Wrocławskie Nowe Miasto
Nowe Miasto – miasto lokowane w bezpośrednim sąsiedztwie Wrocławia (dzisiejszego Starego Miasta) i wcielone do niego administracyjnie w 1327. Od 1263[1][2] obowiązywało prawo magdeburskie.
 nr rej. 196 z 15.02.1962 r. i 212 z 12.05.1967 r.
| |
 Muzeum Narodowe, pl. Powstańców Warszawy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
| 51°06′38,4272″N 17°02′34,9695″E/51,110674 17,043047 | |
.jpg)
Nowe Miasto leżało na wschód od murów miejskich, naprzeciw Ostrowa Tumskiego. Z Wrocławiem łączyło się poprzez Bramę Nową. Główną ulicą Nowego Miasta była ul. Szeroka (niem. Breite Gasse), dzisiejsza ul. Jana Ewangelisty Purkyniego. Miasto posiadało prawdopodobnie własny ratusz, mieszczący się po zachodniej stronie dzisiejszego pl. Polskiego. Nowomiejską parafią był kościół Ducha Świętego, połączony ze szpitalem i klasztorem kanoników regularnych – augustianów. Na początku XV w. został założony kościół św. Klemensa (zamknięty w 1773) i nowy cmentarz parafialny. W latach 1453–1517 zbudowano na południowym skraju Nowego Miasta klasztor bernardynów.
Większość zabudowy Nowego Miasta uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej i została zastąpiona czterema punktowcami, szkołą podstawową, parkingami, parkiem oraz rotundą Panoramy Racławickiej. Część terenu pozostaje niezagospodarowana. Zachowany kwartał zabudowy zajmuje obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta oraz hotel, zaś w zespole pobernardyńskim ulokowane jest Muzeum Architektury.
Galeria edytuj
.jpg)
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Stanisław Rosik. Wrocławskie Nowe Miasto: przegrany konkurent, zbuntowany satelita czy... intratna posada dla Gerharda z Głogowa. „Civitas et villa. Miasto i wieś w średniowiecznej Europie Środkowej”, 2002. Ośrodek Badań nad Kulturą Późnego Antyku i Wczesnego Średniowiecza, Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk. (pol.).
- ↑ Piekalski 2005 ↓, s. 41–42.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Piekalski. Wrocław – miasto Henryka IV. „Wratislavia Antiqua – Studia z dziejów Wrocławia”. 8, s. 39–48, 2005. Uniwersytet Wrocławski. (pol.).