Wikipedia

Wiesław Koszela

polski dziennikarz

Wiesław Zdzisław Koszela (ur. 8 listopada 1936 w Chełmie, zm. 15 maja 1993 w Sanoku) – polski dziennikarz prasowy, publicysta, pisarz, poeta, działacz polityczny.

Wiesław Koszela
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1936
Chełm

Data i miejsce śmierci

15 maja 1993
Sanok

Miejsce spoczynku

Cmentarz w Głogowie–Brzostowie

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Miejsce zamieszkania

Sanok

Narodowość

polska

Edukacja

I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Żeromskiego w Jeleniej Górze

Alma Mater

Wydział Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego

Stanowisko

redaktor naczelny „Gazety Sanockiej – Autosan”

Pracodawca

Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”

Partia

PZPR

Rodzice

Władysław, Maria

Małżeństwo

Bogumiła

Dzieci

Przemysław

Krewni i powinowaci

Jerzy Drabek (szwagier)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Złota Odznaka Honorowa TPPR Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”

Życiorys edytuj

Wiesław Zdzisław Koszela[1] urodził się 8 listopada 1936 w Chełmie[2][3][4][5][6][7]. Był synem Marii i Władysława Koszelów (ojciec w 1939 był kapralem nadterminowanym Wojska Polskiego na terenie zabużańskim, w 1944 wstąpił do ludowego Wojska Polskiego w szeregach 1 Armii Wojska Polskiego, dosłużył stopnia majora, po wojnie był kierownikiem komórki kontroli jakości w Jeleniogórskich Zakładach Przemysłu Mięsnego[8], zmarł w 1964[9][10][a]). Miał starszą siostrę Jolantę (została żoną mjr. Jerzego Drabka, oficera Wojskowego Instytutu Geograficznego)[11]. W czasie II wojny światowej i trwającej okupacji niemieckiej przebywał z rodzicami na terenach nadbużańskich u dziadka (ojca matki), prowadzącego młyn wodny[12]. Po zakończeniu wojny w ramach repatriacji wraz z matką i siostrą został sprowadzony przez ojca, majora WP, do Jeleniej Góry[12], gdzie zamieszkiwał w latach 1948-1954[13]. Wraz z rodziną zamieszkiwał przy ul. Jagiellońskiej, później przy ul. Spółdzielczej[14].

Wiesław Koszela uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 4 w Jeleniej Górze, następnie do tamtejszego Gimnazjum im. Stefana Żeromskiego, gdzie zdał maturę, zaś później został absolwentem studiów na kierunku dziennikarstwa na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie jego profesorem prowadzącym był Stanisław Mackiewicz[13][2][4][5][6]. Po ukończeniu studiów podjął pracę dziennikarską[2][6]. W latach 60. pracował w jednej z redakcji na Wybrzeżu Gdańskim[15]. Na przełomie lat 60./70. był dziennikarzem pism „Życie Warszawy”, „Azoty” w Kędzierzynie-Koźlu oraz „Siarka” w Tarnobrzegu (gazeta zakładowa Kopalni i Przetwórni Siarki)[13][16]. (innym redaktorem był Jan Łysakowski[17]). W 1974 wraz z żoną Bogumiłą, także absolwentką dziennikarstwa na UW, został dziennikarzem „Gazety Sanockiej – Autosan”, powstałej wówczas przy Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” w Sanoku[18]. Został redaktorem naczelnym tego czasopisma, pełniąc tę funkcję w całym okresie jego wydawania od 1974 do 1990[6]. Publikując artykuły podpisywał się własnym imieniem i nazwiskiem bądź też używał inicjałów „W”, „WK”, „wik”, „WiK”[19]. Podczas pracy dziennikarza lokalnego pełnił także funkcję korespondenta PAP w Tarnobrzegu i w Sanoku[2]. Ponadto był w składzie sekcji wydawniczej redakcji Tomu IV (1979) i Tomu V (1980) „Rocznika Sanockiego”[20]. Był współautorem publikacji pt. Autosan. Praca zbiorowa pod redakcją Adama Orłowskiego, wydanej z okazji obchodów 150-lecia powstania fabryki[21]. Był także poetą, prozaikiem i publicystą[2]. Wiersze pisał od czasów szkolnych[12]. Jako poeta zadebiutował w miesięczniku „Odra” w 1958[3][5][6]. Jego debiutem książkowym był tomik poezji pt. Drewno moje powszednie w 1963[13]. Publikował w czasopismach o charakterze literackim oraz społeczno-kulturalnym[2][3][5]. Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej[22].

