Warszawska Kasa Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy
Warszawska Kasa Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy (także Kasa Literacka) – nieistniejąca polska organizacja samopomocowa zrzeszająca pisarzy i dziennikarzy (jako pierwsza w zaborze rosyjskim). Funkcjonowała w latach 1899-1953 w Warszawie[1].
Powstała z inicjatywy redaktorów warszawskich gazet: Franciszka Nowodworskiego i Stanisława Libickiego. Kasa Literacka została zatwierdzona 14 lutego 1899, a jej pierwszym prezesem został Henryk Sienkiewicz. Do zadań statutowych organizacji należało bronienie interesów grupy zawodowej, udzielanie pożyczek i zapomóg oraz prowadzenie funduszu oszczędnościowego. Kasa organizowała również spotkania autorskie, wieczory dyskusyjne i inne wydarzenia kulturalne. Zajmowała się również prowadzeniem zbiórek oraz pracą oświatową, a także udzielała stypendiów i wyznaczała nagrody. W 1900 staraniem organizacji ukazała się zbiorowa książka pt. Sami sobie[1].
Członkami Kasy byli m.in. Ignacy Baliński, Ignacy Chrzanowski, Zdzisław Dębicki, Jan Gadomski, Henryk Galle, Jan Aleksander Karłowicz[1], Stanisław Aleksander Kempner, Tadeusz Korzon, Jan Lorentowicz, Ignacy Matuszewski, Julian Ochorowicz, Władysław Reymont, Wacław Rogowicz oraz Julian Święcicki[2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c red. Krzyżanowski, Hernas 1991 ↓, s. 566.
- ↑ red. Krzyżanowski, Hernas 1991 ↓, s. 567.
Bibliografia edytuj
- Roman Loth: Warszawska Kasa Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy. W: Literatura polska: przewodnik encyklopedyczny. red. Julian Krzyżanowski, Czesław Hernas. T. 2: N-Ż. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1991, s. 566-567. ISBN 83-01-05369-0.