Wikipedia

Will Smith

amerykański aktor filmowy

Will Smith, właśc. Willard Christopher Smith Jr.[1] (ur. 25 września 1968[2][3] w Filadelfii[2][3]) – amerykański aktor[2], producent filmowy[2] i raper[3]. Laureat Nagrody Akademii Filmowej, Nagrody Brytyjskiej Akademii Filmowej, Złotego Globu[4][5] i kilku statuetek Grammy, ale także dwóch Złotych Malin.

Will Smith
Ilustracja
Will Smith (2019)
Imię i nazwisko

Willard Christopher Smith II.

Data i miejsce urodzenia

25 września 1968
Filadelfia

Zawód

aktor, producent filmowy, raper

Współmałżonek

Sheree Zampino (1992–1995)
Jada Pinkett Smith (od 1997)

Lata aktywności

od 1985

Zespół artystyczny
DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince (1985–2013)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Smith (1986)

Pod koniec lat 80. XX wieku uzyskał umiarkowany rozgłos jako raper, działając pod pseudonimem The Fresh Prince. W 1990 zaczął występować w serialu telewizyjnym Bajer z Bel-Air, dzięki czemu jego popularność gwałtownie wzrosła. W połowie lat 90. porzucił telewizję na rzecz kina, występując w wielu filmowych blockbusterach. Był pierwszym aktorem, którego osiem kolejnych obrazów zarobiło ponad 100 mln dol. i zadebiutowało na szczycie box office’u w Stanach Zjednoczonych[6].

Młodość Edytuj

Urodził się 25 września 1968 jako jedno z czwórki dzieci Willarda Carrolla Smitha i jego żony Carolyn Elaine z domu Bright[7]. Ma młodsze rodzeństwo bliźniacze, brata Harry’ego i siostrę Ellen (ur. 1971) oraz dwie starsze siostry przyrodnie (obie o imieniu Pam) z poprzednich małżeństw rodziców[8]. Jego ojciec był inżynierem i miał firmę ACRAC (ang. Air Conditioning, Refrigeration, Air Compressors) zajmującą się sprzedażą i naprawą urządzeń chłodniczych oraz handlem lodem spożywczym, a matka prowadziła biuro w firmie męża i była notariuszką w miejskim kuratorium oświaty[9][10]. Wychowywał się w domu, w którym ojciec bił matkę i dzieci[11]. Gdy miał 13 lat, jego rodzice zdecydowali się na separację, jednak rozwiedli się dopiero w 1997[12][13][14]. Z kolejnego związku ojca ma przyrodnią siostrę, Ashley[15].

Dorastał w Wynnefield w zachodniej Filadelfii[16]. Był dzieckiem o bogatej wyobraźni, a przez swój oryginalny styl bycia i ubierania się pozostawał ofiarą prześladowań wśród rówieśników[17]. Za namową babci już jako dziecko występował podczas licznych uroczystości kościelnych, poza tym uczył się gry na fortepianie i instrumentach perkusyjnych[18]. Choć wychował się w rodzinie baptystów, uczęszczał do katolickiej szkoły pw. Naszej Pani z Lourdes, gdzie odczuwał dyskryminację na tle rasistowskim i wyznaniowym[19]. W połowie ósmej klasy przerwał naukę w tej szkole, a edukację kontynuował w liceum Overbrook[20]. Wbrew powszechnej opinii, nie odrzucił propozycji stypendium na Massachusetts Institute of Technology (MIT); nigdy bowiem nie aplikował do szkoły wyższej, mimo że włączony został do programu dla przyszłych studentów MIT[21][14]. Smith wytłumaczył tę sytuację w jednym z wywiadów mówiąc: Moja mama (...) miała przyjaciela, będącego kierownikiem przyjęć w MIT. Osiągnąłem całkiem wysokie wyniki SAT, a oni potrzebowali czarnych dzieci, więc prawdopodobnie zostałbym przyjęty, ale ja nie zamierzałem iść do college’u[22]. Jako nastolatek pracował w firmie ojca, zajmując się pakowaniem kostek lodu do worków[23].

