Xinghua Cunjiang
Xinghua Cunjiang (chiń. 興化存獎, pinyin Xìnghuà Cúnjiǎng; kor. 흥화존장 Hŭnghwa Chonjang, jap. Kōke Zonshō, wiet. Hưng Hoá Tồn Tưởng; ur. 830, zm. 924) – chiński mistrz chan szkoły linji.
Mistrz chan Xinghua Cunjiang | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
924 |
Szkoła | |
Nauczyciel | |
Następca | |
Zakon |
Życiorys
edytujXinghua pochodził z Queli w prow. Shandong.
Jego pierwszym nauczycielem był mistrz chan Sansheng Huiran, uczeń mistrza Linjiego Yixuana. Następnie został uczniem mistrza chan Weifu Dajuego, także ucznia mistrza Linjiego. W klasztorze mistrza Weifu piastował stanowisko dyrektora (chiń. yuanzhu).
Po opuszczeniu mistrza Weifu, Xinghua udał się do samego mistrza Linjiego. Pod kierunkiem osiągnął oświecenie, chociaż o tym brzemiennym spotkaniu nie ma wzmanki ani w Jingde chuandeng lu ani w Tiansheng guangdeng lu. Xinghua jest zwykle identyfikowany z dyrektorem spraw klasztornych, który pojawia się w Linji lu.
- Mistrz [Linji] powiedział do dyrektora spraw klasztornych Gdzie byłeś?
- Dyrektor powiedział Byłem w biurze dystryktu, aby sprzedać lepki ryż.
- Mistrz powiedział Czy sprzedałeś wszystko?
- Dyrektor powiedział Tak, sprzedałem wszystko.
- Mistrz wziął swój kij i narysował znak na ziemi przed nim i powiedział Czy możesz go także sprzedać?
- Dyrektor krzyknął.
- Mistrz uderzył go.
Po śmierci mistrza Linjiego, Xinghua pozostał w tym rejonie. Wojskowym gubernatorem w Zhenzhou (Hebei) był Wang Shaoyi, który od 857 r. aż do śmierci Linjiego w 866 r. wspierał mistrza. Zapewne z tej samej protekcji korzystał także i Xinghua.
Xinghua nauczał w Weizhou, w pobliżu Żółtej Rzeki niedaleko dzisiejszego miasta Jinan w prow. Shandong.
Reputacja mistrza w kręgach chanu, zwłaszcza związanych ze tradycją linji, była wysoka[1]. Jego spotkanie z cesarzem Zhuangzongiem (pan. 923–926) zostało zapisane w Guangdeng lu. To spotkanie postawiło go w rzędzie Bodhidharmy i Huinenga. Z tą różnicą, że nauki zarówno Bodhidharmy, jak i Huinenga nie zostały zrouzmiane przez cesarzy. Natomiast Xinghua zdobył cesarskie poparcie, ale równocześnie odrzucił imperialne zaszczyty, którymi został obdarzony[2]
- Mistrz został obdarowany przez cesarza koniem, na którym wrócił do swojego klasztoru. Spadł jednak z niego i zranił sobie stopę. Xingua kazał zrobić kij do podpierania, aby mógł chodzić. Dyrektor klasztoru zrobił kij i przyniósł mistrzowi. Mistrz wziął kij i zaczął chodzić w kółko wokół budynku i pytał przy tym uczniów Czy mnie poznajecie?
- Mnisi odpowiedzieli Jakże mielibyśmy cię nierozpoznać?
- Mistrz powiedział Stopa mistrza Dharmy! On może mówić, ale nie może chodzić.
- Następnie mistrz wszedł do sali i polecił służącemu uderzyć w dzwon trzykrotnie i zgromadzić mnichów.
- Mistrz zwrócił się wtedy do mnichów Czy mnie poznajecie?
- Mnisi nie wiedzieli, co powiedzieć.
- Xinghua odrzucił swój kij i zmarł wyprostowany w pozycji medytacyjnej.
