Wikipedia

Wiesław Nowicki

polski aktor

Wiesław Nowicki (ur. 13 listopada 1946 w Łodzi, zm. 24 maja 2012 w Gdańsku) – polski aktor teatralny i filmowy, publicysta, dziennikarz, reżyser teatralny, działacz kulturalny i propagator muzyki klasycznej.

Wiesław Nowicki
Ilustracja
Wiesław Nowicki (1978)
Data i miejsce urodzenia

13 listopada 1946
Łódź

Data i miejsce śmierci

24 maja 2012
Gdańsk

Miejsce spoczynku

cmentarz Doły w Łodzi

Narodowość

polska

Rodzice

Sabina Nowicka, Zygmunt Nowicki

Małżeństwo

Wanda Neumann

Dzieci

Dorota (1972; Łódź) Ewelina (1982; Gdańsk)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Jako Król w "Mazepie" J. Słowackiego w Teatrze Dramatycznym w Koszalinie (1988)
Wiesław Nowicki i Wanda Neumann, "Koncert Wiosenny" według J. Korczaka (1986)
Nagrobek Wiesława Nowickiego i jego rodziców na cmentarzu komunalnym na Dołach w Łodzi

Życiorys edytuj

Syn Sabiny Nowickiej i łódzkiego aktora Zygmunta Nowickiego[1], mąż aktorki Wandy Neumann. Ze strony matki wnuk z rodziny księgarzy Glücksbergów, a ze strony ojca wnuk łódzkiego tramwajarza miejskiego Józefa Nowickiego[2]. Dwoje dzieci: Dorota Holland z d. Nowicka (ur. w 1972 w Łodzi) i Ewelina Nowicka (ur. w 1982 w Gdańsku), kompozytorka i skrzypaczka.

W roku 1968 ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej im. Leona Schillera w Łodzi z tytułem magistra sztuki. W 1976 na Uniwersytecie Łódzkim zakończył studia doktoranckie w zakresie teatrologii, pod kierunkiem naukowym profesora Stanisława Kaszyńskiego. Po ukończeniu Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi w roku 1968 pracował w wielu teatrach, m.in. Teatru Polskiego w Poznaniu, Teatrze Nowym w Łodzi (1971–1973), Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1973–1985).

Został pochowany w części komunalnej cmentarza na Dołach w Łodzi.

Działalność reżyserska

W roku 1971 powołał do życia „Teatr Atelier” w Łodzi, gdzie zajął się reżyserią, gdzie wystawił m.in.: Upadek według Alberta Camusa i Proces według Kafki (reż. i wyk.).

W 1977 roku wspólnie z żoną i aktorką Wandą Neumann założył nieinstytucjonalny zawodowy Teatr na Przymorzu, który był kameralnym teatrem poetyckim. Kierunek poszukiwań wyznaczały m.in. takie przedstawienia jak: Mały książę Saint Exuperego i Koncert wiosenny na podstawie opowiadań Janusza Korczaka, a także spektakle według twórczści Jana Brzechwy i Juliana Tuwima[3]. Były to spektakle dwuosobowe, w których każdy z aktorów grał wiele ról. Działalność Teatru na Przymorzu nawiązywała do tradycji włoskich komediantów i do doświadczeń Arkadego Rajkina. Wiesław Nowicki reżyserował i występował w Teatrze na Przymorzu przez 35 lat[potrzebny przypis].

W latach 1987–1988 wyreżyserował w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie Teatr Prof. Tutki Jerzego Szaniawskiego oraz Dwie opowieści Ksawerego Pruszyńskiego (reżyseria, adaptacja i wykonanie). W roku 1989 w Teatrze Polskim w Bydgoszczy m.in. Sztukę konwersacji Kazimierza Brandysa oraz w 1991 Króla Maciusia na wyspie bezludnej Janusza Korczaka (adaptacja i reżyseria). Reżyserował także w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, m.in. Wańkowicz krzepi według Melchiora Wańkowicza i Krzysztofa Kąkolewskiego.

Inna działalność teatralna i kulturalna

W latach 1974–1977 był sekretarzem literackim Stanisława Hebanowskiego, a w latach 1985–1987 kierownikiem literackim Teatru Miniatura w Gdańsku. Następnie doradcą literackim Teatru Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu (1987), konsultantem programowym Bałtyckiego Teatru Dramatycznego im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (1988) oraz konsultantem programowym Teatru Polskiego w Bydgoszczy (1988–1994). W roku 2007 ustanowił wraz z Towarzystwem Przyjaciół Łodzi prestiżowy medal "Pro publico bono", pamięci Sabiny Nowickiej, przyznawany osobom zasłużonym dla kultury polskiej i Łodzi.

Dziennikarstwo

Autor ponad siedmiuset tekstów m.in. na łamach „Wprost”, „Teatru”, „Sceny”, „Twórczości”, „Odry”, „Tak i Nie”, „Odgłosów”, „Tygodnika Kulturalnego”, „Życia Literackiego”, „Kujaw i Pomorza”. Pisał stale felietony o tematyce teatralnej i muzycznej w „Dzienniku Bałtyckim” i „Wieczorze Wybrzeża”.

Twórca wielu programów telewizyjnych o tematyce kulturalnej, m.in. „Salon artystyczny Wiesława Nowickiego“, „Twarze” i „Musica noster amor“. Prowadził wywiady dla „Telewizji Trójmiasto” w Gdańsku 1994–1996 oraz „Gdańskiej Telewizji Kablowej” z osobowościami sceny muzycznej takimi jak Wanda Wiłkomirska, Krzysztof Jakowicz, Konstanty Andrzej Kulka. Reżyser filmów biograficznych o Pawle Adamowiczu, Tomaszu Posadzkim oraz Janie Zarębskim.

Ważniejsze role teatralne edytuj

Za monodramy Żale Orfeusza nad Eurydyką Kniaźnina (1968) i Biografia heroiczna według Jerzego Lovella (1969) otrzymał nagrody aktorskie na Festiwalach Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu.

Role filmowe edytuj

Ważniejsze publikacje edytuj

  • Ludzie prawdziwi Tadeusza Gwiazdowskiego („Teatr”, 1985)
  • Klisza Pamięci, wspomnienie o Stanisławie Hebanowskim (1987)
  • Teatr Mariana Kołodzieja („Tak i Nie”; 1990)
  • Korczak nieznany „Kujawy i Pomorze”; 1993)
  • Jerzy Kreczmar („Kujawy i Pomorze”; 1994)

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Klaudia Orlińska, Zygmunt Nowicki (7 IX 1909 – 23 XI 1977). Wspomnienie, [w:] „Gazeta Wyborcza–Łódź", wyd. A, 22 XI 2007, s. 7.
  2. ↑ Bartosz Stępień, Józef Nowicki (1885-1947). Wspomnienie, [w:] "Gazeta Wyborcza-Łódź", 4 VI 2009, s. 8.
  3. ↑ Odszedł Wiesław Nowicki. portalpomorza.pl. [dostęp 2012-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-26)]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiesław_Nowicki&oldid=71773178”