Kariera muzyczna i filmowa Edytuj

Początki kariery (1985–1995) Edytuj

 
Smith na ceremonii rozdania nagród Emmy (1993)

Pierwsze rymy hip-hopowe napisał w wieku 12 lat[24]. Jego główną inspiracją muzyczną był Grandmaster Caz[25]. W okresie licealnym brał udział w wielu hip-hopowych bitwach freestyle’owych[26]. Następnie dołączył, posługując się pseudonimem „Fresh Prince”, do grupy Hypnotic MCs, którą tworzyli z nim: DJ Groove, Jamie Fresh, Sheihkie-D i Mark „Lord Supreme” Forrest[27].

Profesjonalną działalność muzyczną rozpoczął jako MC w formacji hip-hopowej DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince, którą utworzył z Jeffreyem „DJ Jazzy Jeffem” Townesem – turntablistą i producentem[28]. Początkowo występowali m.in. na imprezach osiedlowych i piknikach charytatywnych, a w 1986 zagrali swój pierwszy koncert na dużej scenie (na Wynne Ballroom w Wynnefield)[29]. Po wygranej Townesa na turnieju Battle for World Supremacy zaczęli regularnie występować w klubach nocnych w Filadelfii, zagrali także koncerty w Delaware i Atlantic City[30]. Z czasem dołączył do nich beatboxer Clarence „Ready Rock C” Holmes[31]. W marcu 1986 wydali pod szyldem nowo powstałej wytwórni Word-Up Records Dany Goodmana swój debiutancki singiel z humorystycznymi piosenkami „Just One of Those Days” i „Girls Ain’t Nothing but Trouble”; drugi z utworów stał się radiowym przebojem[32]. Latem nagrali debiutancki album pt. Rock the House, zagrali kilka koncertów z LL Cool J-em i Whodinim oraz wyruszyli w pierwszą ogólnokrajową trasę koncertową, na której supportowali grupy Public Enemy i 2 Live Crew; trasę zakończyli późnym latem 1988 po zagraniu niemal 200 koncertów[33]. W międzyczasie podpisali kontrakt z Russellem Simmonsem z Def Jam Recordings oraz umowę dystrybucyjną z wytwórnią Jive Records, która w marcu 1987 wydała ponownie wydała Rock the House[34]. Album dotarł do 83. miejsca na amerykańskiej liście sprzedaży Billboard 200 i rozszedł się w nakładzie ponad 500 tys. egzemplarzy, za co duet odebrał certyfikat złotej płyty[35]. Jesienią 1987 rozpoczęli w londyńskim studiu Jive Records sesję nagraniową na kolejny album[36]. Dwypłytowy He’s the DJ, I’m the Rapper wydali w marcu 1988 i promowali go singlami: „Brand New Funk” i „Parents Just Don't Understand”[36]. Z krążkiem dotarli do czwartego miejsca na liście Billboard 200 i uzyskali za niego status potrójnej platynowej płyty za sprzedaż w ponad 3 mln egzemplarzy[37]. W 1988 wygrali pierwszą nagrodę Grammy w kategorii muzyki rapowej, otrzymując statuetkę za najlepsze wykonanie utworu rapowego („Parents Just Don’t Understand”); zbojkotowali jednak galę wręczenia nagród z powodu nieemitowania części rapowej w telewizji[38]. W 1989 zdobyli dwie American Music Awards za wygraną w kategoriach: Ulubiony artysta rap/hip-hopowy i Ulubiony album rap/hip-hopowy (za He's the DJ, I'm the Rapper)[39]. Jesienią 1989 wydali trzeci album pt. And in This Corner…, który nagrywali w Compass Point Studio na Bahamach i który promowali singlem „I Think I Can Beat Mike Tyson”[40]. W ramach promocji wyruszyli w kolejną trasę koncertową, podczas której coraz częściej dochodziło do konfliktów w zespole, co ostatecznie zakończyło się odejściem „Ready Rocka”[41]. Duet przechodził również kryzys popularności, który doprowadził do zakończenia działalności zespołu[42].