Działał w PZPR, funkcjonując jako wykładowca szkolenia partyjnego w Autosanie[23][24], był członkiem Miejskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w Sanoku[25]. 8 stycznia 1980 został wybrany członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krośnie[26]. Podczas stanu wojennego został członkiem powołanego w lutym 1983 w SFA „Autosan” zakładowego Obywatelskiego Komitetu Odrodzenia i Porozumienia (OKON), w marcu 1983 przekształconego w oddział zakładowy Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON), zaś wówczas został wybrany delegatem na pierwszy miejski zjazd PRON w Sanoku 29 marca 1983[27]. Następnie został członkiem Tymczasowej Miejskiej Rady PRON w Sanoku, a 29 marca 1983 został wybrany delegatem na I Zjazd Wojewódzki PRON[28].

Redaktor Wiesław Koszela był autorem, który na łamach „Gazety Sanockiej – Autosan” w negatywny sposób odniósł się do ustanawiania w Sanoku tablic pamiątkowych o znaczeniu patriotyczno-niepodległościowym[29]. W wydaniu pisma nr 19 z 1-10 lipca 1985 w artykule pt. W czyim imieniu? zaprotestował przeciw ustanowieniu tablicy upamiętniającej Marszałka Józefa Piłsudskiego na fasadzie kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku (będąc autorem felietonu został podpisany jako OB.W.)[30][31][32][33][34][35][36]. W wydaniu gazety nr 22 z 1-10 sierpnia 1985 w artykule pt. O tym „w czyim imieniu?” raz jeszcze przyznał się do autorstwa opisanego artykułu oraz rozwinął swoje racje w odniesieniu do działalności i rządów J. Piłsudskiego w okresie II RP[37][38]. Rok później, już pod własnym nazwiskiem Wiesław Koszela w analogiczny sposób w wydaniu „Gazety Sanockiej – Autosan” nr 21 z 20-31 lipca 1986 w artykule pt. Dzielić i rządzić?!, sprzeciwił się ustanowieniu na tym samym kościele tablicy upamiętniającej żołnierzy Obwodu Sanok SZP-ZWZ-AK oraz dowódców tych sił zbrojnych (Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Tadeusz Komorowski, Leopold Okulicki) oraz żołnierzy 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, którzy do 1939 roku stacjonowali w Sanoku[39][31][32][40][41]. Publikacja została przedrukowana w wydaniu dziennika rzeszowskiego „Nowiny” z 4 sierpnia 1986[42], a wkrótce potem tezy artykułu podzielili Władysław Gąsiorowski i Mirosław Musiał, których korespondencja do czasopisma GS–A została opublikowana w wydaniu gazety nr 23 z 10-20 sierpnia 1986[43][44]. W wydaniu „Gazety Sanockiej – Autosan” nr 21 z 20-31 lipca 1987 w artykule pt. Jeszcze jedna tablica i jeszcze jedno pytanie: w czyim imieniu?, Koszela sprzeciwił się ustanowieniu tablicy upamiętniającej Grzegorza Przemyka w kaplicy rektoralnej pw. św. Maksymiliana Kolbego w Sanoku[45][32][46]. Po latach historyk Edward Zając napisał o Koszeli, iż zapamiętano mu dwa niefortunne artykuły i skazano na niepamięć[47].

Wiesław i Bogumiła Koszelowie mieli syna Przemysława[48]. W Sanoku zamieszkiwali przy ul. Mariana Langiewicza w dzielnicy Wójtostwo[48]. Wiesław Koszela na początku lat 90. przebywał na rencie i pozostawał obłożnie chory, a w ostatnich dniach życia przechodził ostre zapalenie płuc połączone z niewydolnością krążenia[48]. Zmarł 15 maja 1993 w Sanoku w wieku 57 lat[1][49][4][5][6][48][7][b]. Jego żona Bogumiła (ur. 1935[50]), zmarła niespełna rok później, 2[51] lub 3 maja 1994[1][50]. Pierwotnie zostali pochowani na Cmentarzu Centralnym w Sanoku, a w 1994 ich szczątki zostały przeniesione na cmentarz w Głogowie–Brzostowie[1][48][7][50].

