Wincenty Herse
Wincenty Jarosław Herse[1] (ur. 26 marca 1894 w Warszawie, zm. 18 listopada 1923 tamże) – porucznik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 porucznik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 marca 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 listopada 1923 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1920 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 26 marca 1894 w Warszawie, w rodzinie Adama (1850–1915), kupca, i Joanny z Temlerów (1860–1943)[2][3][4][1]. Był bratem Wandy (1885–1958), Stanisława Jerzego (1888–1914), doktora praw i nauk społecznych, Jana Tomasza (1890–1941), porucznika artylerii rezerwy[5][6] i Karola (1898–1979), porucznika artylerii rezerwy[7].
Po ukończeniu szkół wziął czynny udział w pracach „Sokóła”[2]. Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan (1 sierpnia 1915) wstąpił w szeregi Straży Obywatelskiej[2]. Pełnił funkcję technicznego pomocnika komisarza[2], a następnie organizował na wsi ochotniczą straż ogniową[2]. W 1918 wziął udział w rozbrajaniu Niemców po czym wstąpił do Wojska Polskiego[2]. W kwietniu 1919 w szeregach II plutonu 1 baterii artylerii konnej wziął udział w wyprawie wileńskiej. 19 kwietnia w walkach o Wilno doznał, tragicznego w następstwach, obrażenia kręgosłupa na skutek uderzenia przez cofające się przy strzale działo[2]. Następnego dnia, mimo cierpień, walczył dalej. Po zranieniu wszystkich oficerów pomagał podchorążemu Ksaweremu Floryanowiczowi w kierowaniu ogniem plutonu, przyczyniając się do opanowania miasta. Za ten czyn został wymieniony w rozkazie dowódcy grupy jazdy ppłk. Władysława Belina-Prażmowskiego, a później odznaczony Orderem Virtuti Militari[2][8]. Po wojnie ukończył Centralną Szkołę Jazdy w Grudziądzu[2].
1 czerwca 1921 pełnił służbę w 1 Dywizjonie Artylerii Konnej w Górze Kalwarii[1]. W kwietniu 1922 został przeniesiony do nowo utworzonego 10 Dywizjonu Artylerii Konnej w Jarosławiu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 sierpnia 1920 i 257. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. Później został ponownie przeniesiony do 1 dak w Warszawie[9]. 12 lutego 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[10]. Zmarł 18 listopada 1923 w Szpitalu Mokotowskim w Warszawie, w następstwie ran odniesionych w walkach o Wilno[11][2].
Wincenty był żonaty z Jadwigą Stefanią z Kiełkiewiczów, z którą miał dwóch synów: Jerzego Tomasza (1917–1976) i Tomasza Jarosława (1918–1985), inżyniera, porucznika broni pancernych rezerwy, żołnierza Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie[3].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3299[12][13][14]
- Krzyż Walecznych[9]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Spis oficerów 1921 ↓, s. 323.
- ↑ a b c d e f g h i j Ś.p. por. Herse Wincenty. „Polska Zbrojna”. 319, s. 4, 1923-11-21. Warszawa..
- ↑ a b Marek Jerzy Minakowski: Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl). Dr Minakowski Publikacje Elektroniczne. [dostęp 2021-10-11]..
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 220.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 143, 821.
- ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 7.
- ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 730, mianowany ze starszeństem z 19 marca 1939 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii.
- ↑ Floryanowicz 1929 ↓, s. 10.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 801.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 lutego 1923, s. 104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 24 stycznia 1924, s. 38.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 108.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 426.
- ↑ Floryanowicz 1929 ↓, s. 29.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939-1946. Londyn: Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego, 1952.
- Andrzej Dereń: Lista kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”. W: Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Ksawery Floryanowicz: Zarys historji wojennej 1-go dywizjonu artylerii konnej imienia gen. Józefa Bema. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.