Wasilij Czujkow

marszałek ZSRR
 Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wasilij Iwanowicz Czujkow, ros. Василий Иванович Чуйков (ur. 31 stycznia?/ 12 lutego 1900 we wsi Sieriebrianyje Prudy, zm. 18 marca 1982 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1955), dowódca Wojsk Lądowych Armii Radzieckiej i wiceminister obrony ZSRR (1960–1964), szef Obrony Cywilnej ZSRR (1964–1972), członek Komitetu Centralnego KPZR, deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 2. kadencji (1946–1949), dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944, 1945).

Wasilij Iwanowicz Czujkow
Василий Иванович Чуйков
Ilustracja
Marszałek Związku Radzieckiego Marszałek Związku Radzieckiego
Data i miejsce urodzenia 31 stycznia?/ 12 lutego 1900
Sieriebrianyje Prudy
Data i miejsce śmierci 18 marca 1982
Moskwa
Przebieg służby
Lata służby 1918–1972
Siły zbrojne Red star.svg Armia Czerwona
Stanowiska d-ca: 64 i 62 Armii, 8 Gwardyjskiej Armii, Kijowskiego Okręgu Wojskowego,
d-ca Wojsk Lądowych Armii Radzieckiej,
wiceminister obrony ZSRR
Główne wojny i bitwy wojna domowa w Rosji, wojna polsko-bolszewicka,
wojna zimowa z Finlandią,
II wojna światowa:
podpis
Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Rewolucji Październikowej Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za Obronę Stalingradu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwadzieścia lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „30 lat zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal „Weteran Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” 50 years saf rib.png 60 years saf rib.png Order Suche Batora (Mongolia - baretka do 1961 roku) Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Złoty Order Zasługi dla Ojczyzny (NRD) Złota Gwiazda Przyjaźni między Narodami (NRD) Order Krzyża Grunwaldu II klasy Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Medal za Warszawę 1939–1945 Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Krzyż Wybitnej Służby (Stany Zjednoczone)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Grób marsz. Wasilija Czujkowa na Kurhanie Mamaja w Wołgogradzie
Tablica pamiątkowa na terenie Parku Cytadela w Poznaniu

ŻyciorysEdytuj

Dzieciństwo i młodośćEdytuj

Urodził się 12 lutego 1900. Wstąpił do Armii Czerwonej w 1918, a do RKP(b) rok później. Podczas wojny domowej szybko awansował, dochodząc do stanowiska dowódcy pułku. Brał udział w wojnie z Polską w 1920 roku jako żołnierz 14 pułku piechoty[potrzebny przypis].

Okres międzywojennyEdytuj

W 1925 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego, a podczas następnej dekady – Akademię Mechanizacji i Motoryzacji. Od 1932 dowodził kolejno brygadą, korpusem, grupą wojsk, 4 Armią.

II wojna światowaEdytuj

Na czele dowodzonej przez siebie 4 Armii wkroczył we wrześniu 1939 na tereny Polski. Następnie jako dowódca 9 Armii brał udział w wojnie radziecko-fińskiej.

W latach 1940–1942 pełnił funkcję attaché wojskowego w Chinach i doradcy Czang Kaj-szeka. W marcu 1942 został odwołany do kraju, a następnie skierowany na południe ZSRR, gdzie w maju mianowano go dowódcą 1 Armii Rezerwowej, którą wkrótce przemianowano na 64 Armię. Latem 1942 armia ta toczyła ciężkie walki obronne na przedpolach Stalingradu, a po zepchnięciu przez Niemców do samego miasta odpowiadała za obronę jego południowej części. We wrześniu 1942 został dowódcą 62 Armii, najważniejszej w strukturze obrony Stalingradu. Pod jego dowództwem armia ta, choć ponosiła ciężkie straty i była stale spychana, mając za sobą jedynie Wołgę, wytrwała w obronie aż do listopada 1942[potrzebny przypis].