Publikacje edytuj

Tomiki poezji
Powieści
  • Gorzkie czereśnie (1968)[3][55]
  • Jan, którego jest ta ziemia (1985, Krajowa Agencja Wydawnicza)[56][54][4]
Współautor
  • 50 lat Zakładowego Domu Kultury / 30 lat Orkiestry Dętej / 30 lat Klubu Sportowego "Stal" Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan” (redakcja)[57]
  • Autosan. Praca zbiorowa pod redakcją Adama Orłowskiego. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1982.
    • rozdział: Praca i życie[58]

Odznaczenia i wyróżnienia edytuj

Nagrody literackie
  • Wyróżnienie „Czerwona Róża” za wybór wierszy[12]
  • Nagroda poetyckiej peleryny za najlepszy debiut poetycki za tomik poezji Drewno moje powszednie (1964)[2][5][6]
  • I Nagroda w dziedzinie poezji w konkursie „Opolszczyzna – jej dzień nowy”[2][5][6]
  • Wyróżnienie w konkursie Ludowej Spółdzielni Wydawniczej na debiut prozatorski za powieść Gorzkie czereśnie (1968)[59][2][6]
  • II Nagroda w konkursie o „Laur Czechowicza” za poemat Panna Preczysta spod Rajskiego (1965)[2][4][6]
  • Doroczna nagroda literacka podczas XI Ogólnopolskiego Konkursu Poezji Współczesnej im. Juliana Przybosia „O Złoty Lemiesz” (1981)[60][3]
Odznaczenia i wyróżnienia

Uwagi edytuj

  1. ↑ Powyższe informacje o mjr. Władysławie Koszeli przedstawił w swoim pamiętniku Stanisław Krasoń, znający osobiście rodzinę Koszelów w czasie ich zamieszkiwania w Jeleniej Górze. Odmienną wersję zaprezentował związany z Sanokiem historyk Edward Zając, według którego ojcem Wiesława Koszeli był Józef Koszela, oficer Wojska Polskiego, który miał zostać następcą zmarłego po zamachu majowym z 1926 dowódcy 7 Pułku Piechoty Legionów w Chełmie (faktycznie został nim płk Mieczysław Więckowski), później brał udział w wojnie obronnej 1939, następnie działał w ZWZ-AK, a od 1945 w stopniu podpułkownika dyplomowanego ludowego Wojska Polskiego był oficerem sztabowym jednostki wojskowej w Jeleniej Górze, gdzie przeniósł się wraz z rodziną (tj. żoną, córką i synem), zaś w pierwszych latach Polski Ludowej został wydalony z ludowego Wojska Polskiego i wkrótce potem zmarł. Zob. Edward Zając. Wiesław Koszela. „Tygodnik Sanocki–Dodatek Kulturalny”. 4 (15), s. 4-5, 1998. Korporacja Literacka. ISSN 1232-6534.  Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 45. ISBN 83-909787-0-9. W przedwojennych Rocznika Oficerskich nie figurował oficer o tożsamości Józef Koszela, zaś stanowisko dowódcy 7 pp w Chełmie po płk. Więckowskim sprawowali pułkownicy Stanisław Borowiec i Stanisław Dąbek.
  2. ↑ W opinii red. Marka Pomykały, informacja o śmierci Wiesława Koszeli nie została podana w „Tygodniku Sanockim” z uwagi na komunistyczny charakter „Gazety Sanockiej – Autosan”. Por. Marek Pomykała. Józiu! Tyś zawsze był za.... „Echo Sanoka”, s. 3, Nr 9 z 15 listopada 1993. 

