Wiersze i pieśni poświęcone pracownikom Bezpieczeństwa

Wiersze i pieśni poświęcone pracownikom Bezpieczeństwa – tytuł tomiku wierszy wydanych przez Państwowy Instytut Wydawniczy w 1954 r., zawierającego utwory sławiące funkcjonariuszy stalinowskiego aparatu terroru w powojennej Polsce. Antologia zbiera wiersze autorstwa poetów hołubionych przez władze PRL na przełomie lat 40. i 50., które ukazywały się w prasie codziennej, bądź były rozproszone po innych wydaniach.

Zebrane wiersze na cześć funkcjonariuszy UB stanowią realizację jednego z zadań narzuconych literaturze przez władze komunistyczne w okresie socrealizmu. Wedle jego założeń literatura miała oswoić czytelników z instytucją, która budziła grozę, a którą jednocześnie pogardzano.

Tomik zawierał m.in. wiersz Andrzeja Mandaliana, jednego z Pryszczatych, poświęcony przemęczonemu pracą majorowi UB, któremu w czasie nocnej służby objawił się we śnie Feliks Dzierżyński. Po tej interwencji major ocknął się ze snu i przystąpił ponownie do pracy:

Major obudził się

stanął, zadzwonił, kazał wywołać

i znów padały pytania

i znów kłamała odpowiedź. (...)

Notuj, majorze, notuj

szukaj, majorze, nici

żadna brunatna hołota

nie powstrzyma naszego życia.

Stary przed tobą wróg

szpieg i kret (...)

Poeta Leon Kowalski tak dziękował wierszem Towarzyszowi z Bezpieczeństwa:

Nie łatwo jest stykać się z wrogiem codziennie (...)

przez długie godziny

wieczorne i nocne

Mieć jasność umysłu i nerwy tak mocne (...)

Za Twe serce – dla Partii bijące

Ściskam Twą dłoń uzbrojoną

I słowa przesyłam gorące.

Nawet „swoim” nie można było do końca ufać, gdyż:

Czujniej, towarzysze,czujniej,

dotrzymajmy epoce kroku,

i pod skórą legitymacji

trzeba umieć wymacać wrogów.

(Andrzej Mandalian „Śpiewam pieśń o walce klasowej”).