Wini

biskup katolicki

Wini (Wine, żył w VII wieku, zm. przed 672) – średniowieczny katolicki biskup Londynu i pierwszy biskup Winchesteru.

Wini
Wine
biskup Winchesteru
biskup Londynu
Kraj działania

Wessex
Mercja

Data urodzenia

VII wiek

Data i miejsce śmierci

przez 672
Londyn

Biskup Winchesteru
Okres sprawowania

662-666

Biskup Londynu
Okres sprawowania

666-ok.670

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

iroszkocki

Sakra biskupia

data nieznana

Informacje na temat życia biskupa Wini umieścił Beda Czcigodny w swoim dziele Historia ecclesiastica gentis Anglorum. Według tych zapisów Wini miał przybyć z królestwa frankijskiego, gdzie otrzymał święcenia biskupie.

W 660 roku doszło do sporu między królem Wesseksu Cenwalhem a biskupem Wesseksu Agilbertem. Król tak zniecierpliwił się tym, iż biskup mimo kilku lat pracy w jego kraju, wciąż nie opanował miejscowego języka, że podzielił swój kraj na dwie diecezje. Do jednej z nich - Winchester zaprosił właśnie Wini[1][2]. Niedługo jednak nowo mianowany biskup cieszył się łaskawością władcy - został zmuszony do opuszczenia diecezji, która pozostała bez biskupa aż do 670 roku, kiedy wyświęcono na to stanowisko Leuthere[1]. Udał się na dwór Wulfhere, króla Mercji[2]. Ten zdecydował się w 666 roku na osadzenie go na czele diecezji londyńskiej[2][1], która pozostawała bez biskupa od śmierci św. Cedda.

Podczas pobytu na dworze w Wesseksie, Wini wziął udział, wraz z dwoma anonimowymi biskupami brytyjskimi, w konsekracji na biskupa św. Chada, późniejszego biskupa Northumbrii[3][4]. Konsekracja ta, jak stwierdził wysłannik Rzymu a zarazem nowy arcybiskup Canterbury Teodor z Tarsu, była nieważna, gdyż brytyjscy biskupi należeli do kościoła iroszkockiego i nie zostali uznani przez kościół łaciński[5]. Arcybiskup Teodor pozostawił jednak Wini na jego diecezji[6], a ujęty pokorą Chada dokończył jego sakrę w obrządku łacińskim[7].

Wini kierował diecezją londyńską aż do swojej śmierci. Jego następcą został biskup Erkenwald.

Przypisy edytuj

  1. a b c Beda, ks.3, rozdz.7
  2. a b c Godfrey, s.101
  3. Godfrey, s.119
  4. Pehrson, s.322
  5. Powell, s.241
  6. Godfrey, s.130
  7. Beda, ks.4, rozdz.2

Bibliografia edytuj