Wydrzyn (powiat wieluński)

wieś w województwie łódzkim, powiecie wieluńskim

Wydrzynwieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie wieluńskim, w gminie Czarnożyły.

Wydrzyn
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Powiat

wieluński

Gmina

Czarnożyły

Strefa numeracyjna

43

Kod pocztowy

98-310[2]

Tablice rejestracyjne

EWI

SIMC

0701777

Położenie na mapie gminy Czarnożyły
Mapa konturowa gminy Czarnożyły, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Wydrzyn”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Wydrzyn”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Wydrzyn”
Położenie na mapie powiatu wieluńskiego
Mapa konturowa powiatu wieluńskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Wydrzyn”
Ziemia51°16′25″N 18°34′06″E/51,273611 18,568333[1]

Podział miejscowości edytuj

Integralne części wsi Wydrzyn[3][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0701783 Majorat część wsi
0701790 Nad Strugą część wsi
0701808 Postruże część wsi

Do 1953 roku istniała gmina Wydrzyn. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa sieradzkiego.

Historia edytuj

Miejscowość historycznie należy do ziemi wieluńskiej i związana była z Wielkopolską. Ma metrykę średniowieczną i istnieje co najmniej od XIII wieku. Wymieniona w dokumencie zapisanym w 1294 jako "Wydrino", "Vydrzyno", "Wydrzin"[5].

W 1294 książę Przemysł II nadał arcybiskupowi poznańskiemu skonfiskowany Wydrzyn. W 1357 odnotowany został w uposażeniu tego arcybiskupstwa. Około 1340 we wsi miał powstać pierwszy kościół parafialny. Parafia odnotowana została również w 1459. W 1520 pod patronatem arcybiskupa wybudowano kościół św. Krzyża. Do parafii wydrzyńskiej należało 6. wsi[5].

Została odnotowana w historycznych dokumentach podatkowych. Jak wynika z Liber beneficiorum archidiecezji gnieźnieńskiej spisanej przez Jana Łaskiego w XVI wieku (Gniezno 1880 r.,t. II, s. 136) wieś niegdyś należała do kapituły gnieźnieńskiej, do klucza Kamionka. W 1511 wyznaczone zostały granice z sąsiednimi miejscowościami: Opojowicami, Stawem, Czarnożyłami i Raczynem. W tym roku zanotowano również we wsi 16. łanów kmiecych, z tego 8. opuszczonych. Sołtys miał 2. zagrodników gospodarujących na 2. łanach, 2 kolejne łany należały do plebana. We wsi znajdowała się też karczma. W 1520 sołtys przekazywał plebanowi 1/2 grzywny dziesięciny. W 1552 w miejscowości gospodarowało 11 kmieci z 1. karczmarzem oraz kmieciem plebana. Natomiast 2. łany należały do sołtysa. W 1553 odnotowano we wsi 5 łanów[5].

W 1563 wieś podlegała kapitule gnieźnieńskiej i gospodarowało w niej 7. kmieci mających po 1 łanie ziemi rolnej, 2. po 1 1/4 łana, 2. łany należały do plebana, 1. łan do sołtysa, a 1/2. łana do woźnego wojewódzkiego[5].

Kapituła wystawiła drugi drewniany kościół w 1718 r., po zniszczeniu się poprzedniego. Ten ostatni spalił się 17 kwietnia 1832 r. w następstwie czego parafia wydrzyńska została przyłączona do parafii w Czarnożyłach.

Po rozbiorach Polski wieś znalazła się w zaborze rosyjskim.

W Wydrzynie urodził się poseł na Sejm Wincenty Baranowski.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 152382
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1557 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013–02–15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2014-03-09]. 
  4. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-11-18].
  5. a b c d Rosin 1963 ↓.

Bibliografia edytuj

  • Ryszard Rosin: Słownik historyczno-geograficzny ziemi wieluńskiej w średniowieczu, hasło: „Wydrzyn”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1963, s. 179.

Linki zewnętrzne edytuj