Wikipedia

Wojciech Mikiewicz

Wojciech Mikiewicz (ur. 6 kwietnia 1892 w Żurawiczkach, zm. między 9 a 11 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major lekarz weterynarii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Wojciech Mikiewicz
major lekarz weterynarii major lekarz weterynarii
Data i miejsce urodzenia

6 kwietnia 1892
Żurawiczki

Data i miejsce śmierci

między 9 a 11 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów
100 Pułk Piechoty
Powiatowa Komenda Uzupełnień Koni w Piotrkowie
Szpital Koni w Jarosławiu
Stacja Odpoczynkowa Koni w Radymnie
2 Pułk Artylerii Polowej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

lekarz powiatowy weterynarii

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej

Życiorys edytuj

Był synem Kazimierza i Anny z Hoszeków[3]. Początkowo uczył się w I Gimnazjum w Jarosławiu[4] by przenieść się do Rzeszowa, gdzie zdał maturę (1910). Wstąpił na Akademię Weterynaryjną we Lwowie, po ukończeniu której i uzyskaniu dyplomu lekarza weterynarii w 1915[5], został powołany do armii austro-węgierskiej. Został wcielony do 1 pułku ułanów, a następnie przeniesiony do 100 pułku piechoty. W 1916 służył w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Koni w Piotrkowie. Wysłany na front, był lekarzem w oddziałach austriackiego XIX Korpusu Armijnego. Po zakończeniu I wojny światowej, w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został mianowany podporucznikiem. Powierzono mu stanowisko ordynatora szpitala koni w Jarosławiu. Przeniesiono go do stacji odpoczynkowej koni w Radymnie, później dostał przydział do Armii generała Józefa Hallera. W maju 1919 został awansowany do stopnia porucznika. Przeniesiono go do 2 pułku artylerii polowej. 11 sierpnia 1919 r. został awansowany do stopnia kapitana. W lipcu 1920 r. wyróżnił się w walkach nad Berezyną, gdzie dowodził taborem I dywizjonu 2 pułku artylerii polowej. 14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana korpusu weterynaryjnego z „grupy byłej armii austro-węgierskiej”[6].

7 maja 1922 r. został zdemobilizowany. W latach 1923–1924 posiadał przydział w rezerwie do Kadry Okręgowego Szpitala Koni Nr 10[7]. W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Nisko[8]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 w korpusie oficerów weterynarii. Pozostawał wówczas w ewidencji KRU Rzeszów[1].

Pracował kolejno w Koprzywnicy jako miejski lekarz weterynarii w 1923[9], Rudkach, Tarnobrzegu i Rzeszowie, gdzie mieszkał przy ul. Królewskiej 18[10]. Działał w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, był wiceprezesem komitetu powiatowego w Rzeszowie[11]. Brał udział w kursie szybowcowym. Działał w Związku Oficerów Rezerwy, należał do Koła Rodzin Urzędniczych. Pracował w amatorskim teatrze „Reduta”. Pracował jako powiatowy lekarz weterynarii starostwa powiatowego w Rzeszowie[12].

4 września 1939 został zmobilizowany[13]. Podczas kampanii wrześniowej aresztowany przez Sowietów. Początkowo był jeńcem obozu w Trembowoli[14]. Żołnierze którym udało się zbiec z tego obozu powiadomili rodzinę o losie Wojciecha Mikiewicza. Sam Mikiewicz wysłał kartę pocztową już z Kozielska do siostry – lekarki do Lwowa (niedługo później została wywieziona przez Sowietów do Archangielska, gdzie zmarła)[10]. Korespondował z obozu z rodziną. Otrzymał trzy wiadomości wysłane przez żonę z Rzeszowa: z 18 stycznia 1940 (data ze stempla w Moskwie 6.02.1940), z 25 stycznia 1940 (stempel z Moskwy – 8.02.1940) dostarczoną Mikiewiczowi 20.02.1940 i 31 stycznia 1940 (data stempla z Moskwy 16.02.1940) którą otrzymał 24.02.1940. Wszystkie karty pocztowe znaleziono przy ekshumacji. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 015/2 poz 66, nr akt 3124[15] z 05.04.1940[1]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, wpis w dzienniku ekshumacji z dnia 28.05.1943, nr 3435. Figuruje liście AM-256-3435 (błędnie zapisane nazwisko jako Mickiewicz) i Komisji Technicznej PCK: GARF-125-03435. Przy szczątkach Mikiewicza znaleziono: legitymację służbową oprawioną w skórę, trzy karty pocztowe[16][17]. Znajduje się na liście ofiar (pod nrem 01497) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 176, Nowym Kurierze Warszawskim nr 169 z 1943. W Archiwum Robla (0747- 06) znajduje się notatnik znaleziony przy zwłokach Feliksa Gadomskiego, w którym na liście oficerów widnieje nazwisko Mikiewicza. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W archiwum IPN znajdują się wspomnienia o majorze złożone przez wnuczkę, wnuka i znajomych.

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Marią z Dymnickich, miał córkę Annę[3]. Miał dwie siostry Annę, lekarkę we Lwowie i Marię Hajdukiewicz-Karpińską, lekarkę w Jarosławiu.

Upamiętnienie edytuj

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
  • Został wspomniany w książce Katyn: A Crime Without Punishment, Yale University Press, 2007.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 505.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 171.
  3. ↑ a b Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 400.
  4. ↑ Księga pamiątkowa poświęcona Zjazdowi Jubileuszowemu z okazji 50-lecia istnienia Gimnazjum I w Jarosławiu: 1884-1934, Jarosław 1934, s. 150.
  5. ↑ Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1931, s. 11, 80–81.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.2, nr 16), MSWojsk, 23 kwietnia 1921, s. 806.
  7. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk., 1923, s. 1397.
  8. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: MSWojsk., 1934, s. 236.
  9. ↑ Spis lekarzy weterynaryjnych w Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s. 55.
  10. ↑ a b Katyńskie relikwie | Niedziela.pl [online], www.niedziela.pl [dostęp 2019-03-17].
  11. ↑ a b Pierwsza lista osób odznaczonych z okazji X-lecia Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Honorową Odznaką LOPP za okres 1923-1933., Warszawa 1933, s. 7.
  12. ↑ Księga adresowa Małopolski: Lwów, Stanisławów, Tarnopol z informatorem m. stoł. Warszawy, województwa krakowskiego, pomorskiego, poznańskiego i śląskiego, Kraków 1936, s. 38.
  13. ↑ Włodzimierz Gibasiewicz, Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej, Warszawa 2009, s. 106.
  14. ↑ vetpol.org.pl - vetpol.org.pl [online], www.vetpol.org.pl [dostęp 2019-03-17].
  15. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 625.
  16. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 256.
  17. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online] [dostęp 2019-03-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Mikiewicz&oldid=66830597”