Wojciech Pszoniak
Wojciech Zygmunt Pszoniak (ur. 2 maja 1942 we Lwowie) – polski aktor teatralny i filmowy, pedagog.
| |||||||||||||
.jpg) Pszoniak (Pol’and’Rock Festival, 2019) | |||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | 2 maja 1942 Lwów | ||||||||||||
| Zawód | aktor teatralny i filmowy, pedagog | ||||||||||||
| Lata aktywności | od 1965 | ||||||||||||
| Zespół artystyczny | |||||||||||||
| Stary Teatr w Krakowie (1968–1972) Teatr Powszechny w Warszawie (1974–1979) Teatr Ateneum w Warszawie (2001–2006) Teatr Współczesny w Warszawie (2010–2012) | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Odznaczenia | |||||||||||||
   
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Przez Gustawa Holoubka, Tadeusza Łomnickiego i Zbigniewa Zapasiewicza został w 1990 uznany za jednego z trzech największych polskich aktorów dramatycznych po 1965 roku (obok Piotra Fronczewskiego i Andrzeja Seweryna).
ŻyciorysEdytuj
Wojciech Pszoniak pochodzi ze Lwowa, gdzie się urodził i spędził pierwsze dwa lata życia. Pod koniec II wojny światowej jego rodzina musiała wyjechać z tego miasta.
Dorastał w Gliwicach. W młodości grał na skrzypcach i klarnecie, w średniej szkole muzycznej w Bytomiu uczył się gry na oboju, udzielał się też w orkiestrze wojskowej. Występował w teatrach amatorskich i studenckich, a także w kabaretach (w 1961 założył kabaret „Czerwona Żyrafa”).
W 1968 ukończył studia na PWST w Krakowie. Występował na scenach Starego Teatru w Krakowie oraz Teatru Narodowego w Warszawie i Teatru Powszechnego w Warszawie. W latach 1974–1980 był wykładowcą w warszawskiej PWST. W latach 70. występował także w kabarecie Pod Egidą. Od końca lat 70. grał w teatrach francuskich. W latach 80. wyjechał na stałe do Paryża. Od lat 90. grywa zarówno w przedstawieniach francuskich, jak i w polskich.
Wystąpił m.in. w przedstawieniach: Klątwa Stanisława Wyspiańskiego (reż. Konrad Swinarski, 1970), Miłość i gniew Johna Osborne’a (reż. Zygmunt Hübner, 1973), Rewizor Nikołaja Gogola (reż. Jerzy Gruza, 1977), Siedem pięter Dino Buzattiego (reż. Andrzej Barański, 1995), Śmieszny staruszek Tadeusza Różewicza (reż. Stanisław Różewicz, 1997) oraz w wyreżyserowanym przez siebie Dożywociu (2001) Aleksandra Fredry.
Na ekranie debiutował w bułgarskim serialu Proizszestwia na Sljapata ulica (1965). W filmie polskim natomiast w 1970 – Twarz anioła (reż. Zbigniew Chmielewski). Wystąpił w kilkudziesięciu filmach polskich, francuskich i w produkcjach międzynarodowych. Zagrał m.in. tytułową rolę w Diable (reż. Andrzej Żuławski, 1972), rolę Mieszka I w Gnieździe (reż. Jan Rybkowski, 1974), doktora Marglewskiego w Szpitalu przemienienia (reż. Edward Żebrowski, 1978), postać Siedelmayera, dyrektora cyrku w Arii dla atlety (reż. Filip Bajon, 1979), zagrał Josełe w Austerii (reż. Jerzy Kawalerowicz, 1982) oraz Kamińskiego w Strajku (reż. Volker Schlöndorff, 2007).
Wystąpił także w filmach Andrzeja Wajdy: w roli dziennikarza i Stańczyka w Weselu (1972), Moryca w Ziemi obiecanej (1974), Robespierre’a w Dantonie (1983) i tytułowej roli w Korczaku (1990).
Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[1] oraz przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015 roku[2].
