Wybory parlamentarne we Francji w 2017 roku

Wybory parlamentarne we Francji w 2017 roku – wybory do Zgromadzenia Narodowego, w których pierwsza tura odbyła się 11 czerwca 2017, a druga 18 czerwca 2017. Wybranych zostało 577 parlamentarzystów na XV kadencję Zgromadzenia Piątej Republiki (od 1958). Wybory odbyły się miesiąc po wyborach prezydenckich, w których zwyciężył kandydat klubu En Marche Emmanuel Macron, pokonując w drugiej turze kandydatkę Frontu Narodowego Marine Le Pen. Były to pierwsze wybory, gdzie w drugiej turze nie znalazł się przedstawiciel socjalistów ani gaullistów.

Wybory parlamentarne we Francji w 2017 roku
Państwo

 Francja

Rodzaj

wybory parlamentarne

Data przeprowadzenia

11 czerwca 2017 (I tura)
18 czerwca 2017 (II tura)

Ordynacja wyborcza

większościowa

Głosowanie
poprzednie:
2012
następne:
2022
Strona internetowa
Francja
Godło Francji
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Francji

Kampania wyborcza edytuj

Walka Robotnicza edytuj

Walka Robotnicza zapowiedziała wystawienie kandydatów w 553 okręgach wyborczych, z czego 539 w metropolitarnej Francji, 6 w Réunion, 4 na Martynice oraz 4 w Gwadelupie[1].

Francja Niepokorna edytuj

Francja Niepokorna – polityczny ruch założony przez Jean-Luca Mélenchona (kandydata, który uzyskał ponad 19% poparcia w wyborach prezydenckich) wystawił kandydatów we wszystkich 577 okręgach wyborczych[2].

Francuska Partia Komunistyczna (PCF) edytuj

Mimo że Francuska Partia Komunistyczna formalnie poparła kandydaturę Mélenchona w wyborach prezydenckich[3], wystawiła kandydatów w wyborach parlamentarnych. Po porażce Mélenchona w pierwszej turze wyborów prezydenckich, Pierre Laurent wezwał Francję Niepokorną do sojuszu[4], jednakże rozmowy o wspólnym starcie nie przyniosły skutku i 9 maja Francja Niepokorna ogłosiła, że wystartuje w wyborach bez sojuszu z PCF[5].

Europa Ekologia – Zieloni (EELV) edytuj

W zamian za poparcie kandydata PS Benoît Hamona w wyborach prezydenckich, Partia Socjalistyczna zagwarantowała EELV 42 miejsca w wyborach parlamentarnych. EELV zobowiązała się nie wystawiać kandydatów w 53 okręgach wyborczych.

Partia Socjalistyczna (PS) edytuj

Partia wystawiła własnych kandydatów w 400 okręgach, reszta okręgów zostanie przydzielona EELV, Lewicowej Partii Radykalnej (PRG) oraz innym koalicjantom[6].

La République En Marche! i MoDem edytuj

En Marche! – ruch założony przez prezydenta Francji Emmanuela Macrona, planowała wystawić kandydatów we wszystkich 577 okręgach wyborczych, gdzie prawie połowa kandydatów ma pochodzić z organizacji społecznych, drugą połowę mają reprezentować politycy – w tym kobiety mają stanowić połowę. François Bayrou, Ruchu Demokratycznego w wyborach prezydenckich poparł kandydaturę założyciela En Marche!, w zamian przyznanie jego partii 90 miejsc w wyborach. Po zwycięstwie w wyborach prezydenckich Macron zrezygnował z posady szefa En Marche!, a jego rolę jako tymczasowego lidera przejęła Catherine Barbaroux. Ruch wystartował w wyborach pod nazwą „La République En Marche!”, lista z nazwiskami wszystkich kandydatów pojawiła się 11 maja[7].

Republikanie edytuj

2 maja poinformowano, iż szefem kampanii wyborczej Republikanów będzie François Baroin[8]

7 marca biuro wykonawcze Unii Demokratów i Niezależnych poinformowało, iż wystartuje w wyborach w sojuszu z Republikanami, rezerwując 96 okręgów wyborczych (w tym 28, gdzie obecnymi przedstawicielami są przedstawiciele UDI). W 42 okręgach zapowiedziano prawybory między kandydatami UDI oraz Republikanów[9].

Powstań Francjo edytuj

Powstań Francjo (partia kandydata w wyborach prezydenckich Nicolasa Dupont-Aignana, zamierza wystawić kandydatów we wszystkich 577 okręgach wyborczych[10].

Front Narodowy (FN) edytuj

W grudniu 2016 Front Narodowy skończył początkowe przygotowania do wyborów parlamentarnych. Średni wiek kandydatów to 47 lat, prawie 80% z nich miało już mandat lokalny (np. w radzie miasta). W 2012 tylko 10% miało takie mandaty.