Wraz z początkami kariery prowadził rozrzutny styl życia i nie wywiązywał się z opłat związanych z podatkiem dochodowym[43][44]. W konsekwencji Internal Revenue Service wycenił jego dług względem państwa na kwotę 2,8 milionów dolarów, zajmując część dochodu aktora oraz jego prywatnych posesji[44]. W 1989 Smith został aresztowany pod zarzutem czynnej napaści i uszkodzenia ciała oraz udziału w zmowie przestępczej, której w rzeczywistości dokonał jego wspólnik, Charlie Mack, atakując Williama Hendricksa, promotora muzycznego zaprzyjaźnionego z Danem Goodmanem[45]. W 1990 był bliski bankructwa[46]. Przełomem w jego sytuacji finansowej okazało się podpisanie kontraktu z telewizją NBC i rola w sitcomie Bajer z Bel-Air, którą otrzymał dzięki wsparciu Quincy’ego Jonesa[47]. Serial odniósł duży sukces komercyjny i na dobre zapoczątkował karierę aktorską Smitha[48]. On sam stwierdził, że jego celem było stanie się „największą gwiazdą filmową na świecie”[49], dlatego – wraz z przyjacielem, producentem filmowym Jamesem Lassiterem — dokładnie studiował wspólne cechy największych hitów kasowych w historii[13][50]. Jednocześnie pracował nad czwartym albumem Jazzy Jeff & The Fresh Prince pt. Homebase[51]. Płytę promowali singlem „Summertime”, który dotarł do pierwszego miejsca na liście Hot R&B/Hip-Hop i czwartego na liście Hot 100, a także przyniósł duetowi nagrodę Grammy za najlepsze wykonanie utworu rapowego[52]. Za album uzyskali certyfikat platynowej płyty oraz American Music Awards dla ulubionego albumu rap/hip-hopowego[53].

Zebrał przychylne recenzje dzięki roli oszusta Paula Poitiera w filmie Szósty stopień oddalenia (1993), ekranizacji spektaklu Johna Guare'a o tym samym tytule; za występ w produkcji zainkasował 300 tys. dol[54]. W tym czasie odrzucił propozycję zagrania w filmie Osiem głów w torbie (1997), za co oferowano mu 10 mln dol[55]. Następnie wystąpił jako detektyw Mike Lowrey w ciepło przyjętej przez widzów komedii Bad Boys (1995) z Martinem Lawrencem[56]. W 1996 zakończył pracę nad Bajerem z Bel-Air, kręcąc ostatni, szósty sezon serialu[57].

Przełom w karierze filmowej (1996–2000) Edytuj

 
Smith (1999)

Zagrał kapitana Stevena Hillera, jedną z głównych ról w filmie Dniu Niepodległości (1996), który stał się drugim najbardziej dochodowym obrazem w historii ówczesnego box office’u wszech czasów – zarobił łącznie 817 mln dol[58][59]. Jeszcze większy sukces kasowy osiągnął dzięki występowi w roli w filmie Stevena Spielberga Faceci w czerni, który przyniósł twórcom 850 mln dol. zysku[60]. Obraz promował tytułową piosenką[61], która znalazła się na szczycie list przebojów w kilku regionach na całym świecie, m.in. w Wielkiej Brytanii[62], oraz przyniosła mu nagrodę Grammy za najlepszy występ hip-hopowy[63]. Płyta ze ścieżką dźwiękową do filmu rozeszła się w ponad 5 mln egzemplarzy[64].

Latem 1997 kontynuował solową karierę muzyczną, wydając singiel „Just Cruisin'”. Utwór, wraz z „Men in Black”, umieścił później na swoim debiutanckim albumie pt. Big Willie Style, z którym dotarł do pierwszej dziesiątki amerykańskiej listy Billboard 200 i uzyskał dziewięciokrotną platynę certyfikowaną przez Recording Industry Association of America[65]. Trzeci singiel z albumu „Gettin 'Jiggy wit It”, wydany w 1998, stał się pierwszym numerem Smitha na liście Billboard Hot 100[66].