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Księga cmentarna nr 4 Rymanowska, Sanok, (poz. 865, 866).
  2. ↑ a b c d e f g h i j Biogram Wiesława Koszeli w publikacji Tylko horyzont wokół i rdzeń pustki... (1981).
  3. ↑ a b c d e f g Wiesław Koszela. „Profile. Rzeszowski Miesięcznik Społeczno-Kultualny”. Nr 11 (152), s. 17, 1981. 
  4. ↑ a b c d e f Wiesław Koszela. Nekrolog. „Kurier Podkarpacki”, s. 2, Nr 23 z 7 czerwca 1993. 
  5. ↑ a b c d e f g Edward Zając. Wiesław Koszela. „Tygodnik Sanocki–Dodatek Kulturalny”. 4 (15), s. 4-5, 1998. Korporacja Literacka. ISSN 1232-6534. 
  6. ↑ a b c d e f g h i j Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 44-45. ISBN 83-909787-0-9.
  7. ↑ a b c Wiesław Koszela. Cmentarz Brzostów w Głogowie. glogowski-dom-pogrzebowy.pl. [dostęp 2017-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-11)].
  8. ↑ Krasoń. Jelenia Góra 2011 ↓, s. 372, 383, 384-387.
  9. ↑ Ogłoszenia drobne. Podziękowania rodziny po śmierci Władysława Koszeli. „Nowiny Jeleniogórskie”. Nr 23 (323), s. 5, 4-10 czerwca 1964. 
  10. ↑ Krasoń. Jelenia Góra 2011 ↓, s. 372, 383, 384-387. Według Stanisława Krasonia Władysław Koszela zmarł nagle na serce w 1962 roku.
  11. ↑ Krasoń. Jelenia Góra 2011 ↓, s. 384, 396, 400.
  12. ↑ a b c d Krasoń. Jelenia Góra 2011 ↓, s. 384.
  13. ↑ a b c d Wiesław Dachowski. Kramik z kulturą. Jeleniogórzanie piszą wiersze. „Nowiny Jeleniogórskie”. Nr 10 (310), s. 4, 5-11 marca 1964. 
  14. ↑ Krasoń. Jelenia Góra 2011 ↓, s. 384, 391, 396.
  15. ↑ Krasoń. Jelenia Góra 2011 ↓, s. 399.
  16. ↑ a b Odznaczenie. „Profile. Rzeszowski Miesięcznik Społeczno-Kultualny”. Nr 1 (46), s. 2, 1973. 
  17. ↑ Roman Sądecki. Na zachód od puszczy. „Widnokrąg”, s. 2, Nr 20 z 19 maja 1968. 
  18. ↑ Franciszek Hamerski. Tak rodziła się nasza gazeta. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 10 (481) z 1-10 kwietnia 1989. 
  19. ↑ Bibliografia województw krośnieńskiego, przemyskiego, rzeszowskiego i tarnobrzeskiego. Za lata 1 VI 1975-31 XII 1976. Rzeszów: Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Rzeszowie, 1981, s. 43, 53, 154, 188, 205.
  20. ↑ Franciszek Oberc. Pisma naukowe i popularnonaukowe. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 5: Prasa ziemi sanockiej – informator, s. 204, 2005. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  21. ↑ Wiesław Koszela. Książka o Autosanie – wydawnictwem na miarę 150-lecia. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 15 (249) z 1-10 października 1982. 
  22. ↑ Kondolencje. „Nowiny”, s. 2, Nr 100 z 25 maja 1993. 
  23. ↑ Wojewódzkie inauguracje nowego roku szkolenia partyjnego. „Nowiny”, s. 2, Nr 226 z 5 października 1977. 
  24. ↑ a b Wiesław Koszela. Zmieniając rzeczywistość musimy zmienić się sami. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 30 (465) z 20-31 października 1988. 
  25. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 271, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  26. ↑ Członkowie KW PZPR w Krośnie. „Nowiny”, s. 3, Nr 7 z 9 stycznia 1980. 
  27. ↑ Akces zakładowego OKON-u do PRON. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 9 (265) z 20-31 marca 1983. 
  28. ↑ Obradował I Miejski Zjazd PRON. Edward Sikorski – delegatem na Kongres Krajowy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 10 (266) z 10-20 kwietnia 1983. 
  29. ↑ Andrzej Romaniak: Ks. Adam Sudoł – szkic biograficzny. W: Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 11, 51, 52. ISBN 83-60380-07-4.
  30. ↑ OB.W.. W czyim imieniu?. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 19 (346) z 1-10 lipca 1985. 
  31. ↑ a b Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 14.
  32. ↑ a b c Adam Sudoł: Polska Ojczyzna moja. Część II. Sanok: 1999, s. 66.
  33. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 211. ISBN 83-914224-7-X.
  34. ↑ Grzegorz Gościński. Z działalności opozycji w Sanoku (1980–1990). „Kurier Podkarpacki”, s. 6, Nr 45 z 9 listopada 1992. 
  35. ↑ Franciszek Oberc. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku 1980–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 1, s. 62, 2001. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  36. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 271-272. ISBN 83-60380-07-4.
  37. ↑ Wiesław Koszela.. O tym „w czyim imieniu?” raz jeszcze. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 4, Nr 22 (349) z 1-10 sierpnia 1985. 
