Wierzba całolistna

Wierzba całolistna
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	malpigiowce
Rodzina	wierzbowate
Rodzaj	wierzba
Gatunek	wierzba całolistna
	Nazwa systematyczna
	Salix integra Thunb.; J. A. Murray, Syst. veg. ed. 14:880
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wierzba całolistna, w. zwarta, w. japońska (Salix integra Thunb.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny wierzbowatych. Pochodzi z Japonii. W Polsce jest uprawiana jako roślina ozdobna.

Morfologia i biologia edytuj

Pokrój: Forma typowa jest krzewem osiągającym wysokość do 3 m. W warunkach górskich tworzy niskie, płożące się po ziemi pędy. Szczepione na pniu formy mają parasolowatą koronę i cienkie, zwieszające się pędy.

Liście: Lancetowate, ostro zakończone. U odmian ozdobnych mają kolorowe wybarwienia.

Kwiaty: Roślina dwupienna. Kwiaty zebrane w kotki rozwijające się w marcu-kwietniu przed liśćmi.

Zastosowanie edytuj

Roślina ozdobna. Uprawiana jest najczęściej w formie piennej, szczepionej na pędzie innego gatunku wierzby, zwykle o wysokości 70-170 cm. Czasami spotkać można również formy krzaczaste. Głównymi walorami ozdobnymi są zwisające pędy z biało-różowo-jasnozielonymi liśćmi. Najładniej komponuje się, gdy jest posadzona na tle roślin o ciemnym ubarwieniu liści. Doskonale nadaje się do posadzenia nad oczkiem wodnym. Może też zdobić ogród skalny. Zasadzona w dużych pojemnikach używana jest również do ozdabiania balkonów, werand.

Uprawa edytuj

Historia uprawy: Uprawiana była od dawna w Japonii w ogrodach. W Polsce uprawiana jest od niedawna, jej uprawa rozpowszechniła się dopiero w latach 90. XX w. Obecnie dość szeroko rozpowszechniona.
Wymagania: Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. Wymaga stałej wilgotności w glebie i słonecznego stanowiska. Jest mrozoodporna.
Sposób uprawy: Uprawia się z sadzonek. Ponieważ najbardziej efektownie wyglądają młode liście, należy ją często przycinać. Silne cięcie powoduje również powstanie zagęszczonej korony.

Odmiany edytuj

'Hakuro-nishiki'. Ma brązowoczerwone pędy. Młode liście są różowe, potem biało-zielone.
'Pendula'. Ścielący się po ziemi krzew. Często jest szczepiona na pniu i wówczas ma zwiewną, parasolowatą koronę. Liści ma zielone, lekko zaróżowione. Jest również ozdobna w stanie bezlistnym dzięki czerwonym, zwisającym pędom.

Przypisy edytuj

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).

Bibliografia edytuj

Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.
Praca zbiorowa: Katalog roślin II. Drzewa, krzewy, byliny.. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni, Związek Szkółkarzy Polskich, 2003. ISBN 83-912272-3-5.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).

[1]

[2]