Wojciech Pszoniak mieszka na stałe we Francji, jednak podkreśla swoje przywiązanie do Polski. W jednym z wywiadów mówił:
Mieszkając na Zachodzie, nigdy nie traciłem kontaktu z Polską. Tu ciągle mam mieszkanie, własny NIP i PIT. Tu mam przyjaciół. Rodzice wychowywali mnie w przekonaniu, że Polska jest najlepszym i najpiękniejszym krajem. Dzięki podróżom po świecie zrozumiałem, że to nie do końca prawda, że są kraje piękniejsze i zasobniejsze. Ale miłość do ojczyzny jest jak miłość do matki. Kochać ją trzeba i szanować za to, że jest. Im bardziej biedna i umęczona, tym większej wymaga miłości[3].
Obecnie publikuje felietony na portalu Koduj24.pl[4][5].
Życie prywatneEdytuj
Wojciech Pszoniak jest żonaty z Barbarą Pszoniak. Miał starszego o 12 lata brata Jerzego i starszego o 11 lat brata Antoniego Pszoniaka, który również był aktorem[6].
FilmografiaEdytuj
- 1965: Proizszestwie na sljapata ulica[a] – francuski inspektor policji
- 1970: Twarz anioła – ojciec Tadka
- 1971: Piłat i inni – Jeszua Ha-Nocri
- 1972: Diabeł – Diabeł
- 1972: Ostatni liść – Berman
- 1972: Przeprowadzka – inżynier Andrzej Nowicki
- 1972: Wesele – dziennikarz, Stańczyk
- 1974: Czterdziestolatek (serial telewizyjny, odc. 3) – homoseksualista w kawiarni
- 1974: Gniazdo – Mieszko I
- 1974: Ziemia obiecana – Moryc Welt
- 1976: Skazany – Ryszard Bielczyk
- 1976: Motylem jestem, czyli romans 40-latka – redaktor Oswald z telewizji
- 1976: Parada oszustów – doktor Grewe, ślepiec, Maksymilian Taadjen
- 1977: Rekolekcje – Marek
- 1977: Sprawa Gorgonowej – profesor
- 1978: Szpital przemienienia – doktor Marglewski
- 1979: Aria dla atlety – Siedelmayer
- 1979: Golem – więzień
- 1980: Olimpiada ’40 – Otto Schultze
- 1981: Limuzyna Daimler-Benz – Bogdański
- 1981: Okno – kelner
- 1981: Spokojne lata – Śliz
- 1982: Austeria – Rudy Josełe
- 1982: Danton – Maximilien de Robespierre
- 1984: Przekątna gońca – Felton
- 1985: Gorzkie żniwa – Cybulkowski
- 1986: Nienawidzę aktorów – Hercule Potnik
- 1986: Mit meinen heissen Tranen – Kajetan
- 1988: Dwoje – Walkowicz
- 1988: Nokturn – Kajetan, ksiądz
- 1988: Czerwona Wenecja – Antonio Vivaldi
- 1988: Zabić księdza – grający w brydża
- 1988: Le testament d'un poète juif assassiné – sędzia
- 1988: Lata jak sandwicze – Max
- 1989: Coupe-Franche – Gyuri
- 1990: Korczak – Janusz Korczak
- 1990: Monsieur – Kaltz
- 1991: Gawin – Pierre, Xerkes
- 1992: Kiedy rozum śpi – Ottenhagen
- 1992: Wiatr ze wschodu[7] – pułkownik Lew Czeko
- 1992: Le bal des casse-pieds – Groboniek
- 1993: J'aime pas qu'on m'aime – Sammy
- 1994: Hańba i chwała – doktor
- 1994: The Deep Blue Sea – Mr. Miller
- 1995: Wielki tydzień – radca Zamojski
- 1997: Brat naszego Boga – nieznajomy
- 1999: L’atelier – Monsieur Leon
- 2000: Bajland – kandydat na prezydenta Jan Rydel
- 2000: Deuxième vie – ojciec Vincenta
- 2001: Chaos – Pali
- 2001: Garderoba damska – bufetowy Miecio
- 2003: Zmowa milczenia – arcybiskup
- 2004: Vipère au poing Żmija w garści – ks. Wolica
- 2006: Oficerowie (serial tv) – Czesław Pieczur
- 2006: Strajk – Kamiński
- 2007: Nadzieja – Benedykt Weber
- 2008: Teraz albo nigdy! (serial telewizyjny) – Witold Koprowicz
- 2009: Mniejsze zło – pacjent
- 2010: Mistyfikacja – fryzjer
- 2010: Sprawiedliwi (serial telewizyjny) – Jakub Kohhn
- 2010: Mała matura 1947 – major Trzaska
- 2010: Kret – Garbarek
- 2011: Czarny czwartek – Władysław Gomułka
- 2011: Wygrany – Profesor Karloff
- 2011: 1920 Bitwa warszawska – generał Maxime Weygand
- 2012: Cassos – Pan Lotz
- 2014: Dziecko Rosemary (miniserial) – Monsieur Wees