  38. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 273-275. ISBN 83-60380-07-4.
  39. ↑ Wiesław Koszela. Dzielić i rządzić?!. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 21 (384) z 20-21 lipca 1986. 
  40. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 231. ISBN 83-914224-7-X.
  41. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 327-330. ISBN 83-60380-07-4.
  42. ↑ W prasie regionalnej. Tablica na kościele. „Nowiny”, s. 3, Nr 179 z 4 sierpnia 1986. 
  43. ↑ Mirosław Musiał, Władysław Gąsiorowski. Opinie. Dzielą i rządzą / * * *. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 23 (386) z 10-20 sierpnia 1986. 
  44. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 331-332. ISBN 83-60380-07-4.
  45. ↑ Wiesław Koszela. Jeszcze jedna tablica i jeszcze jedno pytanie: w czyim imieniu?. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 21 (420) z 20-31 lipca 1987. 
  46. ↑ Krzysztof Kaczmarski, Andrzej Romaniak: Kryptonim „Agresor”. Ks. prałat Adam Sudoł w dokumentach Służby Bezpieczeństwa i Urzędu do Spraw Wyznań w latach 1957-1989. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2006, s. 363-366. ISBN 83-60380-07-4.
  47. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 45. ISBN 83-909787-0-9.
  48. ↑ a b c d e Ryszard Kulman. Szczęśliwy zmierzający. „Tygodnik Sanocki–Dodatek Kulturalny”. 4 (15), s. 1, 4, 1998. Korporacja Literacka. ISSN 1232-6534. 
  49. ↑ Nekrolog. „Nowiny”, s. 2, Nr 95 z 18 maja 1993. 
  50. ↑ a b c Bogumiła Koszela. Cmentarz Brzostów w Głogowie. glogowski-dom-pogrzebowy.pl. [dostęp 2017-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-10-11)].
  51. ↑ Odeszła Bogumiła Koszelowa. „Echo Sanoka”, s. 1, Nr 17 z 9 maja 1994. 
  52. ↑ Drewno moje powszednie. books.google.pl. [dostęp 2016-02-03].
  53. ↑ Wiesław Koszela. Jak minął rok?. „Nowiny”, s. 5, Nr 296 z 30-31 grudnia 1978 i 1 stycznia 1979. 
  54. ↑ a b Teksty. biblioteka.sanok.pl. [dostęp 2016-01-02].
  55. ↑ Jan Grygiel. Tarnobrzeskie zagłębie literackie. „Widnokrąg”, s. 7, Nr 20 z 19 maja 1968. 
  56. ↑ Książki nadesłane. „Nowiny”, s. 5, Nr 150 z 29-30 czerwca 1985. 
  57. ↑ Kultura fizyczna i sport. biblioteka.sanok.pl. [dostęp 2016-01-02].
  58. ↑ Przemysł, rzemiosło, technika. biblioteka.sanok.pl. [dostęp 2015-12-29].
  59. ↑ Na warsztacie pisarzy rzeszowskich. „Widnokrąg”, s. 5, Nr 13 z 31 marca 1968. 
  60. ↑ Ogólnopolski Konkurs Poezji Współczesnej – rozstrzygnięty. „Nowiny”, s. 3, Nr 196 z 5 października 1981. 
  61. ↑ Dziennikarskie spotkanie w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 7 (26) z 1-15 kwietnia 1975. 
  62. ↑ Wyróżnienie dla naszej redakcji. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 18 (63) z 1-15 października 1976. 
  63. ↑ Wyróżnienie dziennikarzy i pracowników RSW. „Nowiny”. 167, s. 2, 27 lipca 1979. 
  64. ↑ a b Wysokie odznaczenia dla mieszkańców Sanoka i pracowników SFA na 30-lecie PRL. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 21 (150) z 20-31 lipca 1979. 
  65. ↑ Marian Struś. 10 lat naszej gazety. Uroczyste spotkanie w Urzędzie Miasta. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 7, Nr 11 (302) z 1-10 kwietnia 1984. 
  66. ↑ Wpisani do „Księgi zasłużonych dla województwa krośnieńskiego”. „Nowiny”, s. 4, Nr 168 z 20-22 lipca 1985. 
  67. ↑ Wojewódzkie wyróżnienia dla sanoczan. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1, Nr 22 (349) z 1-10 sierpnia 1985. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  68. ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 288, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  69. ↑ Wiesław Koszela. Dorobek i zamierzenia sanockiej organizacji LOK. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, Nr 33 (468) z 20-30 listopada 1988. 
  70. ↑ a b c Józef Ząbkiewicz. Jubileuszowa uroczystość „GS–A”. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 1-2, Nr 12 (483) z 20-30 kwietnia 1989. 
  71. ↑ Działacze kulturalni województwa w Sanoku. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 17 (488) z 10-20 czerwca 1989. 
  72. ↑ Piękny obiekt dla mieszkańców Sanoka. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 2, Nr 20 (89) z 1-15 listopada 1977. 

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiesław_Koszela&oldid=71781031”