Walther von Brauchitsch
Walther Heinrich Alfred Hermann von Brauchitsch (ur. 4 października 1881 w Berlinie, zm. 18 października 1948 w Hamburgu) – niemiecki feldmarszałek, naczelny dowódca niemieckich wojsk lądowych w okresie 1938–1942.
| |
 feldmarszałek
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1900–1945 |
| Siły zbrojne |
|
| Stanowiska |
głównodowodzący niemieckich wojsk lądowych |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
             
| |
Pochodzenie edytuj
Walther von Brauchitsch był synem pruskiego generała kawalerii Bernharda von Brauchitscha (1833–1910) i Charlotte von Gordon (1844–1906). Pochodził z prastarego śląskiego rodu szlacheckiego pochodzenia serbołużyckiego, znanego już w XIV wieku.
Życiorys edytuj
W 1895 roku wstąpił jako kadet do szkoły kadetów w Poczdamie. W marcu 1900 po ukończeniu korpusu kadetów jako ochotnik wstąpił w stopniu podporucznika do 3 Pułku Grenadierów im. Królowej Elżbiety w Charlottenburgu (Königin Elisabeth-Garde-Grenadier-Regiment Nr. 3). Rok później przeniósł się do 3. Pułku Artylerii Polowej ('Garde-Feld-Artillerie-Regiment Nr. 3). Od 10 lutego do 31 maja 1903 uczestniczył w kursie w Szkole Artylerii Pieszej. Od 1 do 13 maja 1905 był przydzielony do fabryki broni w Spandau. Od 5 lutego 1906 do 28 lutego 1909 pełnił funkcję adiutanta II Batalionu w Pułku Artylerii nr 3 (3. Garde Feld-Artillerie-Regiment). Wówczas otrzymał awans do stopnia porucznika. W 1909 został tymczasowo przeniesiony do sztabu generalnego choć nie ukończył Akademii Wojennej. Od 13 kwietnia 1909 do 31 marca 1912 służył jako adiutant pułku w 3 Pułku Artylerii. Pod koniec 1913 został przeniesiony do sztabu generalnego i awansowany na kapitana.
Podczas I wojny światowej służył w różnych jednostkach jako oficer sztabowy. W 1918 otrzymał awans na stopień majora. Po wojnie pozostał w Reichswehrze. W 1925 został podpułkownikiem, a 3 lata później pułkownikiem. W 1929 mianowano go szefem departamentu wyszkolenia w ministerstwie spraw wojskowych. 1 października 1931 otrzymał awans na generała-majora. 1 marca 1932 mianowano go inspektorem artylerii.
W 1933 został dowódcą Okręgu Korpusu nr 1 i dowódcą I Dywizji Piechoty w Królewcu. Na początku 1934 otrzymał awans na generała-porucznika. 1 października 1935 został dowódcą 1. Korpusu. 20 kwietnia 1936 mianowano go generałem artylerii. 1 kwietnia 1937 powierzono mu dowództwo nowo powstałej Gruppenkomando IV w Lipsku. 4 lutego 1938 został naczelnym dowódcą wojsk lądowych (Oberbefehlshaber des Heeres) i otrzymał awans na generała-pułkownika (Generaloberst).
Na początku II wojny światowej kierował kampanią przeciwko Polsce w 1939 roku. Jako naczelny dowódca lądowych wojsk niemieckich w Polsce Brauchitsch otrzymał od Adolfa Hitlera władzę wykonawczą na obszarach polskich i już 1 września 1939 wydał odezwę do ludności polskiej.
W 1940 dowodził wojskami niemieckimi w Danii, Norwegii i Francji. 19 lipca 1940 został awansowany do stopnia feldmarszałka i otrzymał zadanie przeprowadzenia ataku na ZSRR. W 1941 dowodził działaniami Wehrmachtu na Bałkanach i atakiem na Związek Radziecki. Brauchitsch został obarczony przez Adolfa Hitlera winą za niepowodzenia pod Moskwą i 19 grudnia 1941 r. zdymisjonowany. W latach 1942–1945 mieszkał głównie w zameczku myśliwskim Tři Trubky na poligonie Brdy koło Przybramia (czes. Příbram).
12 stycznia 1945 wraz z oddziałami Reichsarbeitsdienst przez Czechy uciekł drogą kolejową do Niemiec. Brauchitscha aresztowano po wojnie w jego domu w Szlezwiku-Holsztynie. Był świadkiem w procesie norymberskim. Nie dożył do swojego procesu; zmarł na niewydolność krążenia w brytyjskim szpitalu wojskowym[1].
Życie prywatne edytuj
Ożenił się 29 grudnia 1910 we Fretzdorf z Elisabeth von Karstedt (ur. 1 marca 1881 w Rossow, zm. 15 czerwca 1952 w Brunszwiku), córką Achima von Karstedt, właściciela dóbr Fretzdorf i Elisabeth von Rohr-Wahlen-Jürgaß. Rozwiódł się z nią 8 kwietnia 1938 w Berlinie. Z małżeństwa pochodziło troje dzieci.
Po raz drugi ożenił się 23 września 1938 w Szczawnie-Zdroju z Charlotte Rüffer (ur. 8 lipca 1903 w Bolkowie, zm. 14 czerwca 1992 w Brunszwiku), córką sędziego Georga Rüffera i Else Wendorf.
Jego siostra Hedwig von Brauchitsch była przełożoną klasztoru ewangelickich diakonis w Ząbkowicach Śląskich. Jego bratankiem był kierowca wyścigowy Manfred von Brauchitsch (1905–2003).
Odznaczenia edytuj
Walter von Brauchitsch był odznaczony m.in. Krzyżem Rycerskim Orderu Żelaznego Krzyża i złotą odznaką honorową NSDAP.
Ważniejsze odznaczenia:
- Order Rodu Hohenzollernów – Krzyż Rycerski z Mieczami
- Krzyż Żelazny II i I klasy (I wojna św.)
- Krzyż Zasługi Wojskowej z dekoracją wojenną (Militärverdienstkreuz) (Austro-Węgry, 1915)
- Krzyż Honorowy dla frontowców
- Złota odznaka NSDAP
- Order Białej Róży – Krzyż Wielki (Finlandia, 10 marca 1939)
- Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (30 września 1939)
- Order Michała Walecznego klas III, II, I (Rumunia)
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi z Mieczami (Węgry)
- Order Krzyża Wolności – Krzyż Wielki (Finlandia, 25 czerwca 1942)
- Order Wschodzącego Słońca I klasy (Japonia, 26 września 1942)
Przypisy edytuj
- ↑ Islandfarm.co.uk - Gen. Walther von Brauchitsch. islandfarm.fsnet.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-24)]. [en] (dostęp 10 marca 2009)