Wielopolscy herbu Starykoń
Wielopolscy – polski ród magnacki herbu Starykoń, którego potomkowie żyją do dnia dzisiejszego.
W 1656 roku Wielopolscy pochodzący od Jana Wielopolskiego z Pieskowej Skały otrzymali tytuł hrabiów Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. W 1729 roku Franciszek Wielopolski prawnuk Anny Myszkowskiej (będącej córką I ordynata Ordynacji Myszkowskich) po procesie sądowym uzyskał prawa do ordynacji i został jej VIII ordynatem[1].
Razem z majątkiem oraz nazwiskiem Wielopolscy odziedziczyli po Gonzagach Myszkowskich i przysługujący im tytuł margrabiowski. Z powodu olbrzymiego zadłużenia Wielopolscy utracili dziewięć z dwunastu kluczy dóbr ziemskich wchodzących w skład ordynacji. Utracili także siedzibę ordynacji, która mieściła się w pałacu w Pińczowie w związku z czym Aleksander Wielopolski siedzibę ordynacji (składającej się z kluczy: chroberskiego, kozubowskiego i wielkoksiążskiego) przeniósł do pałacu w Chrobrzu[2].
Wielopolscy wchodzili w związki małżeńskie z Tarłami, Lubomirskimi, Jabłonowskimi, Potockimi, Mniszchami, Sułkowskimi.
Przedstawiciele rodu edytuj
- Elżbieta Bobola z Wielopolskich
- Aleksander Wielopolski, XIII ordynat
- Alfred Wielopolski
- Franciszek Wielopolski (1732–1809), X ordynat
- Franciszek Wielopolski (zm. 1732), VIII ordynat
- Jan Wielopolski (kanclerz)
- Jan Wielopolski (starszy)
- Józef Stanisław Wielopolski, XII ordynat
- Kasper Wielopolski
- Zygmunt Wielopolski, XIV ordynat
- Zygmunt Konstanty Wielopolski, XVI (ostatni) ordynat[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Zwierzyniecki 2017 ↓, s. 41.
- ↑ Zwierzyniecki 2017 ↓, s. 56.
- ↑ Zwierzyniecki 2017 ↓, s. 51.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Almanach błękitny: genealogia żyjących rodów polskich, 1908. str 974
- Robert Zwierzyniecki: Ordynacja Myszkowskich czyli kto miał Chroberz, Książ i Szaniec. Kraków: Ridero, 2017, s. tak. ISBN 978-83-8104-906-1.