Wodorotlenek żelaza(II)
Wodorotlenek żelaza(II), Fe(OH)
2 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy wodorotlenków, w którym żelazo występuje na II stopniu utlenienia. Powstaje w wyniku dodania do odtlenionego roztworu siarczanu żelaza(II), wodorotlenku sodu. W tej reakcji powstaje biały osad który w zetknięciu z powietrzem bardzo szybko ulega utlenieniu, przybierając jasnozielony kolor (czasami zwany zieloną rdzą[potrzebny przypis]). Ma własności amfoteryczne; rozpuszcza się w kwasach z utworzeniem odpowiednich soli żelaza(II)[2].
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny |
Fe(OH) | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
89,86 g/mol | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| PubChem | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | |||||||||
Właściwości edytuj
Wodorotlenek żelaza(II) jest słabo rozpuszczalny w wodzie (Ir = 1,6×10−14). Rozpuszcza się w stężonej wodzie amoniakalnej (NH
3aq)[3]. Pod wpływem powietrza ulega utlenieniu do Fe(OH)
3; osad zabarwia się wówczas najpierw na zielono, a następnie na brunatno[2]. Podczas ogrzewania pod zmniejszonym ciśnieniem ulega dehydratacji do tlenku żelaza(II)[1]:
- Fe(OH)
2 → FeO + H
2O↑
Otrzymywanie edytuj
Można go otrzymać w reakcji roztworu soli żelaza(II), np. FeCl
2[3] lub FeSO
4[1], z wodorotlenkami, np. KOH lub NaOH[1]:
- FeSO
4 + 2KOH → Fe(OH)
2↓ + K
2SO
4
W celu dodatkowego oczyszczenia uzyskany osad rozpuszcza się w stężonym NH
3aq i rozcieńcza dużą ilością wody, co prowadzi do wytrącenia związku. Następnie mieszaninę ogrzewa się w 80 °C w celu uzyskania większych ziaren osadu i szybszej precypitacji. Osad suszy się przez liofilizację, a następnie przez umieszczenie na kilka godzin w wysokiej próżni w sąsiedztwie P
2O
5[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Iron(II) hydroxide, [w:] Pradyot Patnaik, Handbook of Inorganic Chemicals, London: McGraw-Hill, 2003, s. 429–430, ISBN 0-07-049439-8 (ang.).
- ↑ a b Jerzy Minczewski, Zygmunt Marczenko, Chemia analityczna. 1. Podstawy teoretyczne i analiza jakościowa, wyd. 8, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, s. 211, ISBN 83-01-13499-2, OCLC 749313943.
- ↑ a b c H. Lux, Iron (II) Hydroxide, [w:] Georg Brauer (red.), Handbook of Preparative Inorganic Chemistry, wyd. 2, t. 2, Nowy Jork, Londyn: Academic Press, 1965, s. 1498–1499.
Linki zewnętrzne edytuj
- Werner Stumm, G. Fred Lee, Oxygenation of Ferrous Iron [online] [dostęp 2022-01-14] (ang.).