Generał Czujkow okazał się zdecydowanym dowódcą, który najpierw pozbierał rozproszone oddziały powierzonej sobie 62 Armii, opanował panujące w nich rozprzężenie i objawy paniki, a następnie przekształcił je w jednostki, które podczas długich miesięcy walk toczonych pod ogromnym naporem wojsk niemieckich zaskakiwały determinacją i poświęceniem[potrzebny przypis].

Szybko uczył się zasad walki w mieście, z dużą pomysłowością podsuwając swoim dowódcom i żołnierzom rozwiązanie, które pomagały im opierać się przewadze wroga w powietrzu (trzymanie linii obronnych jak najbliżej linii nieprzyjaciela), zmuszać go do wyniszczającej walki na małym terenie (organizowanie izolowanych punktów obrony i grup szturmowych często atakujących po utracie poszczególnych obiektów). Utrzymywaniem swojego punktu dowodzenia bardzo blisko pierwszej linii frontu i częstym odwiedzaniem swoich oddziałów liniowych na ich pozycjach bojowych zaskarbił sobie szacunek własnych żołnierzy, choć – wzorem innych dowódców Armii Czerwonej – poświęcał ich życie z dużą łatwością. Dzięki temu, że udało mu się utrzymać w Stalingradzie aż do rozpoczęcia operacji „Uran” i „Saturn”, przyczynił się do powodzenia ofensywy Armii Czerwonej, prowadzącej do rozbicia wojsk rumuńskich, węgierskich i włoskich nad Donem oraz okrążenia 6 Armii gen. Friedricha Paulusa w rejonie bronionego przez siebie miasta[potrzebny przypis].

Po zwycięstwie stalingradzkim jego armia otrzymała honorowe miano gwardyjskiej, stając się 8 Gwardyjską Armią. Na jej czele brał udział w bitwie o Dniepr i wyzwoleniu prawobrzeżnej Ukrainy. Latem 1944, w składzie 1 Frontu Białoruskiego, nadal na czele 8 GwA, przekroczył Bug i zajął Lublin, a później walczył m.in. w zdobyciu Łodzi (19 stycznia 1945) i Poznania (23 lutego 1945). W kwietniu i maju 1945 wraz ze swoją armią brał udział w walkach o Berlin. Czujkow 2 maja 1945 przyjął kapitulację gen. Helmuta Weidlinga, dowódcy garnizonu Berlina.

Okres powojennyEdytuj

W latach 1945–1946 był szefem oddziału SMAD (Radzieckiej Administracji Wojskowej w Niemczech) w Turyngii, później jej komendantem. W latach 1949–1953 dowodził wojskami radzieckimi na terenie wschodnich Niemiec (od października 1949 w NRD), pełniąc jednocześnie funkcję szefa Radzieckiej Komisji Kontroli w Niemczech (SKK) i nadzorując odbiór reparacji wojennych na rzecz ZSRR (Kolonne).

W 1953 objął dowództwo Kijowskiego Okręgu Wojskowego, co oznaczało załamanie kariery. W 1955 został awansowany do stopnia marszałka Związku Radzieckiego. W 1960 powołano go na dowódcę Wojsk Lądowych Armii Radzieckiej i wiceministra obrony ZSRR.

W 1964 jego kariera wojskowa załamała się ponownie, gdy objął mało prestiżowe stanowisko szefa Obrony Cywilnej Związku Radzieckiego. Funkcję tę pełnił aż do przejścia na emeryturę w 1972. W latach 1961–1982 był też członkiem KC KPZR.

Zmarł 18 marca 1982 w Moskwie. Zgodnie z jego wolą, został pochowany w Wołgogradzie. Mogiła marsz. Wasilija Czujkowa znajduje się u stóp pomnika Matki Ojczyzny na Kurhanie Mamaja.

AwanseEdytuj

OdznaczeniaEdytuj

BibliografiaEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wasilij_Czujkow&oldid=61631792”