Wyżeł hiszpański z Burgos
Wyżeł hiszpański z Burgos – rasa psa należąca do grupy wyżłów (VII grupa FCI). Podlega próbom pracy[1].
| |
| Inne nazwy |
Spanish Pointer, |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
59-67 cm |
| Masa |
25-30 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa VII, Sekcja 1, |
| Wzorce rasy | |
Rys historyczny edytuj
Pochodzenie rasy nie jest pewne, ale na niewątpliwie to stara rasa, prawdopodobnie spokrewniona ze starożytnym gończym na kuropatwy.
Użytkowanie edytuj
Użytkowanie: pies myśliwski do wystawiania zwierzyny drobnej i ptactwa łownego. Perdiguero de Burgos jest najbardziej ceniony przez myśliwych, którzy potrzebują psa mocnego, wytrzymałego w każdym terenie i przy każdym rodzaju polowania, posłusznego i silnego oraz obdarzonego doskonałym węchem. Jego sposób pracy jest efektem jego opanowania i pewności w szukaniu, a także doskonałego wystawiania i bezbłędnego aportu. Chociaż jest zazwyczaj używany do polowań na drobną zwierzynę, nie gardzi się nim przy polowaniach na grubą zwierzynę, w którym to zadaniu odznacza się wielką odwagą.
Wygląd ogólny edytuj
Pies myśliwski o sporych rozmiarach, dobrych proporcjach, zrównoważony. Z dobrze wykształconą głową, zwartym tułowiem i mocnymi kończynami. Uszy zwisające, sierść krótka. Długość ciała maksymalnie zbliżona do wysokości w kłębie. Tak w statyce, jak i w ruchu pożądana jest proporcjonalność i funkcjonalna harmonia.
Zachowanie - temperament edytuj
Silny, zrównoważony, spokojny i stateczny; w efekcie doskonały pies wystawiający, szczególnie przeznaczony do polowania na drobną zwierzynę i ptactwo. Jest to rasa obdarzona wspaniałym charakterem, posłuszna i inteligentna, o łagodnym i dostojnym wyglądzie.
Głowa edytuj
Duża i mocna, o dobrze rozwiniętej czaszce; mocna mózgoczaszka i kufa, uszy zwisające, skręcające się w korkociąg. Czaszka widziana z góry ma być umiarkowanie prostokątna ze stopniowym zwężaniem w kierunku trufli nosa, ale bez sprawiania wrażenia spiczastości kufy. Stosunek długości mózgoczaszki do kufy 6 : 5. Linie czaszkowa i twarzowa rozbieżne.
Szyja edytuj
Mocna i silna; szeroka przy głowie, lekko rozszerzająca się w kierunku tułowia. Górna linia lekko łukowata. Linia dolna z dobrze zaznaczonym podgardlem, zaczynającym się przy kącikach warg, ale niezbyt obfitym.
Tułów edytuj
Kwadratowy, mocny i krzepki, o potężnej klatce piersiowej i żebrach, sprawiający wrażenie siły i żywotności.
Ogon edytuj
Gruby u nasady i osadzony na średniej wysokości. Kopiowany w odległości pomiędzy 1/3, a 1/2 swojej długości (w PL kopiowanie od 2012 jest zabronione)
Kończyny edytuj
Kończyny przednie: idealnie pionowe, proste i równoległe o mocnym kośćcu, o krótkim śródręczu i dobrze rozwiniętych palcach.
Kończyny tylne: silne i umięśnione o mocnym kośćcu, równoległe, o właściwym kątowaniu, pięta dobrze zaznaczona i kątowana, sprawiające wrażenie siły i solidności.
Chody edytuj
Chodem typowym dla tej rasy jest ekonomiczny kłus, płynny i silny bez tendencji do kołysania na boki i inochodu.
Okrywa włosowa edytuj
Skóra: elastyczna, ale nie luźna, gruba, obfita, w kolorze różowawym, bez plam. Wszystkie błony śluzowe powinny być brązowe, nigdy czarne. Włos: gęsty, średniej grubości, gładki i równomiernie pokrywający całe ciało w dół, aż do przestrzeni między palcami. Delikatniejszy na głowie, uszach i kończynach.
Umaszczenie: kolorem podstawowym w umaszczeniu jest biały i wątrobiany. Kolory te mieszają się nieregularnie, dając maść w typie marmurkowym, dereszowatą, dropiatą oraz inne kombinacje, w zależności od koloru dominującego, wątrobianego lub białego oraz wielkości plam. Charakterystyczną, choć nie wymaganą, cechą umaszczenia jest wyraźna biała plama na czole oraz uszy w jednolitym kolorze wątrobianym. Włosy barwy wątrobianej mogą tworzyć plamy tego koloru odcinające się i rozmieszczone nieregularnie na okrywie zwierzęcia. To samo dotyczy włosów o barwie białej, które mogą tworzyć plamy tego koloru, jednakże niezbyt rozległe. Nie dopuszcza się nigdy barwy czarnej ani podpalania nad oczami i na kończynach.
Wzrost edytuj
Wysokość w kłębie:
psy: 62 - 67 cm
suki: 59 - 64 cm
Obserwuje się w tej rasie znaczny stopień dymorfizmu płciowego, gdzie psy są bardziej homogeniczne, a suki są niższego wzrostu i ogólnie mniej masywne.
Szczegółowe informacje edytuj
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- David Alderton „Psy”, Wiedza i Życie Warszawa 2006
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.