Wasilij Grabin
Wasilij Gawriłowicz Grabin (ros. Василий Гаврилович Грабин, ur. 28 grudnia 1899?/9 stycznia 1900 w Krasnodarze[1], zm. 18 kwietnia 1980 w Korolowie) – radziecki konstruktor broni artyleryjskiej[1], Bohater Pracy Socjalistycznej (1940).
| |
 generał pułkownik wojsk technicznych
| |
| Data i miejsce urodzenia |
9 stycznia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 kwietnia 1980 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Wstąpił jako ochotnik do Armii Czerwonej w 1920 i rozpoczął służbę w artylerii[1]. Ukończył w 1923 Piotrogrodzką Szkołę Artylerii Ciężkiej i Nadbrzeżnej, a przez następne dwa lata dowodził plutonem[1]. Rozpoczął w 1925 studia w Leningradzkiej Akademii Wojskowo–Technicznej, która została przemianowana na Akademię Artyleryjską im. Feliksa Dzierżyńskiego[1]. Studia ukończył w 1930 i jako konstruktor broni artyleryjskiej rozpoczął pracę w fabryce „Krasnyj Putiłowiec”[1]. Był również wykładowcą na Politechnice Leningradzkiej[1]. Przeszedł w 1932 do pracy w Głównym Biurze Konstrukcyjnym Ludowego Komisariatu Przemysłu Ciężkiego w Moskwie[1].
W latach 1934–1943 kierowany przez niego zespół opracował armatę przeciwpancerną ZiS-2, armatę dywizyjną F-22, 76 mm armaty czołgowe F-32 do czołgu ciężkiego KW i F-34 do czołgu T-34 oraz armatę F-35 dla okrętów podwodnych klasy „SZCZ”, armatę dywizyjną ZiS-3 oraz jej warianty: armatę ZiS-15 dla czołgów KW i armatę ZiS-15 (dla niewielkich jednostek pływających flotylli rzecznej)[1]. Grabin otrzymał w 1941 stopień naukowy doktora nauk technicznych, a w 1934 został kierownikiem nowego Biura Konstrukcyjnego Fabryki Artyleryjskiej w Gorki (dziś Niżny Nowogród), przy fabryce numer 92, gdzie opracowano 85 mm armatę do czołgu T-34 i 100 mm armatę BS-3[1].
Awansowany 30 marca 1945 do stopnia generała pułkownika służby technicznej, a w 1946 został dyrektorem i głównym konstruktorem Artyleryjskiego Instytutu Naukowo–Badawczego[1]. Otrzymał w 1951 tytuł profesora, a w 1960 przeszedł na emeryturę[1]. Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 2 i 3 kadencji. Został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym[2].
W 1972–1973 opublikował wspomnienia pod tytułem Оружие победы („Oręże zwycięstwa”).
Nagrody i odznaczenia edytuj
- Medal „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (28 października 1940)
- Order Lenina (czterokrotnie, 16 maja 1936, 28 października 1940, 5 sierpnia 1944 i 5 listopada 1945)
- Order Rewolucji Październikowej (8 stycznia 1980)
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie, 3 listopada 1944 i 15 listopada 1950)
- Order Suworowa I klasy (16 września 1945)
- Order Suworowa II klasy (18 listopada 1944)
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy (18 stycznia 1942)
- Order Czerwonej Gwiazdy (5 lutego 1939)
- Nagroda Stalinowska I stopnia (czterokrotnie, 1941, 1943, 1946 i 1950)
I medale.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 79. ISBN 83-86028-01-7.
- http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=9024 (ros.)