Po sukcesie Facetów w czerni wystąpił u boku Gene Hackmana w filmie Wróg publiczny. (1998). Następnie odrzucił propozycję roli Neo w serii Matrix na rzecz filmu Bardzo dziki zachód (1999). Pomimo rozczarowania związanego z komercyjnym wynikiem Bardzo dzikiego zachodu, Smith przyznał, że nie żałuje swojej decyzji, dodając, iż występ Keanu Reevesa jako Neo był zdecydowanie lepszy, niż to, co on sam mógłby pokazać w tej roli[67].

Sukces międzynarodowy (od 2001) Edytuj

 
Smith (2009)

W 2000 rozpoczął pracę nad tytułową rolą w filmie biograficznym Ali (2001) o Muhammadzie Alim; jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć odbył kilkumiesięczne treningi bokserskie i wytrzymałościowe[68]. Za rolę w tym obrazie otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara (dla najlepszego aktora pierwszoplanowego)[69]. W 2004 znalazł się na liście 40 najbogatszych osób w Stanach Zjednoczonych, które nie ukończyły 40. roku życia[70]. W 2005 został wpisany do Księgi rekordów Guinnessa, jako że w ciągu 24 godzin obecny był na rekordowych trzech premierach filmowych[71]. Za główną rolę w filmie W pogoni za szczęściem (2006) uzyskał swoją drugą w karierze nominację do Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[72].

W kwietniu 2007 został określony przez tygodnik „Newsweek” mianem najbardziej wpływowego aktora w Hollywood[73]. 10 grudnia 2007 pozostawił odcisk swojej dłoni i stopy przed Grauman’s Chinese Theatre na Hollywood Boulevard[74]. Cztery dni później premierę miał kolejny film z jego udziałem, Jestem legendą[75]. Jeden z recenzentów napisał, że sukces komercyjny obrazu „ugruntował pozycję Smitha jako najbardziej dochodowej postaci w Hollywood”[76]. Sukces kasowy osiągnął również kolejny film ze Smithem w roli głównej – Hancock (2008), który przyniósł twórcom 600 mln dol. przychodu[72]. W 2008 magazyn „Forbes” uznał Smitha za najlepiej zarabiającego aktora na świecie, z rocznym dochodem powyżej 80 mln dol[77]. W programie Barbary Walters, który 4 grudnia 2008 wyemitowała telewizja ABC, Smith przedstawiony został jako jedna z dziesięciu najbardziej fascynujących postaci 2008[78]. Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama przyznał, że jeśli kiedykolwiek powstanie film o jego życiu, chciałby, aby w jego rolę wcielił się Smith[79]. Obama powiedział również, że rozmawiał ze Smithem o możliwości nakręcenia obrazu o wyborach z 2008, jednak nie może to nastąpić przed końcem jego prezydentury[79].

 
Smith (2016)

19 sierpnia 2011 potwierdzono, że Smith wrócił po kilku latach przerwy do studia nagraniowego, gdzie wraz z producentem La Marem Edwardsem pracuje nad nowym albumem muzycznym[80]. W 2012 premierę miał pierwszy od czterech lat film z udziałem Smitha – Faceci w czerni III. W tym samym roku pracowano nad filmem The Last Pharaoh, w którym Smith zagrał główną rolę – faraona Taharki[81]. Był pomysłodawcą i współproducentem filmu 1000 lat po Ziemi (2013), w którym zagrał także główną rolę i wystąpił u boku młodszego syna, Jadena[82]. Obraz sci-fi zebrał chłodne recenzje i poniósł porażkę komercyjną[83]. W 2017 zasiadł w jury konkursu głównego na 70. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes[84]. W maju 2018 wraz z Nickim Jamem i Erą Istrefi nagrali utwór „Live It Up”, oficjalną piosenkę Mistrzostw świata w piłce nożnej w Rosji. We wrześniu z okazji swoich 50. urodzin wykonał skok na bungee do Wielkiego Kanionu, co było transmitowane na żywo na kanale „Yes Theory” na YouTubie[85]; Will Smith: The Jump w pierwsze 48 godzin od premiery odnotował ponad 17,5 mln wyświetleń[86].

