Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny im. Tadeusza Browicza w Bydgoszczy

Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny im. Tadeusza Browicza – szpital specjalistyczny w Bydgoszczy, położony w centrum miasta przy ul. św. Floriana 12, jeden z dwóch tego typu szpitali w województwie kujawsko-pomorskim. Posiada w swojej strukturze m.in. Klinikę Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika.

Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny
im. Tadeusza Browicza
w Bydgoszczy
Ilustracja
Data założenia

1898

Typ szpitala

specjalistyczny

Państwo

 Polska

Adres

ul. św. Floriana 12,
85-030 Bydgoszcz

Liczba lekarzy

34

Dyrektor

mgr Grażyna Welter

Łóżka szpitalne

116

Oddziały szpitalne

4

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźnyim. Tadeusza Browiczaw Bydgoszczy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźnyim. Tadeusza Browiczaw Bydgoszczy”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźnyim. Tadeusza Browiczaw Bydgoszczy”
Ziemia53°07′19,63″N 18°00′33,70″E/53,122120 18,009360
Strona internetowa
Zabytkowy budynek szpitala z 1910 roku
Nowy budynek szpitala oddany do użytku w 2011 roku
Nocą

Charakterystyka edytuj

Szpital zlokalizowany jest w zabytkowym budynku dawnego szpitala dziecięcego, wzniesionym w 1910 roku oraz w nowej rozbudowanej części w 2011 roku. Dysponuje 116 łóżkami z możliwością izolowania pacjentów o wysokiej zakaźności[1]. Rocznie hospitalizuje się tu około 6 tys. osób, a z usług szpitalnych poradni korzysta 30 tys. osób[2]. Szpital specjalizuje się w leczeniu chorób zakaźnych wymagających leczenia stacjonarnego, m.in. wirusowych zapaleń wątroby, neuroinfekcji, zakażeń HIV i AIDS oraz monitorowania zakażeń polio. W ciągu roku wykonywanych jest około 900 diagnostycznych biopsji wątroby u dzieci i dorosłych[1]. W 1989 roku przyjęto tu pierwszych pacjentów zakażonych HIV[1]. W strukturze szpitala znajduje się Wojewódzka Przychodnia Chorób Zakaźnych do której kieruje się pacjentów leczonych szpitalnie, jak i z zewnątrz oraz Wojewódzka Przychodnia Dermatologiczna mieszcząca się przy ul. Kurpińskiego 5 w Bydgoszczy.

Na bazie trzech oddziałów szpitala funkcjonuje Katedra i Klinika Chorób Zakaźnych i Hepatologii Collegium Medicum Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy[2]. Organem tworzącym dla szpitala jest samorząd województwa kujawsko-pomorskiego.

Historia edytuj

Szpital dziecięcy edytuj

Od 1870 roku właścicielem nieruchomości przy ulicy św. Floriana było probostwo bydgoskie. Ks. Józef Turkowski sprowadził tu w 1880 roku siostry miłosierdzia św. Wincentego à Paulo z Chełmna (szarytki) w celu pomocy dzieciom i młodzieży polskiej[3]. Siostry początkowo założyły ochronkę dla małych dzieci oraz szwalnie dla starszych dziewcząt. 4 maja 1898 r. przy udziale proboszcza bydgoskiego ks. Józefa Choraszewskiego, władz miejskich, lekarzy i darczyńców otwarto 12-łóżkowy szpital dla dzieci[4]. Początkowo był to budynek parterowy, w podwórzu mający kilka sal, w których mieściły się łóżka chorych[3]. Pierwszym lekarzem naczelnym został dr Stanisław Warmiński, stryj dr Emila Warmińskiego - lekarza zasłużonego dla polskiego ruchu narodowego w Bydgoszczy, patrona Szpitala Miejskiego. Personel, a wśród nich lekarze polscy i niemieccy oraz polskie szarytki, pracowali społecznie, bez pobierania wynagrodzenia. W 1901 r. dzięki pomocy hrabiny Potulickiej, w oddzielnym budynku zorganizowano oddział dla dzieci zakaźnie chorych[4]. W latach 1905-1906 w placówce przebywało jednocześnie ok. 200 dzieci[4]. Siostry szarytki zajmowały się nie tylko opieką nad chorymi dziećmi, ale także organizowały kolonie letnie korzystając z pomocy polskich właścicieli ziemskich[3]. W roku 1908 nieruchomości przy ul. św. Floriana nabyła hrabina Aniela Potulicka, a rok później zapisała je na własność zgromadzenia sióstr szarytek - Zakład św. Floriana[3]. Wówczas szpital dysponował 36 łóżkami i utrzymywał się wyłącznie z datków Polaków i ziemian m.in. hrabiny Potulickiej z Potulic i Bnińskiej z Samostrzela. W 1906 r. dr Stanisław Warmiński w testamencie przekazał na rzecz szpitala wszystkie swoje oszczędności. Dzięki temu w latach 1907-1910 zbudowano nowy neogotycki budynek szpitalny według projektu budowniczego W. Plucińskiego z Chełmna[4]. Otwarty 6 maja 1910 r. budynek spełniał całkowicie wymogi ówczesnego szpitalnictwa[4].

