Wronów (powiat lubelski)
Wronów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubelskim, w gminie Bełżyce.
| Artykuł |
51°9′56″N 22°8′46″E |
|---|---|
| - błąd |
39 m |
| WD |
51°9'N, 22°12'E |
| - błąd |
19874 m |
| Odległość |
316 m |
| wieś | |
 Park dworski z końca XVIII w. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Strefa numeracyjna |
81 |
| Tablice rejestracyjne |
LUB |
| SIMC |
0378780 |
Położenie na mapie gminy Bełżyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu lubelskiego  | |
 51°09′56″N 22°08′46″E/51,165556 22,146111
| |
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[1]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa lubelskiego.
We Wronowie urodzili się: Stanisław Egbert Koźmian, Jan Koźmian i Zofia Kowerska.
HistoriaEdytuj
Około VI–V tysiąclecia p.n.e. na terenie dzisiejszego Wronowa pojawiły się grupy ludności mezolitycznej, składające się z myśliwych, rybaków i zbieraczy eksploatujących środowisko lasów zwartych. Odnaleziono tu również zabytki pochodzące z przełomu późnego neolitu i początków epoki brązu (koniec III i początek II tysiąclecia p.n.e.), pozostawione przez ludność kultury ceramiki sznurowej i kultury mierzanowickiej. Stwierdzono również ślady osadnictwa w postaci ułamków naczyń ludności kultury trzcinieckiej z II okresu epoki brązu (I połowa II tysiąclecia p.n.e.), a także ułamki ceramiki kultury łużyckiej (1300 – 600 p.n.e.) i fragmenty naczyń ludności kultury przeworskiej (z okresu pomiędzy I a V w.)[2].
Wieś notowana w początkach wieku XV w powiecie lubelskim parafii początkowo Kłodnica, a następnie od 1541 Chodel. W roku 1409 zapisana jako „Wronow”.
Wieś w części stanowiła własność plebana z Kłodnicy co potwierdza Jan Długosz (Liber beneficiorum t.II s.546), w części własność szlachecką mocno rozdrobnioną. W księgach ziemskich pojawiają się w okresie XV wieku nazwiska Tarłów, Pileckich z Krężnicy, Wronowskich. W roku 1496 dziedzicami byli między innymi Bernard, Jan i Mikołaj Wronowscy.
Stosunki własnościowe w początkach XVI wieku przedstawia w pełni rejestr poborowy z lat 1531–1533. Pobór płacili wówczas: z części Kanimira we Wronowie i Kłodnicy z 1 łana kmiecego, oraz szlachta bez kmieci znana z nazwiska w liczbie 14 osób[3].
17 kwietnia 1831 r. rozegrała się tu bitwa powstania listopadowego, przegrana przez wojska polskie.
Za Królestwa Polskiego istniała gmina Wronów.
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ Studia z dziejów Bełżyc s.25-27 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
- ↑ Wronów, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu [online], Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Wronów (4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 53.