Wiktor Iwoń

Oficer, pilot Wojska Polskiego

Wiktor Iwoń (ur. 5 września 1925 w miejscowości Terepol w powiecie rówieńskim, zm. 20 czerwca 2013 w Warszawie) – pułkownik pilot Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, dowódca 11 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (1957-1963) oraz 4 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego (1965-1972).

Wiktor Iwoń
Ilustracja
pułkownik pilot pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

5 września 1925
Terepol w powiecie rówieńskim

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 2013
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944-1987

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo ludowego Wojska Polskiego

Jednostki

1 zapasowy pułk piechoty
1 pułk lotnictwa myśliwskiego
13 pułk lotnictwa myśliwskiego
28 pułk lotnictwa myśliwskiego
11 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego
4 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego

Stanowiska

dowódca pułku, dowódca dywizji

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonej Gwiazdy

Życiorys edytuj

Przed wojną ukończył siedmioklasową szkołę powszechną w Równem, a następnie jeszcze dwie klasy szkoły średniej. W lutym 1944 roku powołany do służby w ludowym Wojsku Polskim. Służył w 1 zapasowym pułku piechoty. W czerwcu 1944 został skierowany na szkolenie pilotażowe do 10 Wojskowej Szkoły Lotniczej Wyszkolenia Podstawowego w Soroczyńsku. Od grudnia 1944 kontynuował szkolenie lotnicze w Kaczyńskiej Wyższej Wojskowej Szkole Lotniczej dla Pilotów w Krasnym Kucie. Po ukończeniu szkoły powrócił do Polski w czerwcu 1946 i został skierowany do 1 pułku lotnictwa myśliwskiego. W lipcu 1946 promowany do stopnia chorążego. W lutym 1948, podczas służby w 1 pułku lotnictwa myśliwskiego został starszym pilotem, a w lutym 1949 dowódcą klucza lotniczego. W sierpniu 1951 objął stanowisko dowódcy eskadry w 13 pułku lotnictwa myśliwskiego w Warszawie. Od sierpnia 1952 był dowódcą eskadry, a od grudnia 1952 do listopada 1953 był dowódcą 28 pułku lotnictwa myśliwskiego w Słupsku. Pułk ten wchodził w skład 10 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego.

Od listopada 1953 do października 1954 ukończył Kurs Doskonalenia Oficerów w Taganrogu w ZSRR. Przez kolejne trzy lata, do grudnia 1957 był dowódcą 13 pułku lotnictwa myśliwskiego w Łęczycy. Następnie od grudnia 1957 do lipca 1963 był dowódcą 11 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Świdwinie. W 1961 uzyskał świadectwo maturalne w miejscowym liceum ogólnokształcącym. Od lipca 1963 do lipca 1965 studiował w Wojskowa Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po ukończeniu studiów był w latach 1965-1972 dowódcą 4 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego w Malborku. Przez kolejne 15 lat (listopad 1972 - lipiec 1987) był pomocnikiem do spraw lotnictwa dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W lipcu 1987 zakończył zawodową służbę wojskową i przeszedł w stan spoczynku.

W październiku 1987 roku Minister Obrony Narodowej wyróżnił go wpisem do "Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich".

Pilot wojskowy pierwszej klasy, spędził w powietrzu ponad 4000 godzin na różnych typach samolotów.

Odznaczenia edytuj

Bibliografia edytuj

  • Józef Zieliński: Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2012. Warszawa: Bellona, 2015, s. 157-158. ISBN 978-83-11-13990-9. OCLC 924867180.
  • Wojsko Ludowe, nr 12, grudzień 1987