- 2015: Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy – Felicjan Zuppe
- 2015: Carte Blanche – profesor okulista
- 2017: Gdybyś mu zajrzał w serce – Polak[8]
WyróżnieniaEdytuj
OdznaczeniaEdytuj
- 1975: Złoty Krzyż Zasługi
- 2011: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[9]
- 2007: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[10]
- 2008: Order Narodowy Zasługi (Francja; za wkład w rozwój stosunków polsko-francuskich w dziedzinie kultury)
NagrodyEdytuj
- Role teatralne
- 1975: Nagroda Ministra Kultury i Sztuki za wybitne osiągnięcia aktorskie w teatrze i filmie
- 2001: nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza, przyznawana przez redakcję miesięcznika „Teatr” za sezon 2000/2001: role Leona w Pracowni krawieckiej Jean-Claude’a Grumberga w Teatrze Telewizji oraz François Pignona w Kolacji dla głupca Francisa Vebera w Teatrze Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
- Role filmowe
- 1975: nagroda na 2. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku za pierwszoplanową rolę męską Moryca Welta w Ziemi obiecanej
- 1983: nagroda Światowego Festiwalu Filmowego w Montrealu za rolę Robespierre’a w Dantonie
- 1991: nagroda Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za tytułową kreację aktorską w filmie Korczak
- 2015: nagroda na 40. Festiwalu Filmowym w Gdyni za drugoplanową rolę męską w filmie Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy
- 2016: Orzeł za najlepszą drugoplanową rolę męską w filmie Excentrycy, czyli po słonecznej stronie ulicy
InneEdytuj
- 1997: odciśnięcie dłoni na Promenadzie Gwiazd podczas II Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach
- 1998: odsłonięcie gwiazdy Pszoniaka w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi
- 2012: podczas obchodów swoich 70. urodzin z rąk prezydenta Gliwic, Zygmunta Frankiewicza, odebrał honorowe obywatelstwo miasta Gliwice
- 2015: Splendor Splendorów[11][12]
UwagiEdytuj
- ↑ W oryginale (bułg.) tytuł filmu brzmi Произшествие на сляпата улица.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego, onet.pl, 16 maja 2010 [dostęp 2014-04-26] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-05].
- ↑ Barbara Sowa, Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista, Dziennik.pl, 16 marca 2015 [dostęp 2015-03-21].
- ↑ Jan Bończa-Szabłowski, Marzena Podgórska, Wojciech Pszoniak (autor słów): Wszystkich kochać nie potrafię. e-teatr.pl (oryg. w „Rzeczpospolitej”), 2006-01-26. [dostęp 2020-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-05)].
- ↑ Ruszył serwis informacyjny koduj24.pl (pol.). kodmalopolska.pl. [dostęp 2020-07-24].
- ↑ O nas (pol.). koduj24.pl. [dostęp 2020-07-24].
- ↑ Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Marcin Meller. Wywiad z Wojciechem Pszoniakiem. „Playboy”, 2009. Wywiadowcy.pl.
- ↑ Wiatr ze wschodu
- ↑ Si tu voyais son coeur. filmweb.pl. [dostęp 2018-04-06].
- ↑ M.P. z 2011 r. nr 107, poz. 1082
- ↑ Medale „Gloria Artis” dla Kabaretu Pod Egidą, teatry.art.pl, 17 kwietnia 2007 [dostęp 2010-05-10] [zarchiwizowane z adresu 2012-01-14].
- ↑ Znamy laureatów Wielkich Splendorów 2015, Polskie Radio, 7 grudnia 2015 [dostęp 2015-12-10].
- ↑ Teatr Polskiego Radia: Splendory 2015 rozdane, GazetaPrawna.pl, 7 grudnia 2015 [dostęp 2015-12-10].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Wojciech Pszoniak w bazie IMDb (ang.)
- Wojciech Pszoniak w bazie Filmweb
- Wojciech Pszoniak w bazie filmpolski.pl
- Wojciech Pszoniak w bazie e-teatr.pl
- Wojciech Pszoniak na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”