W marcu 2022 na 94. ceremonii wręczenia Oscarów odebrał nagrodę dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę w filmie King Richard. Zwycięska rodzina. Podczas gali spoliczkował prowadzącego ceremonię Chrisa Rocka, który żartował z żony Smitha, Jady[87][88][89]. Smith przeprosił później Rocka za swoją reakcję[90][91].

Życie prywatne Edytuj

 
Smith z żoną i dziećmi na koncercie w Oslo z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla w 2009

W latach 80. spotykał się z Melanie Parker[92]. Następnie związał się z Tanyą Moore[93]. W 1992 poślubił Sheree Zampino, z którą rozwiódł się już trzy lata później[94]. Mają syna Willarda Christophera „Treya” Smitha III (ur. 1992)[95], który w 1998 pojawił się w wideoklipie do piosenki ojca „Just the Two of Us”. 31 grudnia 1997 poślubił aktorkę Jadę Pinkett, z którą ma dwoje dzieci: Jadena Christophera Syre'a (ur. 1998) oraz Willow Camille Reign (ur. 2000)[96]. Jaden zagrał syna Willa w filmie W pogoni za szczęściem (2006)[97], a Willow wcieliła się w rolę córki aktora w obrazie Jestem legendą (2007). Jako wzór, z którego czerpie w wychowaniu własnych dzieci, Smith wymienia swojego ojca: Patrzę na mojego tatę i to, jak wiele wysiłku wkładał, by wykarmić i ubrać czwórkę dzieci, i do tego wciąż znajdował czas, by spędzać z nami swój czas[98].

Posiada prywatne rezydencje na Star Island w Miami Beach, w Los Angeles, Filadelfii oraz w Sztokholmie[99].

Wraz z bratem Harrym Smithem jest właścicielem firmy Treyball Development Inc.[100].

W 2008 wsparł finansowo kampanię prezydencką Demokraty Baracka Obamy[101]. 11 grudnia 2009 wraz z żoną poprowadzili w Oslo koncert z okazji wręczenia Pokojowej Nagrody Nobla, którą otrzymał Obama[102].

W dzieciństwie należał do Kościoła Baptystów[103]. W jednym z wywiadów przyznał, że studiował wiele religii, w tym scjentologię, wypowiadając się o niej w pozytywnym świetle: Myślę, że wiele idei scjentologii jest wspaniałych i rewolucyjnych, a zarazem nie-religijnych[104][105]. Dodał: 98% scjentologów jest takich samych, jak ci, którzy hołdują Biblii... Nie uważam, że jeśli ktoś zamiast słowa „duch” używa określenia „thetan”, zmienia się jego właściwa definicja[106]. Jednocześnie zaprzeczył, jakoby miał być członkiem Kościoła Scjentologicznego, mówiąc: Jestem chrześcijaninem. Studiuję wszystkie religie i szanuję wszystkich ludzi oraz wszystkie życiowe drogi[107]. W 2007 przekazał 1,3 mln dol. na cele charytatywne, z czego 450 tys. dol. trafiło do dwóch organizacji chrześcijańskich, natomiast 122 tys. dol. zostały przekazane organizacjom scjentologicznym; pozostałe środki przeznaczono na m.in. meczet w Los Angeles, kościoły i szkoły chrześcijańskie, a także Icchak Rabin Memorial Center w Izraelu[108]. Wraz z żoną założył w Calabasas prywatną szkołę podstawową New Village Leadership Academy, która wzbudziła kontrowersje ze względu na wykorzystanie Study Tech, metody nauczania, stworzonej przez L. Rona Hubbarda, założyciela Kościoła Scjentologicznego[109].

