczelnikiem Wydziału Prasowego MSZ.
21 grudnia 1934 mianowany posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Tallinnie[1], pełnił tę funkcję do 30 września 1939, gdy poselstwo zostało zlikwidowane na żądanie sowieckie wobec władz Estonii po agresji ZSRR na Polskę.
Podczas II wojny światowej przebywał w Sztokholmie, gdzie kierował biurem Delegatury Ministerstwa Opieki Społecznej. Po wojnie pracował w szwedzkiej administracji.
Spoczywa na Norra begravningsplatsen.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (12 lutego 1929)[3]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Cywilnej (Bułgaria, 1935)[4]
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Białej (Estonia, 1938)[5][6]
- Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
- Wielki Oficer Orderu Św. Sawy (Jugosławia, 1931)[7][8]
- Wielki Oficer Orderu Zasługi (Węgry, 1934)[9]
- Komandor Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1934)[9]
- Komandor Orderu Karola III (Hiszpania)
- Komandor Orderu Republiki (Hiszpania, 1934)[9]
- Oficer Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)
Przypisy edytuj
- ↑ Na tym stanowisku przekazał polskie ultimatum wobec Litwy w marcu 1938 r.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w służbie państwowej”.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 41, poz. 80 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 2, s. 46, 1935.
- ↑ Dekoracja posła w Tallinie. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 6 z 11 stycznia 1938.
- ↑ Zezwolenie na przyjęcie odznaczeń cudzoziemskich. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 73, 1938.
- ↑ Z pobytu ministra Marinkovića w Polsce. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 281 z 4 grudnia 1931.
- ↑ Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 7, s. 57, 1933.
- ↑ a b c Odznaczenia. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 128, 1934.
Bibliografia edytuj
- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 597–598. [dostęp 2022-03-30].
- Przesmycki Wacław, [w:] Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, s. 109, ISBN 83-7066-569-1.