Wiktor Ostrowski (Lubliner)
Wiktor Ostrowski, właśc. Wiktor Adam Lubliner (ur. 28 grudnia 1895 w Warszawie, zm. 13 października 1977 tamże) – polski elektryk, więzień Pawiaka, obozu KL Stutthof, autor wspomnień obozowych[1].
| Data i miejsce urodzenia |
28 grudnia 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 października 1977 |
| Zawód, zajęcie |
elektryk, autor wspomnień |
| Narodowość |
polska |
| Rodzice |
Stanisław Leopold Lubliner, Eugenia z d. Cohn |
| Małżeństwo |
Halina Ostrowska |
| Krewni i powinowaci | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Rodzice Wiktora byli Polakami o żydowskich korzeniach. Jego ojciec Stanisław Leopold Lubliner był lekarzem, matka Eugenia z domu Cohn, zajmowała się działalnością społeczną. Jego siostrą była Karolina Lubliner-Mianowska. Początkowo Wiktor edukację pobierał w domu, do szkoły trafił najprawdopodobniej dopiero w 1905 roku[2]. W 1915 roku wyjechał do Moskwy kształcić się w szkole elektrycznej. W 1917 zdał maturę i został wcielony do carskiej „białej” armii i wysłany na front rumuński[3]. Po jakimś czasie zdezerterował z armii i uciekł do Polski.
Ukończył Warszawską Szkołę Podchorążych Piechoty, uzyskując stopień podporucznika. W czasie II wojny światowej prowadził Konspiracyjną Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty AK. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[3].
W 1922 przyjął chrzest i ożenił się z Haliną Ostrowską. W 1939 zgłosił się na ochotnika do armii, ale z powodu wieku nie został przyjęty.
W czasie wojny działał w konspiracji pod ps. „Kuszel”. 22 marca 1944, pod zarzutem organizacji ruchu oporu, Lubliner został aresztowany i osadzony w więzieniu Pawiak. Pod koniec maja tego samego roku przewieziono go razem z grupą 859 więźniów do obozu koncentracyjnego Stutthof. Otrzymał tam numer 35.853. Po pewnym czasie został przydzielony do pracy w Niemieckich Zakładach Zbrojeniowych. Jako elektryk nadzorował montaż części do samolotu myśliwskiego Ta-152. Uczestniczył w organizacji nielegalnej twórczości artystycznej. Brał udział w występach obozowego teatrzyku, pisał wiersze i piosenki, satyry na obozową rzeczywistość. Został ewakuowany ze Stutthof w „marszu śmierci”. Doczekał wyzwolenia przez Armię Czerwoną w tymczasowym obozie ewakuacyjnym w Gęsi w marcu 1945 r.
Po wojnie wrócił do Warszawy i wraz z żoną, z powodów bezpieczeństwa, zmienił nazwisko na Ostrowski. W 1945 r. objął etat kierownika kina „Polonia”, a następnie „Atlantic”. Był również redaktorem naczelnym miesięcznika „Kinotechnik”. Wydał serię książek i artykułów o tematyce kinotechnicznej. W 1971 r. wydał swoje obozowe wspomnienia zatytułowane: Warszawiacy w Stutthofie[4]. Zmarł 13 października 1977 r. Spoczywa na Cmentarzu Bródnowskim (kw. 25A-5-26/27).
Ordery i odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[5]
Przypisy edytuj
- ↑ Węglińska 2014 ↓, s. 255-287.
- ↑ Węglińska 2014 ↓, s. 256-257.
- ↑ a b Węglińska 2014 ↓, s. 257.
- ↑ Ostrowski 1971 ↓.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.
Bibliografia edytuj
- Wiktor Ostrowski, Warszawiacy w Stutthofie, Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1971, ISBN 978-83-937076-7-6, OCLC 969125183 [dostęp 2019-01-18].
- Wirginia Węglińska, Wiktor Ostrowski (Lubliner) 1895–1977, „Zeszyty Muzeum Stutthof”, 2 (12), 2014, s. 255-287, ISSN 0137-5377 [dostęp 2019-01-18].