W 1914 r. w części budynku uruchomiono lazaret dla rannych żołnierzy niemieckich[4]. Po 1920 roku w szpitalu leczono zarówno dzieci, jak i dorosłych. Istniały oddziały: dziecięcy (dr Franciszek Nowicki), oczny (dr Kazimierz Szymanowski), uszno-gardlany i zakaźny (dr Jan Kantak), chirurgiczno-ginekologiczny (dr Jan Montowski). Chorobami płuc zajmował się dr Władysław Baranowski. W 1929 r. szpital unowocześniono i zwiększono liczbę łóżek ze 116 do 140[4]. W okresie okupacji szpital służył leczeniu żołnierzy Wehrmachtu. 24 lutego 1940 r. zwolniono siostry szarytki, których miejsce zajęły Niemki[4].

W 1945 r. szpital użytkowało wojsko. Wiosną 1946 r. umieszczono w nim szpital Garnizonowy, który zlikwidowano w 1948 r., przenosząc go do Torunia[4].

Szpital zakaźny edytuj

Funkcję szpitala zakaźnego w Bydgoszczy spełniał od 1889 r. Oddział Epidemiczny, a w okresie międzywojennym Szpital Chorób Zakaźnych przy ul. Żwirki i Wigury 11[4]. Oddział zakaźny istniał również przy Szpitalu Diakonisek[4]. 29 stycznia 1949 r. na bazie dotychczasowego wielospecjalistycznego Szpitala św. Floriana powołano Miejski Szpital Zakaźny, przenosząc oddział ze szpitala przy ul. Seminaryjnej. W tym czasie posiadał 155 łóżek w 3 oddziałach i zajmował się zarówno leczeniem dorosłych, jak i dzieci. Istniał również specjalny oddział wirusowego zapalenia wątroby[5]. W 1953 szpital uzyskał obecną nazwę[6]. Wpływ na rozwój placówki miało powołanie w 1985 r. na terenie szpitala Katedry i Kliniki Chorób Zakaźnych Akademii Medycznej w Bydgoszczy pod kierownictwem dr. hab. med. Waldemara Haloty i jego zastępcy dr hab. med. Małgorzaty Pawłowskiej[5].

W odpowiedzi na zachorowania AIDS klinika rozwinęła specjalistyczne badania w tym kierunku i stała się ośrodkiem referencyjnym zakażeń HIV. W 2011 r. dzięki środkom otrzymanym z budżetu województwa (ok. 18 mln zł), otwarto – obok starego, nowoczesny, czterokondygnacyjny gmach łóżkowy dla chorych wraz z izbą przyjęć. W starym budynku, który poddano modernizacji (wymiana pokrycia dachowego i części instalacji, remont elewacji) pozostawiono m.in. administrację i niektóre laboratoria[5][7]. W 2022 wyłoniono wykonawcę nadbudowy historycznego budynku B o jedno piętro (koszt: 18,1 mln zł). Nowa kondygnacja nawiązywać ma charakterem architektonicznym, detalem, podziałem stolarki oraz kolorystyką do części istniejącej[8].

Nazwy edytuj

  • 1898-1920 – Szpital św. Floriana dla bezpłatnego leczenia biednych chorych dzieci Bydgoszczy i Okolicy
  • 1920-1939 – Szpital Św. Floriana Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo
  • 1940-1945 – Szpital św. Floriana
  • 1946-1948 – Szpital Garnizonowy
  • 1949-1953 – Miejski Szpital Zakaźny
  • od 1953 – Wojewódzki Szpital Obserwacyjno-Zakaźny im. Tadeusza Browicza w Bydgoszczy

Struktura organizacyjna edytuj

Kliniki edytuj

Oddziały edytuj

  • Oddział Obserwacyjno-Zakaźny,
  • Oddział Internistyczno-Zakaźny i Niedoborów Odpornościowych,
  • Oddział Chorób Wątroby,
  • Oddział Pediatrii, Chorób Infekcyjnych i Hepatologii[2]

Pracownie edytuj

  • Diagnostyki Obrazowej,
  • Endoskopii,
  • Dział Diagnostyki Laboratoryjnej[2]

Przychodnie edytuj

  • Wojewódzka Przychodnia Chorób Zakaźnych
  • Wojewódzka Przychodnia Dermatologiczna

Patron edytuj

Patronem szpitala od stycznia 1953 roku jest prof. Tadeusz Browicz (1847-1928) - lekarz anatomo-patolog, rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności. Opracował m.in. prace naukowe na temat pałeczek duru brzusznego, zmian szpiku kostnego w przewlekłej zimnicy, odkryć gwiaździstych komórek żernych wyściółki naczyń zatokowych zrazików wątrobowych (tzw. komórki Browicza-Kupffera).

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Oceniamy szpitale w regionie. Artykuł Gazety Pomorskiej z 1 marca 2014 roku
  2. a b c d Oddziały i pracownie WSOZ. [dostęp 2012-05-05].
  3. a b c d Gordon Wincenty. Zakład św. Floriana i siostry wincentynki. [w:] Kalendarz Bydgoski 1985
  4. a b c d e f g h i j k Boguszyński Mieczysław: Od warsztatu balwierskiego do szpitala klinicznego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2008. ISBN 978-83-926423-0-5
  5. a b c Encyklopedia Bydgoszczy, t. 5. Medycyna. praca zbiorowa pod red. Włodzimierza Jastrzębskiego. Towarzystwo Miłośników Miasta Bydgoszczy. Bydgoszcz 2011. ISBN 978-83-926423-3-6, s. 134-135
  6. Bydgoski szpital zakaźny od 70 lat przy ul. św. Floriana
  7. 15 mln zł na inwestycję w szpitalu zakaźnym. Więcej przestrzeni dla pacjentów
  8. Szpital w Bydgoszczy się rozbuduje. Za rok będzie o piętro wyższy
Widok szpitala od rzeki Brdy