Wiktor Gawroński
Wiktor Mieczysław Gawroński (ur. 8 kwietnia?/20 kwietnia 1863 w Bracławiu, zm. 8 listopada 1946 w Warszawie) – inżynier, generał major armii carskiej, generał-chorąży armii ukraińskiej, generał dywizji WP.
 generał dywizji
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Wiktor Mieczysław Gawroński |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1880–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Zakaspijski Batalion Kolejowy, 7 Brygada Kolejowa, Główny Zarząd Techniczny Armii Ukraińskiej, Wojska Kolejowe Polski |
| Stanowiska |
dowódca |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Młodość, służba w carskiej i ukraińskiej armii edytuj
Ukończył Włodzimierskie Gimnazjum Wojskowe w Kijowie. Do carskiej armii wstąpił 10 września 1880 roku. Uczył się w Konstantynowskiej Szkole Wojskowej i Mikołajowskiej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu. Do 1918 służył w wojskach kolejowych. Był m.in. dowódcą 2 Zakaspijskiego batalionu kolejowego (od 15 sierpnia 1907 do 15 lipca 1910) oraz 7 brygady kolejowej (od 16 marca 1916). Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Odznaczony orderami: św. Stanisława 2 klasy (1901), św. Anny 2 klasy (1907), św. Włodzimierza 4 klasy (1912). W 1918 roku wstępuje do armii ukraińskiej hetmana Skoropadskiego. Pełni tam funkcję komendanta do spraw kolejnictwa przy Głównym Zarządzie Technicznym armii ukraińskiej. Otrzymał tam stopień generała-chorążego.
Służba w WP i późniejsze losy edytuj
Do WP przyjęty 19 lutego 1919, otrzymał przydział na stanowisko Dowódcy Wojsk Kolejowych. Organizator i inspektor wojsk kolejowych. Następnie szef sekcji III (Wojsk Kolejowych) w Departamencie II Wojsk Technicznych MSWojsk. w 1920 roku. W 1922 przeszedł w stan spoczynku, mieszkał w Warszawie. Prezydent RP dekretem z dnia 23 października 1923 roku zatwierdził go w stopniu generała dywizji w stanie spoczynku. Był autorem artykułów: Kolejnictwo rosyjskie w okresie wojny światowej 1914-1918 i Zarys rozwoju wojsk kolejowych i kolejnictwa wojskowego w Niemczech, Austrji i Rosji. opublikowanych w Bellonie. Żonaty, miał dwójkę dzieci. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A12-2-4)[1].
Awanse edytuj
Podporucznik – 12 sierpnia 1883
Porucznik – 1 stycznia 1885
Kapitan Sztabowy – 1 sierpnia 1893
Kapitan – 1 sierpnia 1898
Podpułkownik – 26 lutego 1904
Pułkownik – 6 grudnia 1908
Generał major – 6 grudnia 1912
Generał chorąży – 1 sierpnia 1918
Generał podporucznik – 1 czerwca 1919
Generał dywizji – 23 października 1923
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski niepodległej. Londyn: Figaro Press, 1976.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994.
- Biuletyn CAW