Znaczenie mistrza
edytujMistrz Xinghua okazał się być głównym uczniem mistrza Linjiego. Chociaż wiadomo o jego życiu stosunkowo niewiele, to jeszcze za życia cieszył się bardzo dobrą reputacją i był ogólnie znany. Jego linia przekazu stała się główną linią przekazu i przetrwała do dnia dzisiejszego. Dotyczy to zarówno tradycji linji, jak i tradycji caodong.
Mistrz miał 5 oświeconych uczniów[3].
Jego postawa po spotkaniu z cesarzem i uzyskaniu jego przychylności w niczym się nie zmieniła. Pozostał klasycznym mnichem chanu, który – chociaż wysoko ceniony przez politycznych liderów – odrzucił wszystkie wynikające z tego korzyści. Pozostał czysty w swoich działaniach, zupełnie niepodatny na sławę i w żadnym wypadku nie promował siebie. W skuteczności działania w zewnętrznym świecie przewyższył zarówno Bodhidharmę, który został przez cesarza zesłany na wygnanie, gdy nie docenił sposobu budowania „dobrych zasług” przez niego[2], jak i Huinenga, który w ogóle nie pojawił się na dworze cesarskim, a tym samym skazał się na to, że stał się „niewidzialny”. Xinghua spotkał się z cesarzem i okazał się w rozmowie niezwykle skuteczny i perswazyjny, równocześnie nie tracąc integralności i utrzymując nietkniętą niezależność. Tym samym wykazał nieskuteczność poprzedniego modelu obcowania z władzami politycznymi i stworzył nowy model.
Yanagida Seizan sugeruje także, że w łonie szkoły linji zarysowały się dwie tendencje związane z podejściem do słynnego okrzyku mistrza Linjiego. Pierwszą frakcją – która używała okrzyku („he!”) – przewodził Sansheng Huiran. Drugą frakcją – która była krytyczna wobec często niczym niezuzasadnionego jego użycia w nauczaniu – przewodził Xinghua.
Dzieła
edytujSansheng i Xinghua są także głównymi autorami zbioru nauk mistrza Linjiego Linji lu.
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
- 36/9. Baizhang Huaihai (720–814)
- 37/10. Huangbo Xiyun (zm. 850)
- 38/11. Linji Yixuan (zm. 867)
- 39/12. Xinghua Cunjiang (Weifu) (830–925)
- 40/13. Nanyuan Huiyong (Baoying) (860–930)
- 41/14. Fengxue Yanzhao (896–973)
- 42/15. Shoushan Xingnian (926–993)
- 43/16. Shexian Guixing (bd)
- 44/17. Fushan Fayuan (991–1067) uratował szkołę caodong od wygaśnięcia
- 43/16. Fenyang Shanzhao (947–1024)
- 44/17. Ciming Chuyuan (Shishuang Chuyuan) (986–1040)
- 45/18. Yangqi Fanghui (992–1049) frakcja yangqi
- 45/18. Huanglong Huinan (1002–1069) frakcja huanglong
- 44/17. Ciming Chuyuan (Shishuang Chuyuan) (986–1040)
- 43/16. Shexian Guixing (bd)
- 42/15. Shoushan Xingnian (926–993)
- 41/14. Fengxue Yanzhao (896–973)
- 40/13. Nanyuan Huiyong (Baoying) (860–930)
- 39/12. Xinghua Cunjiang (Weifu) (830–925)
- 38/11. Linji Yixuan (zm. 867)
- 37/10. Huangbo Xiyun (zm. 850)
Przypisy
edytujBibliografia
edytuj- Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 201–203. ISBN 0-86171-163-7.
- Albert Welter: The „Linji lu” and the Creation of Chan Orthodoxy. The Development of Chan’s Records of Sayings Literature''. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 399–401. ISBN 978-0-19-532957-5.
- Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2006, s. 322. ISBN 0-19-517521-2.