Wiaczesław Lemieszew
Wiaczesław Iwanowicz Lemieszew (ros. Вячеслав Иванович Лемешев, ur. 3 kwietnia 1952 w Moskwie, zm. 27 stycznia 1996 w Moskwie[1]) – rosyjski bokser walczący w barwach ZSRR, mistrz olimpijski z 1972 i dwukrotny mistrz Europy.
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1952 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 stycznia 1996 | ||||||||||||||||||
| Wzrost |
178 cm | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||||||||
 
| |||||||||||||||||||
Życiorys
edytujLemieszew rozpoczął międzynarodową karierę bokserską od zwycięstwa w pierwszych mistrzostwach Europy juniorów w 1970 w Miszkolcu w wadze lekkośredniej (do 71 kg)[2]. Powtórzył ten sukces na kolejnych mistrzostwach Europy juniorów w 1972 w Bukareszcie, tym razem z wadze średniej (do 75 kg)[3].
Krótko po zdobyciu mistrzostwa Europy juniorów wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium, gdzie w wadze średniej zdobył złoty medal, wygrywając pięć walk, w tym cztery przed czasem[1]. Wśród pokonanych był m.in. Marvin Johnson, który później został zawodowym mistrzem świata w wadze półciężkiej.
Na mistrzostwach Europy w 1973 w Belgradzie zdobył złoty medal w wadze średniej, wygrywając w półfinale z Witoldem Stachurskim i finale z Alecem Năstacem z Rumunii. Nie wystąpił na mistrzostwach świata w 1974 w Hawanie. Zastąpił go Rufat Riskijew, który zdobył złoty medal.
Ponownie zwyciężył w mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach. Pokonał wówczas w półfinale Jacka Kucharczyka i w finale Bernda Wittenburga z NRD. Nie zakwalifikował się na igrzyska olimpijskie w 1976 w Montrealu i zakończył karierę bokserską.
Stoczył 111 walk, a których wygrał 103[4]. Oprócz wyżej wymienionych sukcesów zwyciężył również w Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych w wadze lekkośredniej w 1971[5].
Lemieszew był mistrzem ZSRR w 1974 w wadze półciężkiej (do 81 kg)[6], wicemistrzem w wadze średniej w 1975[7] oraz brązowym medalistą w wadze średniej w 1976[8].
Lemieszew przejawiał skłonność do nadużywania alkoholu, a po zakończeniu kariery popadł w alkoholizm[4]. Imał się różnych zajęć, ale nie potrafił utrzymać pracy[1]. Stan jego zdrowia raptownie się pogarszał, przeszedł kraniotomię. Zmarł w wieku 43 lat. Jest pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie.
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Vyacheslav Lemeshev [online], olympedia.org [dostęp 2020-12-11] (ang.).
- ↑ 1.European Junior Championships - Miskolc, Hungary - November 8-14 1970 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2011-08-16] (ang.).
- ↑ 2.European Junior Championships - Bucharest, Romania - June 3-10 1972 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2011-08-16] (ang.).
- ↑ a b Вячеслав Иванович Лемешев [online], FightNews.ru [dostęp 2011-08-16] (ros.).
- ↑ Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989, s. 87. ISBN 83-217-2680-1.
- ↑ 40.Soviet Union National Championships - Izhevsk - March 23-31 1974 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2011-08-16] (ang.).
- ↑ 41.Soviet Union National Championships - Tashkent - March 19-30 1975 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2011-08-16] (ang.).
- ↑ 42.Soviet Union National Championships - Sverdlovsk - March 21-28 1976 [online], Amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2011-08-16] (ang.).
Bibliografia
edytuj- Piotr Osmólski: Leksykon boksu. Warszawa: Sport i Turystyka, 1989, s. 87. ISBN 83-217-2680-1.
- Jan Skotnicki: Mistrzowskie pasy. Kask, 2000.
Linki zewnętrzne
edytuj- Vyacheslav Lemeshev [online], olympedia.org [dostęp 2020-12-11] (ang.).
- Вячеслав Иванович Лемешев. FightNews.ru. [dostęp 2011-08-16]. (ros.).