Wojciech Dobija
Wojciech Dobija (ur. 21 kwietnia 1859 w Rybarzowicach[1], w pow. bialski, zm. 10 lutego 1933 we Lwowie) – generał brygady Wojska Polskiego.
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 kwietnia 1859 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 lutego 1933 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1881–1921 |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Był synem Szczepana, właściciela młyna, i Marii. W 1878 ukończył cesarskie i królewskie Wyższe Realne Gimnazjum w Wadowicach. W gimnazjum uczęszczał do jednej klasy z Tadeuszem Zapałowiczem, późniejszym tytularnym generałem dywizji[2]. Następnie rozpoczął studia w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. 18 sierpnia 1881 zawodowy oficer austriackiej piechoty. W latach 1882–1886 instruktor w szkole jednorocznych ochotników, potem pełnił służbę na stanowiskach liniowych. W latach 1889–1903 poza wojskiem – urzędnik pocztowy. Powrócił do służby w stopniu majora. Dowódca II batalionu Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 37 w Baošići (Czarnogóra)[3]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku został dowódcą Pułku Piechoty Obrony Krajowej Nr 36 w Kołomyi[4]. Służył w administracji wojskowej, przeważnie na terenach Polski. W czasie służby awansował na kolejne stopnie: podpułkownika (1 maja 1912 roku[5]), pułkownika (1 listopada 1914 roku[6]).
Piotr Stawecki, opierając się na aktach personalnych generała, podał, że pierwszy okres służby Wojciecha Dobija w c. i k. Armii trwał sześć lat (1881-1887); po przeniesieniu do rezerwy studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, a następnie pracował. Walczył z Rosjanami na froncie wschodnim; był ciężko ranny; w 1915 został komendantem obozu jenieckiego w Terezinie; później przeniesiony w stan spoczynku; na początku 1918 przez dwa miesiące pozostawał w służbie administracyjnej w Radomiu; od kwietnia 1918 pracował w Starostwie w Zastawnej na Bukowinie. W kwietniu 1917 uzyskał nobilitację, wraz z dodaniem (we wrześniu 1918) predykatu „von Kamieniec”[7] Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej powrócił do Lwowa.
W grudniu 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do rezerwy oficerskiej we Lwowie. Pełnił służbę inspekcyjną w garnizonie Lwów. 21 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, zaliczony do I Rezerwy armii, powołany do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8]. 3 września 1919 roku otrzymał przeniesienie na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 49 Pułku Piechoty w Kołomyi[9]. 24 marca 1921 został przeniesiony do Głównej Stacji Zbornej w Krakowie[10]. Z dniem 1 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty[11]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[12].
Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Zmarł 10 lutego 1933 we Lwowie. Pochowany w Stanisławowie. Żonaty z Kazimierą z Iwińskich. Miał dwoje dzieci.
Awanse edytuj
- podporucznik (leutnant) – 18 sierpnia 1881
- porucznik (oberleutnant) –
- kapitan (hauptmann II kl.) –
- kapitan (hauptmann I kl.) –
- major (major) – 1903?
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną[13]
- Order Żelaznej Korony 3 klasy z mieczami i dekoracją wojenną[13][14]
- Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce[5]
- Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
- Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
- Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Przypisy edytuj
- ↑ Jarosław Krutak, Ludwik Dobija (1873-1944) - niezwykłe losy posła z Galicji, „Wadoviana. Przegląd historyczno-kulturalny” (18), 2015, s. 42–69, ISSN 1505-0181 [dostęp 2024-02-16] (pol.).
- ↑ Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych ... s. 347.
- ↑ Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1914 ↓, s. 300.
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 6.
- ↑ a b Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1914 ↓, s. 125.
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1916 ↓, s. 6.
- ↑ Sławomir Górzyński: Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918. DiG 1997. ISBN 83-85490-88-4.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 88 z 12 września 1919 roku, poz. 3140.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 93 z 25 października 1919 roku, poz. 3563.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 9 kwietnia 1921 roku, s. 690.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 817.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ a b Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 41.
- ↑ Odznaczenia w armii Czas 1914 nr 461 z 25 września s. 1.
Bibliografia edytuj
- Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrat Vertretenen Königreiche une Länder für 1914. Wiedeń: 1914.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916.
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
- Gustaw Studnicki, Pierwsza wśród równych. Dzieje Gimnazjum i Liceum w Wadowicach, Towarzystwo Miłośników Ziemi Wadowickiej, Wadowice 1991, ISSN 0239-9571.