Yoriie Minamoto
Yoriie Minamoto (jap. 源 頼家 Minamoto Yoriie; ur. 11 września 1182, zm. 14 sierpnia 1204) – ósmy siogun w historii Japonii, drugi siogun epoki Kamakura (1185–1333). Był jednym z najkrócej panujących siogunów w Japonii. Starszy syn i następca Yoritomo Minamoto. Jego matką była Masako Hōjō[1].
| Imię japońskie | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| |||||
 Mon rodu Minamoto | |||||
| Siogun | |||||
| Okres |
od 1202 | ||||
| Poprzednik | |||||
| Następca | |||||
| Dane biograficzne | |||||
| Data i miejsce urodzenia |
11 września 1182 | ||||
| Data śmierci | |||||
| Ojciec | |||||
| Matka | |||||
Życie edytuj
Yoriie był synem Masako Hōjō i wnukiem Tokimasy Hōjō. Urodził się w rezydencji Yoshikazu Hiki w Kamakurze. Jego opiekunkami (także mamkami) były żony wpływowych ludzi m.in. z rodu Hiki[2].
Yoriie już w młodości wykazywał uzdolnienia do posługiwania się bronią i jeździectwa[3]. Po śmierci ojca w 1199, jako 17-letni chłopak, został przywódcą klanu Minamoto, a w 1202 został siogunem.[2] Był jednak krytykowany za rezygnację z polityki ojca. Jego polityka charakteryzowała się ogromną brutalnością i bezwzględnością, co wraz z nadmierną samowolą, nie pozwoliło mu cieszyć się długo tytułem sioguna. Panował jedynie przez 14 miesięcy[4], nawet matka zabroniła mu działalności politycznej[2]. 30 czerwca 1203 została mu odebrana formalna władza i przekazana 13 starszym przedstawicielom rodu, kontrolowanym przez jego dziadka, Tokimasę Hōjō.[2] Yoriie próbował przy pomocy klanu Hiki podporządkować sobie klan Hōjō, ale przegrał i został umieszczony w areszcie domowym, zmuszony do abdykacji i ostatecznie zamordowany 17 czerwca 1204 w Izu[2].
Następcą Yoriie został jego młodszy brat Sanetomo, ostatni z linii rządzącej Seiwa-Genji.
Trzech synów Yoriie edytuj
Yoriie miał trzech synów: Ichimana, Kugyō (Yoshinari), Senjumaru. Wszyscy zmarli gwałtowną śmiercią, byli ofiarami walki o władzę po śmierci Yoritomo.
Ichiman (1198-1203) był najstarszy. Jego matką była Tsubone Wakasa, córka Yoshikazu Hiki. Dorastał wychowywany przez klan Hiki. Zginął w ogniu, który zniszczył rezydencję klanu Hiki[5].
Drugi syn, Kugyō (Yoshinari 1201-1219), jako jedyny dożył dorosłego wieku, musiał stać się mnichem buddyjskim. W 1219 r. na kamiennych schodach świątyni Tsurugaoka Hachiman-gu w Kamakurze zamordował swojego wuja Sanetomo. Za ten akt został tego samego dnia został zabity[6].
Trzeci syn, Senjumaru (1201-1214) miał 12 lat, gdy Chikahira Izumi zbuntował się przeciwko Hōjō, robiąc z dziecka sioguna. Po klęsce Chikahiry, chłopiec – jak jego starszy brat, Yoshinari – został zmuszony do zostania mnichem buddyjskim. Rok później Yoshimori Wada również zbuntował się, ale jak Chikahira, został pokonany i Senjumaru zmarł razem z innymi z klanu Wada.
Przypisy edytuj
- ↑ William E. Deal: Handbook to Life in Medieval and Early Modern Japan. Oxford University Press US, 2007, s. 29. ISBN 0-19-533126-5. (ang.).
- ↑ a b c d e Yasuda (1990:592-593).
- ↑ Papinot (2972:385_386).
- ↑ Mikael S. Adolphson: The Gates of Power: Monks, Courtiers, and Warriors in Premodern Japan. University of Hawaii Press, 2000, s. 187. ISBN 0-8248-2334-6. (ang.).
- ↑ Kamakura Citizen’s Net.
- ↑ Kusumoto (2002: 70-73).
Bibliografia edytuj
- Ōmachi, by the Kamakura Citizen’s Net, accessed on September 30, 2008
- Katsuji Kusumoto: Kamakura Naruhodo Jiten. Tokyo: Jitsugyō no Nihonsha, 2002. ISBN 978-4-408-00779-3.
- Papinot, E. (1910). „Historical and Geographical Dictionary of Japan.” 1972 Printing. Charles E. Tuttle Company, Tokyo, ISBN 0-8048-0996-8.
- Motohisa Yasuda: Kamakura, Muromachi Jinmei Jiten. Tokyo. ISBN 978-4-404-01757-4. OCLC 24654085.
- Michinori Kamiya: Fukaku Aruku – Kamakura Shiseki Sansaku Vol. 1 & 2. Kamakura: Kamakura Shunshūsha. ISBN 4-7740-0340-9. OCLC 169992721.