Walerian Mercik

podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego

Walerian Stanisław Mercik (ur. 3 listopada 1893, zm. 17 czerwca 1957 w Kanadzie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Walerian Mercik
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data urodzenia

3 listopada 1893

Data śmierci

17 czerwca 1957

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Pułk Piechoty Nr 45
5 Dywizja Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Krzyż Wojskowy Karola

Życiorys edytuj

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. Pułku Piechoty Nr 45[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lutego 1917 w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2]. Dostał się do włoskiej niewoli, a po uwolnieniu z niej, wstąpił do Armii Polskiej we Francji[3]. W czasie wojny z bolszewikami dowodził kompanią i batalionem 49 Pułku Piechoty[4][3].

Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na stanowisku adiutanta 49 pp[3][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1387. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Później został przydzielony do Szkoła Podchorążych. Od 1 października 1923 do 29 lutego 1924 był dowódcą 52. klasy (Kurs doszkolenia młodszych oficerów i urzędników wojskowych)[7], a następnie dowódcą kompanii w Oficerskiej Szkoły Piechoty[8]. W roku szkolnym 1925/26 był dowódcą 1. kompanii podchorążych[9]. Na jej czele walczył w maju 1926 po stronie Prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego. Z dniem 2 listopada 1926, po złożeniu egzaminu wstępnego i odbyciu stażu liniowego, został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926/28[10]. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 5 Dywizji Piechoty we Lwowie na stanowisko oficera sztabu[11]. 27 stycznia 1930 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W marcu tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[13][14]. W maju 1934 został przeniesiony do Sztabu Głównego[15]. W 1937 został przydzielony do Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej na stanowisko oficera sekretariatu[16][3]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się do Rumunii. Pełnił „delikatną” misję w Bukareszcie, a następnie kierował specjalną placówką na Biskim Wschodzie, w zainteresowaniu której były Bałkany[3]. Później pełnił służbę na stanowisku szefa Bazy Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza[18].

W 1953 wyjechał z Londynu do Kanady, gdzie mieszkał jego jedyny syn z rodziną[3].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Ranglisten 1918 ↓, s. 598.
  2. Ranglisten 1918 ↓, s. 345.
  3. a b c d e f Z żałobnej karty ↓.
  4. Fuglewicz 1929 ↓, s. 15.
  5. Spis oficerów 1921 ↓, s. 160, 767.
  6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 61.
  7. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 318, 326.
  8. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 407.
  9. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 409.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 20 października 1926 roku, s. 369.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 364.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 105.
  14. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 468.
  15. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
  16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 420.
  17. Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 418.
  18. Żaroń 1981 ↓, s. 272.
  19. a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
  20. a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 17.
  21. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia edytuj