Wojciech Zabłocki
Wojciech Mikołaj Zabłocki (ur. 6 grudnia 1930 w Warszawie, zm. 5 grudnia 2020[1]) – polski architekt, szermierz, olimpijczyk, znawca architektury sportowej, profesor nauk technicznych, pedagog.
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 grudnia 1930 |
| Data śmierci |
5 grudnia 2020 |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: architektura obiektów sportowych, projektowanie architektoniczne | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura |
1999 |
| Odznaczenia | |
  
| |
.jpg)
| ||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | ||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
_01.jpg)
Brał udział w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobył trzy medale w szermierce – dwa srebrne i brązowy. Zdobył dziewięć medali mistrzostw świata, a także pięć tytułów mistrza Polski. W 1953 został indywidualnym mistrzem świata juniorów.
Był wykładowcą w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania w Warszawie, a także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Kariera sportowaEdytuj
Specjalista szabli. Wychowanek węgierskiego szablisty Jánosa Keveya. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentował kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.
Starty olimpijskie:
- Helsinki 1952 – w drużynie zajął dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych
- Melbourne 1956 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 6. miejsce
- Rzym 1960 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 5. miejsce
- Tokio 1964 – w drużynie zdobył medal brązowy, nie startował indywidualnie
Starty w mistrzostwach świata:
- 1953 – 3. miejsce (drużynowo)
- 1954 – 2. miejsce (drużynowo)
- 1955 – 4. miejsce (indywidualnie)
- 1957 – 3. miejsce (drużynowo)
- 1958 – 3. miejsce (drużynowo)
- 1959 – 1. miejsce (drużynowo)
- 1961 – 1. miejsce (drużynowo), 3. miejsce (indywidualnie)
- 1962 – 1. miejsce (drużynowo)
- 1963 – 1. miejsce (drużynowo)
Kariera zawodowa i naukowaEdytuj
Niezależnie od kariery sportowej pracował zawodowo jako architekt. W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 został członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1968 obronił doktorat, a w 1980 habilitował się. W 1999 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. W 2019 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności[2].
Zajmował się przede wszystkim architekturą obiektów sportowych, zaprojektował m.in. salę gier Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, halę sportową w Puławach przy ul. Partyzantów, ośrodek sportowy w Aleppo, Ośrodek Olimpijski w Syrii w Latali Latakii[3], był także wraz z rzeźbiarzem prof. Gustawem Zemłą współtwórcą m.in. Pomnika Powstańców Śląskich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).
W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku. W 1987 brał udział w realizacji serialu dokumentalnego pt. Biała broń, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których brał udział razem ze swoim synem, Michałem.
Odznaczenia i nagrodyEdytuj
Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[4], a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu[5]. 29 maja 2011 za wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze został uhonorowany Orderem Ecce Homo[6].
Pięciokrotnie otrzymał złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, był laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazł się na szóstym miejscu Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 był w tej klasyfikacji dziesiąty, a w 1955 – siódmy.
PublikacjeEdytuj
W 1992 roku, wspólnie z Ryszardem Parulskim zgłosił projekt i opracował szczegółową koncepcję organizacyjno-architektoniczną zorganizowania w Warszawie w 2012 roku XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich.
Autor książek, m.in.:
- Z workiem szermierczym po świecie (1962)
- Podróże z szablą (1965)
- Piórkiem i szablą (1982)
- Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968)
- Cięcia prawdziwą szablą (1989)
- Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001)
- Walczę więc jestem (2006)
- Architektura (2007)
- Szable świata (2011)
Był współautorem książki „Bitwa Warszawska 1920” wraz z Januszem Jarosławskim[7].
Życie prywatneEdytuj
Mąż aktorki Aliny Janowskiej (zm. 2017), ojciec Michała Zabłockiego, poety i reżysera. W 2015 członek honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce[8].
Zmarł 5 grudnia 2020 w przeddzień swoich 90. urodzin[9]. 11 grudnia 2020 został pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Wojskowego na Powązkach (kwatera G-tuje-37) w grobowcu obok zmarłej w 2017 żony Aliny Janowskiej-Zabłockiej[10].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Zmarł Wojciech Zabłocki – polski medalista olimpijski. sport.interia.pl, 5 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-05].
- ↑ Członkowie. „Rocznik Polskiej Akademii Umiejętności”. Rok 2019, s. 25, 2020. Kraków: Polska Akademia Umiejętności. [dostęp 2021-01-01].
- ↑ Żmudzińska-Nowak i inni, Reflektory: interdyscyplinarne spojrzenie na dziedzictwo architektury Górnego Śląska drugiej połowy XX wieku, Katowice: Biblioteka Śląska, 2017, ISBN 978-83-64210-49-5, OCLC 1030545995 [dostęp 2019-09-20].
- ↑ M.P. z 1995 r. nr 15, poz. 175.
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68.
- ↑ Kawaler Orderu Wojciech Zabłocki. ecce-homo.pl. [dostęp 2011-08-17].
- ↑ Bitwa Warszawska 1920, Muzeum Sportu i Turystyki w Warszawie [dostęp 2020-11-23].
- ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
- ↑ Zmarł utytułowany szermierz i architekt Wojciech Zabłocki. onet.pl, 5 grudnia 2020. [dostęp 2020-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-07)].
- ↑ Wybitny szermierz i architekt Wojciech Zabłocki spoczął na Powązkach. polsatsport.pl. [dostęp 2020-12-11].
BibliografiaEdytuj
- Mała encyklopedia sportu, Warszawa 1987 (tom II)
- Zygmunt Głuszek, Polscy olimpijczycy 1924–1984, Warszawa 1988
- Kto jest kim w Polsce. Edycja 3, Warszawa 1993
- Kazimierz Marcinek, Eryk Lipiński, Plebiscyty od Kuchara do Maliny, Warszawa 1988
- Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.). Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 302.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Polski Komitet Olimpijski: Wojciech Zabłocki – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 września 2017)]. (pol.).
- Wojciech Zabłocki – strona w serwisie ArchINFORM (ang. • niem.)
- Wojciech Zabłocki w bazie filmpolski.pl
- Prof. dr hab. inż. Wojciech Zabłocki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2014-12-19].