Wyssogota

Polski herb szlachecki

Wyssogota, Wyskota, Wyszogota, Wyszkota – polski herb szlachecki[3].

Wyssogota
Ilustracja
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Wyskota, Wyszogota, Wyszkota

Pierwsza wzmianka

1362 (pieczęć) 1411 (zapis)

Wyssogota[1]
Wyssogota II[2]
Herb Wyssogota

Opis herbu edytuj

W słup, pole prawe szachowane srebrno-czarne, w polu lewym, czerwonym poługozdawa srebrna.

Klejnot - pół męża z wąsami, trzymającego w prawicy miecz, w lewicy pół koła.

Labry srebrne, prawe podbite czerwienią, lewe podbite czernią.

W zapiskach występują sprzeczne informacje dotyczące barw, kolejności figur na tarczy i klejnotów w koronie[4]: według Kulikowskiego herb ten jest opisany jako dzielony w słup, pole prawe czerwone połulilia (poługozdawa) srebrna, w polu lewym szachownica czarno-srebrna; klejnot - pół męża w szacie srebrnej, trzymający w prawicy pół koła (wozowego), w lewicy miecz.

Najwcześniejsze wzmianki edytuj

  • 1362 r. - pieczęć Domasława, plebana z Nieparta
  • 1376 r. - pieczęć Sobiesława, opata klasztoru lubińskiego
  • 1382 r. - pieczęć Tomisława z Wyszkot
  • 1411 r. - zapiska sądowa[4]

Herbowni edytuj

Bendorski, Będorski, Brenert, Dzieciartowski, Goliński, Kawiecki, Poduchowski, Wyskota, Wyszkota, Zakrzewski

Lista sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.

Znani herbowni edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Herb Wyssogota z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
  2. Herb Wyssogota z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla
  3. Genealogia Dynastyczna
  4. a b Andrzej Kulikowski: Wielki herbarz rodów polskich. Warszawa: Świat Książki, 2005, s. 316. ISBN 83-7391-523-0.