Wyniki wyborów edytuj

Partie i koalicje I tura II tura Mandaty
Głosy % Głosy % I II Σ %
La République En Marche! REM 6 391 269 28,21 7 826 245 43,06 2 306 308 53,38
Ruch Demokratyczny MoDem 932 227 4,12 1 100 656 6,06 0 42 42 7,28
Większość prezydencka 7 323 496 32,33 8 926 901 49,12 2 348 350 60,66
Republikanie LR 3 573 427 15,77 4 040 203 22,23 0 112 112 19,41
Unia Demokratów i Niezależnych UDI 687 225 3,03 551 784 3,04 1 17 18 3,12
Divers droite[c] DVD 625 345 2,76 306 074 1,68 0 6 6 1,04
Prawica parlamentarna 4 885 997 21,56 4 898 061 26,95 1 135 136 23,57
Partia Socjalistyczna PS 1 685 667 7,44 1 032 842 5,68 0 30 30 5,20
Divers gauche[d] DVG 362 281 1,60 263 488 1,45 1 11 12 2,08
Lewicowa Partia Radykalna PRG 106 311 0,47 64 860 0,36 0 3 3 0,52
Lewica parlamentarna 2 154 269 9,51 1 361 190 7,49 1 44 45 7,80
Francja Niepokorna FI 2 497 622 11,03 883 573 4,86 0 17 17 2,95
Francuska Partia Komunistyczna PCF 615 487 2,72 217 833 1,20 0 10 10 1,73
Front Narodowy FN 2 990 454 13,20 1 590 869 8,75 0 8 8 1,39
Partie regionalne REG 204 049 0,90 137 490 0,76 0 5 5 0,87
Partie ekologiczne ECO 973 527 4,30 23 197 0,13 0 1 1 0,17
Powstań Francjo DLF 265 420 1,17 17 344 0,10 0 1 1 0,17
Skrajna prawica EXD 68 320 0,30 19 034 0,10 0 1 1 0,17
Skrajna lewica EXG 175 214 0,77 0 0 0,00
Pozostali DIV 500 309 2,21 100 574 0,55 0 3 3 0,52
Ogółem 22 654 164 100,00 18 176 066 100,00 4 573 577 100,00
Głosy puste 357 098 1,54 1 409 784 6,99
Głosy nieważne 156 326 0,67 578 765 2,87
Frekwencja 23 167 508 48,70 20 164 615 42,64
Uprawnieni do głosowania 47 570 988 47 293 103
Źródło: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych

Zobacz też edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Uwagi edytuj

  1. Suma głosów oddanych na kandydatów partii ekologicznych i regionalnych, klasyfikowanych jako przedstawiciele divers droite, divers gauche, skrajnej prawicy i skrajnej lewicy oraz pozostałych kandydatów niezależnych.
  2. Suma głosów oddanych na kandydatów partii ekologicznych i regionalnych, klasyfikowanych jako przedstawiciele divers droite, divers gauche, skrajnej prawicy oraz pozostałych kandydatów niezależnych.
  3. Identyfikowani z prawicą kandydaci niezależni, kandydaci małych partii oraz ugrupowań regionalnych, a także „dysydenci” z Republikanów oraz Unii Demokratów i niezależnych startujący bez poparcia swoich ugrupowań.
  4. Identyfikowani z lewicą kandydaci niezależni, kandydaci małych partii oraz lewicowych ugrupowań regionalnych, a także „dysydenci” z Partii Socjalistycznej i Lewicowej Partii Radykalnej startujący bez poparcia swoich ugrupowań.

Przypisy edytuj

  1. Élections législatives : Lutte ouvrière, pour faire entendre le camp des travailleurs, Lutte Ouvrière : Le Journal [dostęp 2017-05-10].
  2. Les pro et anti-Mélenchon s'affrontent au sein du Parti communiste, LCP Assemblée nationale [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  3. Les militants communistes votent à 53,6% en faveur d'un soutien à Jean-Luc Mélenchon pour l'élection présidentielle, „Franceinfo”, 26 listopada 2016 [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  4. Législatives. Laurent (PCF) appelle la France insoumise à des alliances, „Ouest-France.fr” [dostęp 2017-05-10] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-25] (fr.).
  5. Législatives : pas d'accord entre la France insoumise et le PCF, „Libération.fr” [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  6. r, En direct – Législatives : les Mélenchonistes n'auront pas d'accord avec le PCF, „Le Figaro” [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  7. Législatives: les candidats de "La République en marche" investis d'ici à jeudi, „LExpress.fr”, 8 maja 2017 [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  8. Législatives : François Baroin conduira la campagne de la droite, „Franceinfo”, 2 maja 2017 [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  9. L'UDI obtient 96 circonscriptions pour les législatives, „RTL.fr” [dostęp 2017-05-10] (fr.).
  10. Madeleine Meteyer, Pari (presque) réussi pour Nicolas Dupont-Aignan, „Le Figaro”, 24 kwietnia 2017, ISSN 0182-5852 [dostęp 2017-05-10] (fr.).