Witold Kapciuk
Witold Florian Kapciuk (ur. 4 maja 1888 w Wilnie, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego.
 kapitan artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 maja 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4–7 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 4 maja 1888 w Wilnie, w rodzinie Macieja i Anny z Billewiczów[1][2]. Ukończył II Gimnazjum w Wilnie[3]. W 1905 poznał pensjonarkę szóstej klasy gimnazjum Salomeę Zorawowiczównę z zamożnej rodziny kupieckiej, z którą później zawarł związek małżeński[4]. Od 1907 służył w armii rosyjskiej. Awansował na kolejne stopnie: podporucznika ze starszeństwem z 8 czerwca 1908, porucznika (8 czerwca 1912) i sztabskapitana (14 grudnia 1915)[3]. W czasie I wojny światowej walczył w kowieńskiej artylerii fortecznej (ros. Ковенская крепостная артиллерия)[5]. W 1919 wrócił do Wilna i zamieszkał z żoną u teściów[4].
Został przyjęty do korpusu oficerów rezerwowych Wojska Polskiego w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 248. lokatą w korpusie oficerów artylerii i przydzielony w rezerwie do 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie[6]. Z dniem 1 stycznia 1928 jako oficer rezerwy powołany do służby czynnej został przemianowany na oficera zawodowego w korpusie oficerów artylerii, w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 kwietnia 1925 i 1. lokatą[7]. Służbę pełnił w 25 pułku artylerii lekkiej w Kaliszu na stanowiskach: oficera administracyjnego, oficera ds. materiałowych, zastępcy kwatermistrza, kwatermistrza, dowódcy baterii i oficera mobilizacyjnego[3][8][9]. 29 listopada 1933 został oskarżony o zabójstwo żony Salomei[4]. 1 grudnia 1933 Wojskowy Sąd Okręgowy Nr VII na sesji wyjazdowej w Kaliszu skazał go za zabójstwo żony „pod wpływem silnego wzruszenia” na karę dziesięciu miesięcy więzienia z zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat. „Zeznania świadków wypadły dodatnio dla oskarżonego, a bardzo ujemnie dla zabitej żony”[10][11]. Z dniem 30 czerwca 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[12]. Zamieszkał z rodziną (miał dwoje dzieci[13]) w Poznaniu, przy ul. Marszałka Focha 114[3].
3 marca 1940 przebywał w obozie w Kozielsku[13]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[13][13]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Srebrny Krzyż Zasługi[15][2]
- Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 29 czerwca 1916[5]
- Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 21 czerwca 1916[5]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 249.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-03].
- ↑ a b c d Snitko-Rzeszut 1995 ↓, s. 363.
- ↑ a b c Oficer zastrzelił żonę – alkoholiczkę. Dzieje ponurego dramatu małżeńskiego przed sądem. „Gazeta Białostocka Dzień Dobry!”. 332, s. 6, 1933-11-30. Białystok.
- ↑ a b c Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны: Капцюк Витольд. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2022-09-03]. (ros.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 702, 765.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 21 marca 1928, s. 76.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 399, 467.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 189, 693.
- ↑ Łagodna kara za zabójstwo żony – pijaczki. „Dziennik Bydgoski”. 279, s. 18, 1933-12-03. Bydgoszcz.
- ↑ Wyrok w sprawie zabójstwa kapitanowej Kapciukowej. „Kurjer Poznański”. 557, s. 8, 1933-12-03. Poznań.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 144.
- ↑ a b c d Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 366.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 189.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Убиты в Катыни. Книга Памяти польских военнопленных – узников Козельского лагеря НКВД, расстрелянных по решению политбюро ЦК ВКП(б) от 5 марта 1940 года. Лариса Еремина (red.). Москва: Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья», 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Janina Snitko-Rzeszut. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3–4 (153–154), 1995. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.