Dyskografia Edytuj

Osobny artykuł: Dyskografia Willa Smitha.

Filmografia Edytuj

Osobny artykuł: Filmografia Willa Smitha.

Przypisy Edytuj

  1. ↑ Will Smith, TVGuide.com [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  2. ↑ a b c d Will Smith | Biography, Movie Highlights and Photos, AllMovie [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  3. ↑ a b c Will Smith | Biography, Albums, Streaming Links, AllMusic [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  4. ↑ Jen Juneau, Nicholas Rice, Phil Boucher, Will Smith Wins Best Leading Actor at 2022 BAFTA Awards for Role in King Richard, PEOPLE.com [dostęp 2022-03-28] (ang.).
  5. ↑ Will Smith wins best actor Oscar for King Richard, the Guardian, 28 marca 2022 [dostęp 2022-03-28] (ang.).
  6. ↑ WEEKEND ESTIMATES: 'Hancock' Delivers $107M 5-Day Opening, Giving Will Smith a Record Eighth Consecutive $100M Grossing Movie!. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-06)].
  7. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 16, 19, 22.
  8. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 7, 21–22, 31.
  9. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 16–21, 29, 50, 66, 79.
  10. ↑ Where there's a Will, there's a way - Taipei Times, www.taipeitimes.com, 9 sierpnia 2004 [dostęp 2021-03-22].
  11. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 15, 26—34, 73.
  12. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 74–75, 317–318.
  13. ↑ a b The Legend of Will Smith. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-01)].
  14. ↑ a b Will Smith. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-29)].
  15. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 318.
  16. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 23.
  17. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 36–45.
  18. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 61–63.
  19. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 24, 65–68.
  20. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 69, 87.
  21. ↑ I, Robocop, „Wired”, ISSN 1059-1028 [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  22. ↑ Reader’s Digest: Official Site to Subscribe & Find Great Reads, Reader's Digest [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  23. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 79–80.
  24. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 86.
  25. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 84.
  26. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 93–94.
  27. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 101.
  28. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 112–114, 127.
  29. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 117.
  30. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 129.
  31. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 169.
  32. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 126–129, 141–144.
  33. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 144, 161.
  34. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 155–158.
  35. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 161.
  36. ↑ a b Smith i Manson 2021 ↓, s. 163–165.
  37. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 172.
  38. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 172–173.
  39. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 174.
  40. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 195–199, 203.
  41. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 200–203.
  42. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 205–209.
  43. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 182, 190–191, 210–211.
  44. ↑ a b Wywiad Steve’a Krofta z Willem Smithem w programie CBS 60 Minutes z 2 grudnia 2007 roku.
  45. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 216–218.
  46. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 212.
  47. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 235–238.
  48. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 248–249.
  49. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 269.
  50. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 270–271.
  51. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 258.
  52. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 260–262.
  53. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 262.
  54. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 282–287.
  55. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 281–282.
  56. ↑ Smith i Manson 2011 ↓, s. 306–307, 314.
  57. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 316–317.
  58. ↑ Independence Day, Box Office Mojo [dostęp 2021-03-22].
  59. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 324.
  60. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 336, 340–341.
