Wacław Tułodziecki
Wacław Tułodziecki (ur. 13 sierpnia 1904 w Skępem, zm. 24 października 1985 w Warszawie) – polski nauczyciel i polityk, dyrektor Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. Minister oświaty (1959–1966) oraz poseł na Sejm PRL II, III i V kadencji.
Data i miejsce urodzenia |
13 sierpnia 1904 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
24 października 1985 |
Minister oświaty | |
Okres |
od 27 października 1959 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() |
Życiorys
edytujSyn Stanisława i Katarzyny. Ukończył Seminarium Nauczycielskie w Wymyślinie, po czym podjął pracę w charakterze nauczyciela w Grąbcu (1924–1928). W 1928 został absolwentem Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie i nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 156 w Warszawie (którym był do 1939). W latach 1932–1938 sprawował funkcję sekretarza generalnego Robotniczego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. W okresie II wojny światowej organizator i działacz Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Od 1939 do 1948 uczył w Szkole Podstawowej nr 60, będąc jej kierownikiem. W latach 1948–1955 sprawował funkcję dyrektora Instytutu Głuchoniemych w Warszawie. Następnie (do 1956) był dyrektorem Zaocznego Studium Nauczycielskiego Pedagogiki Specjalnej. W latach 1956–1959 pełnił funkcje dyrektora Departamentu Zakładów Wychowawczych i Szkół Specjalnych w Ministerstwie Oświaty i sekretarza Centralnej Rady Związków Zawodowych (od 1957 będąc jednocześnie wiceprzewodniczącym zarządu głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego).
W latach 1922–1948 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, z której został wykluczony na krótko przed zjednoczeniem „lubelskiej” PPS z Polską Partią Robotniczą. Od 1956 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Od 27 października 1959 do 11 listopada 1966 był ministrem oświaty w rządach Józefa Cyrankiewicza. W latach 1957–1965 i 1969–1972 sprawował mandat posła na Sejm PRL II, III i V kadencji. W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Przygotowawczego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika[1].
Żonaty z Ireną Tułodziecką (1920–2004). Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A31-tuje-6)[2].
Odznaczenia
edytuj- Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie, w tym w 1964)[3]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej”[4][5]
- Medal „100-lecia sportu polskiego” (1967)[6]
- Złota Odznaka „Przodujący Drogowiec” (1969)[7]
Przypisy
edytuj- ↑ „Urania”, nr 3 z marca 1969, s. 85
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
- ↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964.
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 252 z 28 października 1985, s. 12 (nekrolog)
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 254 z 30 października 1985, s. 12 (nekrolog)
- ↑ Kronika dnia, „Trybuna Ludu”, nr 18, 19 stycznia 1968, s. 6
- ↑ Transportowcy i drogowcy podsumowali dorobek 25-lecia, „Głos Pracy”, nr 163, 10 lipca 1969, s. 2.
Bibliografia
edytuj- Wacław Tułodziecki, w: Leksykon historii Polski, Warszawa 1995
- Informacje w BIP IPN