Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1908 roku
Wybory prezydenckie w USA w 1908 roku – trzydzieste pierwsze wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Williama Tafta, a wiceprezydentem został James Sherman.
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Rodzaj |
wybory prezydenckie | ||
| Data przeprowadzenia |
3 listopada 1908 (głosowanie powszechne) | ||
| Podstawa prawna | |||
| Głosowanie | |||
| |||
| |||
| |||
| |||
Kampania wyborczaEdytuj
Po zwycięskich wyborach w 1904 roku, Theodore Roosevelt zapowiedział, że nie będzie ubiegał się o trzecią kadencję[1]. Pomimo swojego dużego poparcia społecznego i wśród bossów partyjnych, postanowił zapewnić nominację prezydencką swojemu sekretarzowi wojny Williamowi Taftowi[1]. Na konwencji Partii Republikańskiej, odbywającej się w dniach 16–19 czerwca 1908 w Chicago, Taft uzyskał nominację w pierwszym głosowaniu[2]. Kandydatem na wiceprezydenta został James Sherman[2]. Partia Demokratyczna po raz trzeci w historii postanowiła obrać swoim kandydatem Williama Bryana[3]. Eugene Debs ponownie został kandydatem Socjalistycznej Partii Ameryki[2]. Nominację Partii Prohibicji uzyskał Eugene Chafin[4]. Główną tematem kampanii był fakt, który kandydat lepiej wykorzysta spuściznę po Roosevelcie[3]. Fakt, że Taft był protegowanym ustępującego prezydenta, znacznie ułatwił mu zwycięstwo w wyborach[1].
KandydaciEdytuj
Partia DemokratycznaEdytuj
William Bryan 
John Kern
Partia ProhibicjiEdytuj
Eugene Chafin
Partia RepublikańskaEdytuj
William Taft 
James Sherman
Socjalistyczna Partia AmerykiEdytuj
Eugene Debs
Wyniki głosowaniaEdytuj
Głosowanie powszechne odbyło się 3 listopada 1908[4]. Taft uzyskał 51,6% poparcia, wobec 43% dla Bryana, 2,8% dla Eugene’a Debsa i 1,7% dla Eugene’a Chafina[4]. Ponadto, niespełna 130 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. Frekwencja wyniosła 65,4%[5]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Taft uzyskał 321 głosów, przy wymaganej większości 242 głosów[6]. Na Bryana zagłosowało 162 elektorów[6]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył James Sherman, uzyskując 321 głosów, wobec 162 dla Johna Kerna[6].
William Taft został zaprzysiężony 4 marca 1909 roku[2].
| Kandydat na prezydenta | Partia | Głosowanie powszechne | Kolegium Elektorów | |
|---|---|---|---|---|
| Głosy | Procent | |||
| William Taft | Partia Republikańska | 7 676 258 | 51,6% | 483 |
| William Bryan | Partia Demokratyczna | 6 406 801 | 43% | 162 |
| Eugene Debs | Socjalistyczna Partia Ameryki | 420 380 | 2,8% | 0 |
| Eugene Chafin | Partia Prohibicji | 252 821 | 1,7% | 0 |
| Łącznie | 483 | |||
| Kandydat na wiceprezydenta | Partia | Kolegium Elektorów |
|---|---|---|
| James Sherman | Partia Republikańska | 321 |
| John Kern | Partia Demokratyczna | 162 |
| Łącznie | 483 | |
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c M. Jones: Historia USA. s. 433.
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. s. 549.
- ↑ a b A. Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. s. 263.
- ↑ a b c d US President – National Vote. Our Campaign. [dostęp 2017-10-13]. (ang.).
- ↑ Election of 1908. CountingTheVotes. [dostęp 2017-10-13]. (ang.).
- ↑ a b c Electoral College Box – 1908. NARA. [dostęp 2017-10-13]. (ang.).
BibliografiaEdytuj
- Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
- Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
- Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).