  61. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 337–338.
  62. ↑ WILL SMITH | full Official Chart History | Official Charts Company, www.officialcharts.com [dostęp 2020-04-14].
  63. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 354.
  64. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 341.
  65. ↑ Gold & Platinum, RIAA [dostęp 2020-04-14] (ang.).
  66. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 353.
  67. ↑ Smith Has No Matrix Regrets, Contactmusic.com, 28 lutego 2005 [dostęp 2021-03-22].
  68. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 360–385.
  69. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 388.
  70. ↑ Rich Kids: 40 Richest Under 40. [dostęp 2022-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)].
  71. ↑ Daniel Saney, Will Smith in Guinness Book of Records, Digital Spy, 23 lutego 2005 [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  72. ↑ a b Smith i Manson 2021 ↓, s. 406.
  73. ↑ Sean Smith, Will Smith: Hollywood's most powerful actor?, Newsweek, 15 kwietnia 2007 [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  74. ↑ 微信抢红包-[安全购彩平台], www.hhworlds.com [dostęp 2021-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-17].
  75. ↑ Will Smith: He is a legend. [dostęp 2021-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-10)].
  76. ↑ Box Office Guru Wrapup: Will Smith Rescues Industry With Explosive Opening For I Am Legend. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-03)].
  77. ↑ In Pictures: Hollywood's Best-Paid Actors - Forbes.com, archive.is, 26 kwietnia 2013 [dostęp 2021-03-22].
  78. ↑ Barbara Walters Gets Up Close with 2008's Most Fascinating People
  79. ↑ a b In the movie of Obama's life, he'd pick Will Smith to star. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-11)].
  80. ↑ Will Smith making a new album? A producer says yes, EW.com [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  81. ↑ Jim Slotek, Kevin Williamson
  82. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 422–426.
  83. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 426.
  84. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 462.
  85. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 487–495.
  86. ↑ https://www.hollywoodreporter.com/movies/movie-news/will-smith-s-bungee-jump-stunt-generates-175m-youtube-views-1147943/amp/
  87. ↑ https://www.bbc.com/news/entertainment-arts-60897004
  88. ↑ https://www.cnn.com/2022/03/27/entertainment/will-smith-chris-rock/index.html
  89. ↑ https://deadline.com/2022/03/will-smith-slaps-chris-rock-in-the-face-on-oscars-stage-1234988514/
  90. ↑ https://www.rollingstone.com/tv/tv-news/will-smith-apologizes-to-chris-rock-oscars-slap-1329185/
  91. ↑ https://www.cbsnews.com/news/will-smith-apology-chris-rock-oscars-slap/
  92. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 97–99, 148–150, 176–182, 191, 214.
  93. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 192, 223–224.
  94. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 276, 289–295, 310–311.
  95. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 276.
  96. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 298–299, 326–327, 342, 353, 432–433.
  97. ↑ Smith i Manson 2021 ↓, s. 403–404.
  98. ↑ Becoming ... Will Smith. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-02)].
  99. ↑ Hail to the chief: Mr Will Smith shall go to Washington, Mail Online [dostęp 2021-03-22].
  100. ↑ Treyball Development, www.treyballdevelopment.com [dostęp 2021-03-22].
  101. ↑ Will Smith’s Federal Campaign Contribution Report. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-21)].
  102. ↑ The Nobel Peace Prize Concert. [dostęp 2011-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-26)].
  103. ↑ Bob Strauss, Will Smith on power, dogs and Cruise, Chron, 16 grudnia 2007 [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  104. ↑ Will Smith Turns Down Tom Cruise's Scientology Bid | Hollywood.com, archive.is, 29 czerwca 2012 [dostęp 2021-03-22].
  105. ↑ Blender - All Things Blender, All In One Place, Blender [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  106. ↑ Celebrity News: Latest Celeb News & Celebrity Gossip, Us Weekly [dostęp 2021-03-22] (ang.).
  107. ↑ Will and Jada not Scientologists - Entertainment News | Breaking News | Celebrity Gossip - MSN Entertainment UK, web.archive.org, 8 kwietnia 2008 [dostęp 2021-03-22] [zarchiwizowane z adresu 2008-04-08].
  108. ↑ Will Smith Gives $1.3 Million to Charities
  109. ↑ What Goes on Inside Will Smith, Jada Pinkett-Smith's School?, ABC News [dostęp 2021-03-22] (ang.).

Bibliografia Edytuj

  • Will Smith, Mark Manson, Will, Michał Jóźwiak, Michał Strąkow (tłum.), Wydawnictwo Insignis, 2021, ISBN 978-83-66873-30-8.

Linki zewnętrzne Edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Will_Smith&oldid=71123746”