Wilhelm Popelka (ur. 2 kwietnia 1891 w Brnie, zm. 2 września 1952 we Wrocławiu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Wilhelm Popelka
Ilustracja
ppłk Wilhelm Popelka (przed 1932)
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1891
Brno

Data i miejsce śmierci

2 września 1952
Wrocław

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2

Stanowiska

komendant szkoły

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Życiorys edytuj

Urodził się 2 kwietnia 1891 w Brnie na Morawach, w rodzinie Macieja i Augustyny z domu Niejedły[1]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.

Po powrocie do kraju został przyjęty do Wojska Polskiego, wcielony do 82 pułku piechoty w Brześciu nad Bugiem i wyznaczony na stanowisko referenta wyszkolenia pułku[2]. Później został przesunięty na stanowisko dowódcy III batalionu i pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego[2]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 426. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W 1923 został przeniesiony do 78 pułku piechoty w Baranowiczach na stanowisko dowódcy batalionu, a następnie przesunięty na stanowisko komendanta składnicy wojennej[2]. W kwietniu 1924 został odkomenderowany do 84 pułku piechoty w Pińsku celem pełnienia obowiązków zastępcy dowódcy pułku[4]. 15 października 1924 został przeniesiony z 78 pułku piechoty do 84 pułku piechoty i zatwierdzony na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[5]. 23 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty i 24. lokatą[6][7]. 30 lipca 1928 objął dowództwo Batalionu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7 w Śremie[8]. W 1932 znajdował się w dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie objął stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2, przeniesionej z Grudziądza do Śremu. Działalnością szkoły kierował do 1939[9].

Zmarł 2 września 1952 we Wrocławiu[10].

Był żonaty, miał dwie córki: Aleksandrę (ur. 3 lipca 1926) i Zofię (ur. 26 marca 1930)[11].

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. a b c Kolekcja ↓, s. 4.
  3. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 34.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 26 kwietnia 1924, s. 237.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 110 z 15 października 1924, s. 611.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 19.
  7. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 11, w marcu 1939 zajmował 6. lokatę.
  8. Rocznik Pamiątkowy 1931 ↓, s. 10.
  9. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 459.
  10. Słownik 2008 ↓, s. 280–282.
  11. Kolekcja ↓, s. 2.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 43 z 27 grudnia 1921, s. 1749.
  13. a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 12.
  15. M.P. z 1925 r. nr 184, poz. 813.
  16. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 87 z 28 sierpnia 1925, s. 471.
  17. Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 287.
  18. a b c Ranglisten 1918 ↓, s. 642.

Bibliografia edytuj