Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej
Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego (WSOWOPL) – uczelnia wojskowa Sił Zbrojnych PRL i III RP.
 Odznaka absolwencka | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1967 |
| Rozformowanie |
1994 |
| Patron | |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Oficerska Szkoła Wojsk Obrony Przeciwlotniczej |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Jan Szamotulski |
| Ostatni | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Formowanie edytuj
Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej została utworzona we wrześniu 1967 roku w miejsce Oficerskiej Szkoły Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego. Szkoła wywodziła się z utworzonej w sierpniu 1948 roku Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie[2], która powstała na bazie 5 baterii artylerii przeciwlotniczej wydzielonej z Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu[3]. We wrześniu 1963 r. szkołę przemianowano na Oficerską Szkołę Wojsk Obrony Przeciwlotniczej.
W 1967 roku szkoła została przekształcona w Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Obrony Przeciwlotniczej.
W 1970 roku w szkole podjęto kształcenie oficerów politycznych, którzy kończyli studia licencjackie w zakresie nauk społeczno-politycznych. W 1973 r. utworzono w niej Szkołę Oficerów Rezerwy (SOR), w której prowadzono szkolenie podchorążych rezerwy – absolwentów wyższych uczelni cywilnych. W 1983 roku SOR przemianowano na Szkołę Podchorążych Rezerwy (SPR).
W 1992 roku szkoła otrzymała imię Romualda Traugutta. W 1994 roku szkoła została rozwiązana, w jej miejsce powstało Centrum Szkolenia Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. Romualda Traugutta, w którym szkolono kadrę podoficerską. Kształcenie oficerów wojsk obrony przeciwlotniczej przejęła Wojskowa Akademia Techniczna im. Jarosława Dąbrowskiego w Warszawie.
Proces kształcenia edytuj
Podstawowym zadaniem uczelni było przygotowywanie oficerów - dowódców pododdziałów wojsk obrony przeciwlotniczej na poziomie studiów inżynierskich. Podchorążowie kończyli kurs samochodowy i uzyskiwali prawo jazdy kategorii B[4]. Czas trwania nauki wynosił 4 lata. Absolwenci otrzymywali tytuł zawodowy inżyniera w jednej z czterech specjalności:
- dowódcy pododdziałów taktycznych środków OPL,
- dowódcy wyrzutni przeciwlotniczych KUB,
- dowódcy wyrzutni przeciwlotniczych OSA
- dowódcy pododdziałów wojsk OPK.
Komendanci edytuj
- OSAPlot
- płk Stanisław Paszkiewicz (1948–1950)
- płk Michał Pietuszkow (1950–1951)
- płk Mikołaj Telegin (1951–1954)
- ppłk Edmund Soja (1954–1957)
- ppłk Jan Ziółkowski (1957–1958)
- płk Edmund Soja (1958–1963)
- WSOWOPlot
- płk Jan Szamotulski (1963–1968)
- płk Stanisław Rozwadowski (1968–1971)
- płk Stanisław Śliwa (1971–1973)
- gen. bryg. Witold Niedek (1973–1991)
- płk Stanisław Czepielik (1991–1996)
Przypisy edytuj
- ↑ Leszkowicz 2022 ↓, s. 752.
- ↑ [red.] Antoni Karnowski: Pomorski Okręg Wojskowy. s. 21.
- ↑ Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. s. 579.
- ↑ Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. s. 167.
Bibliografia edytuj
- Głośny Józef, Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego, Wyd. MON, Warszawa 1983
- Bolesław Jagielski: Droga do gwiazdek. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07386-4.
- Antoni Karnowski [red.]: Pomorski Okręg Wojskowy 1945-1987. Zarys dziejów. Bydgoszcz: Redakcja Wydawnictw Pozaprasowych "Pomorze", 1989. ISBN 83-7003-475-6.
- Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.
- Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 3. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 579.